ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1006

องค์จักรพรรดิครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนกล่าว “เอาล่ะ เจ้าออกไปก่อน ส่วนเรื่องกรมอาญาให้พวกเขารอไปก่อน ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนแก้ไขคดีมือสังหาร ส่วนเรื่องกุ้ยไท่เฟยให้ส่งสุราชั้นดีให้นางสักหนึ่งไห แล้วรอดูท่าทีของนาง”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบทำตามรับสั่งเดี๋ยวนี้”

หลังจากเวลาผ่านไปครึ่งชั่วยาม ลู่กงกงก็กลับมารายงานแก่องค์จักรพรรดิ “ฝ่าบาท กระหม่อมส่งสุราไปเป็นของกำนัลแล้ว แต่กุ้ยไท่เฟยกลับทำมันหลุดมือโดยไม่ได้ตั้งใจพ่ะย่ะค่ะ”

“ทำมันหลุดมือโดยไม่ได้ตั้งใจรึ?” องค์จักรพรรดิยิ้มเยาะพลางโบกมือ “เอาล่ะ เจ้าออกไปก่อน”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ลู่กงกงก้าวถอยหลังออกไป

ในยามบ่าย จื่ออันเข้ามาตรวจชีพจรของเขา

ข้างริมฝีปากขององค์จักรพรรดิมีตุ่มใสขึ้นมากกว่าเดิม ยามดื่มยาเขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก นอกจากนี้เขาก็ไม่สามารถรับประทานอาหารอย่างอื่นได้เลย จื่ออันจึงแนะนำว่า “ฝ่าบาท ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสุขภาพของโอรสสวรรค์หรอกนะเพคะ ทุกสิ่งจะต้องได้รับการพิจารณาในหลากหลายด้าน”

องค์จักรพรรดิมองนางพลางกล่าว “พระชายา เจ้ากำลังกล่าวโทษข้าอยู่ในใจใช่หรือไม่?”

จื่ออันคลี่ยิ้มพลางส่ายหน้า “ฝ่าบาท เหตุใดพระองค์ถึงถามเช่นนี้? สวามีของหม่อมฉันกำลังออกรบอยู่ในสนามรบ แล้วใยข้าจึงต้องกังวลเรื่องอื่นด้วยเล่า? มันเป็นเพียงชื่อเสียงจอมปลอมเท่านั้น แล้วชื่อเสียงของผู้หญิงจะมีประโยชน์อันใดเพคะ”

“เจ้าคิดเช่นนั้นจริง ๆ หรือ?” องค์จักรพรรดิสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายพูดคุยอย่างเปิดใจ และเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวม ซึ่งผู้คนส่วนมากมักเห็นแก่ตนเองเสมอ

จื่ออันหยิบเข็มทองคำออกมาพลางถอนหายใจเบา ๆ “หม่อมฉันไม่กล้าตำหนิพระองค์หรอกเพคะ เพียงรู้สึกเสียใจเล็กน้อยเท่านั้น แต่ในเมื่อคิดทบทวนอย่างรอบคอบแล้ว หม่อมฉันก็คิดว่าไม่มีเรื่องอันใดที่ต้องเสียใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วเหตุใดต้องเศร้าเล่า? หม่อมฉันและกุ้ยไท่เฟยต่างไม่ชอบหน้ากันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทั้งยังมีเรื่องมากมายที่ไม่สามารถอธิบายได้เข้ามาเกี่ยวข้อง กล่าวได้ว่า หากไม่ได้แก้แค้นกุ้ยไท่เฟย หม่อมฉันก็คงเสียใจจริง ๆ”

คำพูดเหล่านี้เปรียบเสมือนการยอมรับกับองค์จักรพรรดิว่าหากมีโอกาส นางจะต้องลงมือแก้แค้นกุ้ยไท่เฟยอย่างแน่นอน

การพูดถึงเรื่องที่ผิดครรลองครองธรรมต่อหน้าองค์จักรพรรดิเช่นนี้ นับว่าเป็นตราบาปอันใหญ่หลวงสำหรับจื่ออัน

หากนางกล่าวคำเหล่านั้นต่อหน้าองค์จักรพรรดิเร็วกว่านี้ เขาคงไม่สนใจว่านางจะคิดอย่างไรกับกุ้ยไท่เฟยอย่างแน่นอน ทว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว

เขารู้สึกเช่นนั้นในตอนที่กุ้ยไท่เฟยบีบบังคับอีกฝ่ายให้ไปยังราชสำนักแล้ว

หากข้อสันนิษฐานของเขาเป็นจริง การที่จื่ออันขัดแย้งกับเหลียงไท่ฟู่ก็แสดงว่านางกำลังต่อต้านความตั้งใจเดิมของเขา

“เปากงกง ข้าจะไม่มีวันลืมเจ้า!”

สิ้นคำ เขาก็เดินจากไปด้วยท่วงท่าสง่างาม

อ๋องเยี่ยต้องการให้เปากงกงพูดจาให้ร้ายตนและพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ แน่นอนว่าการกระทำเช่นนี้จะต้องส่งผลร้ายอย่างแน่นอน แต่เนื่องจากองค์จักรพรรดิไม่ไว้ใจเป่ากงกง ดังนั้นองค์จักรพรรดิก็จะเชื่ออย่างสนิทใจว่าเขาสมรู้ร่วมคิดกับกุ้ยไท่เฟย เพราะเปากงกงได้พูดแก้ตัวแทนกุ้ยไท่เฟย จากนั้นใส่ร้ายอ๋องเยี่ยและจื่ออัน ซึ่งจากมุมมองของพระองค์แล้ว มันเป็นเรื่องที่อันตรายยิ่งนัก

ยิ่งไปกว่านั้น มันยังทำให้องค์จักรพรรดิสงสัยและหวาดระแวงในตัวกุ้ยไท่เฟยมากกว่าเดิมอีกด้วย

ยามพลบค่ำ หิมะขาวโพลนเริ่มโปรยปรายลงมา

อากาศในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิช่างหนาวเหน็บยิ่งนัก เนื่องจากกระแสน้ำทะเลหนุนทำให้อากาศทั่วทั้งเมืองเปลี่ยนไป

คืนนี้องค์จักรพรรดิไม่ได้รับประทานอาหาร เพียงแต่ดื่มยาที่จื่ออันสั่งไว้เท่านั้น สุขภาพของเขาเริ่มดีขึ้นเล็กน้อย นอกจากนี้เขายังสั่งให้หมอหลวงมาตรวจชีพจรของตนเป็นประจำ เมื่ออยู่ต่อหน้าจักรพรรดิ เหล่าหมอหลวงก็จะเอ่ยชมทักษะด้านการแพทย์ของจื่ออันไม่ขาดปาก ซึ่งทำให้เขาเชื่อมั่นในตัวนางอย่างมาก

“หากไม่ใช่เพราะนาง ข้าก็เกรงว่าตนเองคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้นานแรมปีเช่นนี้” เขากล่าวพลางถอนหายใจเล็กน้อย