ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 974

ขณะนี้ ตำหนักบรรทมของโม่เหยียน

หยุนเหิงไม่ได้ไปไหนไกล ดังนั้นเมื่อเขาเห็นหนานหว่านเยียนจากไป เขาก็หันกลับไปที่ประตูหลังตำหนักของโม่เหยียนทันที และแอบย่องเข้าไปตอนที่ไม่มีใครสนใจ

ในเวลานั้น โม่เหยียนกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ ใบหน้าหล่อแสดงออกมาอย่างลึกซึ้ง

หยุนเหิงขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “องค์ชาย เกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้วหรือ?”

ความคิดของโม่เหยียนถูกดึงกลับมา นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นเหมือนจะจ้องมองมาที่หยุนเหิง นิ้วเรียวยาวของเขาเคาะลงบนโต๊ะ "อืม"

งั้นก็ดีแล้ว หยุนเหิงรู้สึกโล่งใจชั่วขณะ เขาไม่ได้ติดตามหนานหว่านเยียนมาสองวันแล้ว อยู่นอกห้องนอนของโม่เหยียนตลอดเวลา รู้สึกไม่สบายใจ กลัวจะมีการตรวจสอบกะทันหัน แล้วเรื่องที่โม่เหยียนไม่อยู่ห้องจะถูกแพร่งพราย

ตอนนี้ตัวตนปลอมของโม่เหยียนถูกเปิดเผยแล้ว และฮองเฮาเหนียงเหนียงก็รับรู้ ทุกอย่างชัดเจนได้ครึ่งหนึ่งแล้ว เขาผ่อนคลายขึ้นไม่น้อยเลย

ขณะที่เขากำลังคิด โม่เหยียนก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและเย็นชา: "หยุนเหิง ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าเรื่องหนึ่ง"

“เชิญท่านสั่งมาเลย” หยุนเหิงตอบโดยไม่ต้องคิด แต่สิ่งที่โม่เหยียนพูดต่อมา ทำให้เขาต้องตกตะลึงจนอ้าปากค้างจริงๆ

“ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าปกปิดต่อไปในวันพรุ่งนี้ และช่วยพาข้าออกไปจากที่นี่ ข้าอยากจะใช้ตัวตนของกู้โม่หานเพื่อพบกับจักรพรรดินี”

อะไรนะ? !

ฮ่องเต้ยังต้องการพบจักรพรรดินี? !

หยุนเหิงตะลึงตาค้างไปเลย จ้องมองไปที่โม่เหยียนโดยไม่อยากจะเชื่อ น้ำเสียงของเขาตกตะลึงยิ่งกว่า "องค์ชาย นี่มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!"

“ยิ่งไม่พูดถึงความเสี่ยงในการทำเช่นนั้น ใบหน้านี้ของท่าน ต้องแปลงโฉมเปลี่ยนรูปบ่อยๆ จะทนได้อย่างไรกัน?”

วิชาแปลงโฉมแบบนี้ เจ็บปวดจนคนส่วนใหญ่ทนได้ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ถ้าฮ่องเต้ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ต้องพูดถึงว่าจะได้รับความเสียหายที่ใบหน้าหรือไม่ ความเจ็บปวดแบบนี้ ใครจะทนได้!

เขากัดฟันพูดอีกครั้ง "องค์ชาย ข้าแนะนำให้ท่านคิดให้รอบคอบก่อนลงมือด้วยเถิด อย่ารีบร้อนเด็ดขาด!"

โม่เหยียนทำเพียงมองเขาอย่างเย็นชา “ข้าได้ให้อวี๋เฟิงจัดการเรื่องนี้แล้ว ข้าคิดว่าที่จักรพรรดินีเรียกหว่านเยียนมาเมื่อกี้นี้ ก็เพราะเรื่องนี้”

หยุนเหิงตกตะลึง เขาไม่รู้เลยว่าโม่เหยียนกำลังทำสิ่งอื่นลับหลังเขาอยู่ด้วย ดังนั้นจึงขมวดคิ้วและถามต่อ "ท่านหมายถึงอะไร?"

โม่เหยียนคลำเล่นถ้วยชาด้วยนิ้วเรียวของเขา “อวี๋เฟิงได้ส่งบัตรเยี่ยมเยียนไปถึงจักรพรรดินี บอกว่าพรุ่งนี้ข้าจะไปพระราชวังเข้าเฝ้าและหารือเกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนคู่เมืองกับนาง”

“เรื่องนี้สรุปได้แล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลกับรายละเอียดใดๆ เพียงแค่ต้องช่วยให้ข้าออกไปจากที่นี่ได้อย่างราบรื่น”

ทันทีที่พูดจบ หยุนเหิงก็ชาไปหมด

ใบหน้าของเขาขาวซีดและทั้งร่างกายก็ดูแข็งทื่อมาก เขากลืนน้ำลาย และอดไม่ได้ที่จะถามคำถาม

“แต่ แต่ถ้าท่านต้องเผชิญหน้ากับจักรพรรดินี ฮองเฮาเหนียงเหนียงจะให้ ‘โม่เหยียน' ไปด้วย ท่านจะทำอย่างไง?”

หลังหยุนเหิงได้ยินก็ต้องตกใจอย่างมาก ประเดี๋ยวก็ตอบสนองทันที เขายังคงยึดมั่นในความเห็นของตัวเอง โต้กลับไปอย่างเด็ดขาด “ถึงอย่างนั้น ท่านก็เผชิญกับความเสี่ยงไม่ได้!”

“องค์ชาย โปรดท่านไตร่ตรองสักนิด ตอนนี้ท่านรั้นเกินไปแล้ว แถมยังต้องการใช้ตัวตนที่แท้จริงของท่านไปพบกับฮองเฮาเหนียงเหนียง แต่ก็ยังไม่ต้องการอยู่ห่างจากฮองเฮาเหนียงเหนียงมากเกินไป ดังนั้นท่านต้องใช้อีกหนึ่งตัวตนเพื่ออยู่เคียงข้างนางและจ้องมองอยู่ตลอดเวลา”

“ยังไง เรื่องทั้งหมดนี้ ก็ไม่สามารถให้ฮองเฮาเหนียงเหนียงรับรู้ได้”

เขากำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างจริงใจ "ข้าน้อยรู้ดีว่าท่านต้องการทำอะไร แต่หากท่านทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อขจัดข้อสงสัยของฮองเฮาเหนียงเหนียงที่มีต่อ ‘โม่เหยียน เล่นใหญ่ขนาดนี้ ภายหน้าถ้าฮองเฮาเหนียงเหนียงรู้ทุกอย่างจริงๆ จะจัดการอย่างไรเล่า?”

ยิ่งกว่านั้น ฮองเฮาเหนียงเหนียงไม่ชอบการโกหก ไม่ต้องพูดถึงที่ฮ่องเต้เปลี่ยนวิธีการในการหลอกคนเลย!

ไม่ว่าหน้าตาจะคล้ายกันแค่ไหน บุคคลนั้นจะเหมือนกับฮ่องเต้ในด้านอื่นได้หรือ? ทั้งพฤติกรรมและวิธีการพูด ทนบททดสอบไม่ได้หรอก! ถึงเวลาเกิดเรื่องวุ่นวาย ฮ่องเต้คงไม่มีหวังเลยแล้ว!

ยิ่งหยุนเหิงพูดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งฮึกเหิมมากขึ้น และหวังว่าเขาจะเอาเหตุผลทั้งหมดนี้ใส่ลงในใจโม่เหยียนได้

แต่ทว่า ก่อนที่เขาจะพูดต่อ โม่เหยียนก็ฟาดฟันด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง "พอแล้ว!"

“หยุนเหิง เจ้าแค่ต้องเชื่อฟังข้า ข้าไม่อนุญาตให้เจ้ามาบงการเรื่องของข้า!”

เขาเสี่ยงมาจนถึงตอนนี้จะไปยอมให้ตัวเองพลาดได้ยังไง?

การเข้าพระราชวังในวันพรุ่งนี้สำคัญมาก จะพลาดอะไรไปไม่ได้ ภรรยาและลูกๆของเขาอยู่ที่นี่ ถ้าเขาไม่ใช้กลอุบายสักอย่างเขาจะได้สิ่งที่ต้องการได้อย่างไร และเขาจะมีความสุขได้อย่างไร? !