ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1014

วันรุ่งขึ้น สนมเหมยมาแต่เช้าตรู่ ทันทีสนมเหมยเข้ามา ลู่กงกงเองก็ตามมาด้วย เขาพูดกับจื่ออันว่า "องค์จักรพรรดิสั่งให้บ่าวมารับแม่นางซุนไปที่วังซีเหวย”

สนมเหมยตกตะลึง “องค์จักรพรรดิต้องการรับซุนฟางเอ๋อร์ไปที่วังซีเหวย? ไปทำอะไรหรือ?”

จื่ออันและจ้วงจ้วงมองหน้ากัน ทั้งคู่ต่างประหลาดใจเล็กน้อย

“องค์จักรพรรดิตรัสว่าแม่นางซุนเป็นหลานสาวของอดีตไทเฮา แม้ว่านางจะถูกไล่ออกจากตระกูล แต่อย่างไรก็ยังคงมีความสัมพันธ์ทางสายเลือด เกรงว่าหากนางอยู่ที่ตำหนักฮุ่ยชิง อาจเผชิญกับมือสังหารอีกครั้ง ดังนั้นนางจึงรับตัวพักรักษาตัวที่วังซีเหวย” ลู่กงกงกล้าวด้วยรอยยิ้ม

จ้วงจ้วงไม่เชื่อคำพูดนี้ นางจึงดึงลู่กงกงไปอีกด้านหนึ่ง “บอกความจริงกับข้ามา เหตุใดองค์จักรพรรดิจึงต้องการรับซุนฟางเอ๋อร์ไป?”

ลู่กงกงลดมือลง "องค์หญิงคิดไม่ถึงหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

“เพื่อควบคุมอ๋องหนานหวายหรือ? แต่อ๋องหนานหวายก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อนางเสียหน่อย” จ้วงจ้วงกล่าว

ลู่กงกงยิ้ม “ไม่ใช่เช่นนั้น องค์หญิง อำนาจของกุ้ยไท่เฟยพังทลายลงแล้ว เป็นเรื่องยากสำหรับอ๋องหนานหวายที่จะเป็นใหญ่ภายในสองปีนี้ ส่วนซุนฟางเอ๋อร์นั้น เพราะราษฎรเดิมไม่มีความผิด แต่เพราะมีหยกกับตัวจึงมีความผิด เช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อจื่ออันได้ยินเช่นนี้ จิตใจก็นิ่งสงบลง

ซุนฟางเอ๋อร์มีหยกอะไรกัน? นางมีวิชามนต์คาถาต่างหาก

องค์จักรพรรดิเกลียดมนต์คาถามาตลอด ในยามนี้เขาเองก็ต้องการใช้มันแล้วงั้นหรือ?

“ข้าเข้าใจแล้ว กงกง อย่าบอกองค์จักรพรรดิล่ะว่าข้าถามเรื่องนี้” จ้วงจ้วงเอ่ยด้วยสายตาเย็นชา

"พ่ะย่ะค่ะ!" ลู่กงกงเอ่ย เขายกมือขึ้นแล้วให้องครักษ์เข้าไปพาซุนฟางเอ๋อร์ออกไป

ซุนฟางเอ๋อร์ยังคงเดินเหินได้ไม่ดี แต่นางยืนกรานที่จะเดินออกไปด้วยตัวเอง นางไม่ต้องการให้องครักษ์คอยประคอง แต่กลับให้เสี่ยวซุนช่วยเหลือ

ในตอนนั้น นางถูกมู่หรงเจี๋ยช่วยเอาไว้ เพียงชั่วพริบตานั้น นางก็ได้ทำพลาดไปชั่วชีวิต นางอยู่บนถนนแห่งความหมกมุ่น ที่ไม่อาจหันหลังกลับไปได้อีกแล้ว

จื่ออันพยักหน้าอย่างเงียบงัน “อืม!”

ในหัวใจของนางสั่นเทา ซุนฟางเอ๋อร์อาจรู้ชะตากรรมของตัวเอง แต่ว่าจะมีใครสามารถเปลี่ยนชะตากรรมของนางได้บ้าง?

เมื่อซุนฟางเอ๋อร์เห็นนางตกปากรับคำ ก็ยิ้มอีกครั้ง "ความจริงแล้ว ในตอนนี้ที่ข้าขอร้องเจ้าเช่นนี้ ก็เพราะข้าอับจนหนทางแล้วจึงใจอ่อน แต่เมื่อใดก็ตามที่ข้าสามารถยืนขึ้นได้ ข้าจะยืนประจัญหน้ากับเจ้าอีกครั้ง เมื่อถึงวันนั้น คำขอร้องในวันนี้ของข้า ก็เป็นแค่คำพูดไร้สาระ”

หลังจากที่ซุนฟางเอ๋อร์ไปแล้ว สีหน้าของนางก็นิ่งสงบอยู่ตลอด ในแววตาไร้ซึ่งความสั่นไหวอีกต่อไป

จื่ออันเข้าความหมายของนาง ในตอนนี้นางกำลังใจอ่อนเล็กน้อย แต่นางเชื่อมั่นว่าในจิตใจของตนนั้นโหดเหี้ยมไร้ความรู้สึก นางไม่รู้ว่าตนจะใจอ่อนได้นานแค่ไหน จึงใช้โอกาสในตอนที่ใจอ่อนอยู่นี้ อยากจะเป็นคนดีสักครั้ง

เพียงแค่ใช้หัวใจดวงนี้ ปลอบโยนตนเองเท่านั้น