ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1087

โรคระบาดเป็นสิ่งที่รอไม่ได้ หากชักช้าเพียงแค่วันเดียวก็อาจจะมีคนล้มตายมากมาย

หลังออกจากเมืองหลวง พวกเขาก็มาถึงป้อมอู่หลี่ ทุกคนต่างเห็นม้าหลายตัวถูกผูกอยู่ที่ไกล ๆ

จื่ออันจึงขอให้หยุดรถม้า

อ๋องฉีขมวดคิ้วพลางคิดในใจ ‘ออกเดินทางได้ไม่กี่ลี้ นางก็ขอให้หยุดพักแล้วรึ? ไม่ต้องพูดถึง ต่อให้เดินทางห้าวันหรือสิบห้าวันก็เดินทางไปไม่ถึงเป่ยโม่ได้หรอก’

เขาฝืนแสร้งทำท่าทีนิ่งเฉยก่อนเดินเข้าไปถาม “พระชายารู้สึกเหนื่อยหรือหิวรึ?”

รถม้าคันนี้สะดวกสบายเป็นที่สุด แม้แต่ผู้ที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองก็ไม่อาจรู้สึกเหน็ดเหนื่อยหลังจากออกเดินทางเพียงไม่กี่ลี้

จื่ออันตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ ไม่ใช่เช่นนั้นหรอก”

นางหันกลับไปออกคำสั่งกับเสี่ยวซุนและแม่นม “พวกเจ้านั่งรถม้าและตามขบวนเดินทางไป ส่วนพวกข้าจะขี่ม้าล่วงหน้าไปก่อน โรคระบาดเป็นเรื่องเร่งด่วน ดังนั้นไม่ควรเดินทางล่าช้า”

“เจ้าค่ะ!” แม่นมตอบ

หลิวหลิ่วและโหรวเหยาลงจากรถม้า และเดินไปยังป้อมอู่หลี๋

จื่ออันหันมองอ๋องฉีที่กำลังงุนงงพลางกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ท่านทนเหน็ดเหนื่อยอีกสักนิด และขี่ม้าไปกับพวกเราได้หรือไม่?”

อ๋องฉีรู้สึกสะเทือนใจอย่างมากก่อนตอบ “ข้าไม่ได้เหนื่อยเลย ข้าแค่กลัวว่าพระชายาจะลำบากต่างหาก”

“ข้าทนได้”

สำหรับสายลับแล้ว ความยากลำบากคืออะไร? ต่อให้ต้องอดหลับอดนอนเป็นเวลาสามวันสามคืน นางก็ไม่สนใจ

สายลมฤดูใบไม้ผลิพัดเอื่อย ทำให้กิ่งต้นหลิวอันเขียวขจีในสวนสั่นไหวเล็กน้อย ขณะที่ดอกไม้นานาชนิดบานสะพรั่งเต็มไปด้วยสีสันละลานตา

ฮองเฮาเฉาแห่งเป่ยโม่นั่งอยู่ในศาลากลางสวนหลวง นางสวมชุดผ้าไหมสีทองปักลายดอกโบตั๋นขนาดใหญ่ให้ความรู้สึกหรูหราอย่างไม่มีใครเทียบ ผิวของนางได้รับการดูแลอย่างดีจึงแลดูอ่อนนุ่มและเรียบเนียน ใบหน้างามผัดแป้งบางเบาเพื่อปกปิดริ้วรอยบริเวณหางตา นางกำนัลสวมชุดสีแดงยืนเรียงรายอยู่ทั้งสองข้าง ขณะที่ด้านหลังเป็นตำหนักสวยงามที่มีแสงแดดพาดผ่าน ทำให้ภาพตรงหน้าสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อ

นางมองดูชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าผ่อนคลายพลางกล่าว “ชูเยว่ หากไปต้าโจวแล้วก็ระวังตัวด้วยล่ะ”

“ท่านแม่วางใจได้ ลูกจะจำไว้พ่ะย่ะค่ะ” ชายผู้มีนามว่าชูเยว่มีท่าทีสง่างามอย่างยิ่ง บุคลิกองอาจห้าวหาญ หน้าผากโหนกนูน และชุดคลุมสีขาวพระจันทร์ยิ่งทำให้เขาดูสูงส่งและหาญกล้ากว่าเดิม

เขาคือพระโอรสลำดับที่เจ็ดขององค์จักรพรรดิแห่งเป่ยโม่ ที่ได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋องฉี มารดาของเขาคือซูกุ้ยผิน องค์ชายผู้นี้ถูกจัดว่าเป็นผู้ที่ได้รับความโปรดปรานจากองค์จักรพรรดิแห่งเป่ยโม่น้อยที่สุด ในบรรดาองค์ชายทั้งหมดสิบสองพระองค์

องค์ชายรัชทายาทคือบุตรชายคนที่สี่ขององค์จักรพรรดิ และเป็นองค์ชายที่มีสิทธิ์ในบังลังก์อย่างถูกต้องเพียงคนเดียวที่เกิดจากฮองเฮาเฉา ดังนั้นเขาจึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง อีกทั้งฮองเฮาเฉาไม่อางวางใจให้บุตรชายเดินทางไปยังต้าโจวเพียงลำพัง

อย่างไรก็ตาม โรคระบาดเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ลาโง่เช่นอ๋องฉีจึงเสนอให้ส่งองค์ชายรัชทายาทไปยังต้าโจว เหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายต่างเห็นด้วย ฮองเฮาเฉาจึงขอประนีประนอม โดยส่งตัวอ๋องฉีไปที่ต้าโจวแทนองค์ชายรัชทายาท