ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1046

“ใช่ พวกเราต้องกลับเมืองหลวงภายในสามวัน”

“หมายความว่าเจ้าเพิ่งออกเดินทางเมื่อสามวันก่อนเองหรือ?”

ซู่ชิงคอบรับในลำคอ “อืม ความจริงข้าควรจะออกเดินทางตั้งแต่ครึ่งเดือนที่แล้ว ไม่สิ ข้าต้องช่วยทำอะไรบางอย่าง จึงต้องเลื่อนเวลาเดินทางออกไป เมื่อเลื่อนเวลาเดินทางออกจากค่ายทหาร จึงต้องชดเชยเวลาบนท้องถนนแทน”

จื่ออันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จู่ ๆ พวกเขาก็ได้รับคำสั่งให้กลับมา ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาไม่เต็มใจทำเช่นนั้นอย่างแน่นอน แม้ว่าพวกเขาต้องจากไป ก็จำเป็นต้องช่วยอ๋องเจ็ดจัดการเรื่องบางอย่างเสียก่อน เป็นเรื่องยากจริง ๆ สำหรับพวกเขา

หลังจากรับประทานอาหารและพูดคุยกันสักพัก อาฉวิ่นก็ออกไปนั่งอยู่หน้าระเบียงและนอนพิงเสา

หลังจากนั้นไม่นาน ซู่ชิงและคนอื่น ๆ กำลังจะจากไป หลังจากเห็นทุกคนออกไป แล้วนางก็หันกลับมา เมื่อเห็นว่าอาฉวิ่นยังคงหลับอยู่ นางจึงขอให้เสี่ยวซุนช่วยไปจัดห้องให้เขาพักผ่อน

เสี่ยวซุนก้าวไปข้างหน้าและตบไหล่อาฉวิ่น “อาฉวิ่น เจ้าตื่นได้แล้ว”

อาฉวิ่นลืมตาขึ้น มองหน้าเสี่ยวซุน จากนั้นก็มองผ่านเสี่ยวซุนไปที่จื่ออัน

จื่ออันกล่าวว่า “เจ้าจงไปกับเสี่ยวซุน แบ่งปันห้องนอนร่วมกับตาวเหล่าต้าเถิด”

อาฉวิ่นยืนขึ้น พยักหน้า และเดินตามเสี่ยวซุนลงไปโดยไม่พูดอะไร

จื่ออันกลับมาที่ห้อง ถอดเครื่องแต่งกายออกและเตรียมอาบน้ำ

คนรับใช้ไปตักน้ำขึ้นมา จากนั้นเสี่ยวซุนก็กลับมาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อาฉวิ่นคนนั้นน่าจะเหนื่อยมากจริง ๆ เขาเข้าไปที่ห้องของเสี่ยวตาว จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงของเสี่ยวตาวโดยตรงเลย ตอนนี้เสี่ยวตาวโกรธจะตายอยู่แล้ว”

จื่ออันยิ้ม “ที่จริงห้องหับในจวนเรามีเพียงพอ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ถือว่าเป็นคนแปลกหน้า ดังนั้นข้าจึงต้องการให้เสี่ยวตาวจับตาดูเขาสักสองสามวัน”

“ท่านกังวลเกี่ยวกับคนที่ท่านอ๋องสั่งให้พากลับมาหรือเจ้าคะ?” เสี่ยวซุนเตรียมชุดนอนไว้ให้นางแล้วถาม

“ยิ่งมากคนก็ยิ่งมากความ” จื่ออันถอดเสื้อผ้าออกแล้วเลื่อนตัวลงไปในอ่าง “เอาล่ะ หยุดรับใช้ข้าแล้วไปนอนเสีย”

เสี่ยวซุนรู้ดีว่านางไม่ชอบให้มีคนคอยปรนนิบัติอยู่รอบตัว โดยเฉพาะเวลาอาบน้ำและนอนหลับ นางชอบอยู่คนเดียวมากกว่า

จื่ออันโกรธมาก ตะโกนลั่น “ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา ออกไปนะ!”

อาฉวิ่นจ้องมองนางด้วยสายตาที่โหยหา ต่อหน้าจื่ออัน เขาถอดเสื้อตัวนอกออกจนเหลือเพียงชุดผ้าฝ้าย เขาสวมชุดผ้าฝ้ายสองชั้นนี่เอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาดูแข็งแกร่งมาก

จื่ออันตกใจมาก แต่ไม่สามารถลุกขึ้นเพื่อต่อสู้กับเขาได้ เชือกบ่วงบาศก็แขวนอยู่ข้างนอก ดังนั้นนางจึงต้องขอความช่วยเหลือด้วยวิธีดั้งเดิมที่สุด “ใครก็ได้ ช่วยด้วย ใครก็ได้!”

ทันใดนั้น อาฉวิ่นก็พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มแปลก ๆ “คราวนี้ แม้ว่าเจ้าจะกรีดร้องดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินเสียงเจ้า”

จื่ออันตกใจมาก เขาพูดภาษาจีนที่ราบภาคกลางได้งั้นหรือ? ทั้งซู่ชิงและเซียวท่าถูกหลอกเข้าแล้ว

เขาคว้าแขนของจื่ออันด้วยฝ่ามือใหญ่ ดึงจื่ออันออกมาจากอ่าง จื่ออันโกรธมากจึงระดมต่อยเขา แต่เขาคว้าข้อมือนางไว้แน่นจนจื่ออันขยับไม่ได้เลย รู้สึกเพียงว่านิ้วทั้งห้าของเขาเหมือนกับคีมเหล็ก พอถูกจับยึดไว้แน่น นางก็ไม่สามารถใช้กำลังใด ๆ ต่อต้านได้

“ปล่อยข้านะ!” จื่ออันสะบัดตัวอย่างแรงไปที่ขอบอ่าง แล้วดึงเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งออกมาพันรอบร่างกายของตนไว้