ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1117

“พวกเขากลัวเพราะรู้ว่าองค์จักรพรรดิเป็นหนึ่งในสมาชิกของพรรคจู่จ้านขอรับ” เซียวท่าเปิดเผยความจริง

“ฉินโจวกำลังกลับมาที่เมืองหลวง ศัตรูของพวกเราแข็งแกร่งยิ่งนัก หากฉินโจว องค์ชายเจิ้นกั๋ว และฮองเฮาร่วมมือกัน โอกาสชนะของพวกเราก็ริบหรี่ยิ่งนัก ดังนั้นสิ่งที่พวกเราจะต้องลงมือทำตามแผนอย่างลับ ๆ พวกเจ้ากลับไปเก็บสัมภาระให้เรียบร้อย แล้วตามข้าไปที่เชิงเขา ปล่อยให้จื่ออันคิดค้นสูตรยา และอย่าไปรบกวนนางล่ะ เพราะหากเราอยู่ที่นี่ อาจทำให้นางเสียสมาธิได้” มู่หรงเจี๋ยกล่าว

“ท่านคิดว่าฉินโจวเป็นอย่างไร ท่านเคยพบเจอนางมาก่อนมิใช่หรือขอรับ?” ซูชิงถาม

มู่หรงเจี๋ยตอบ “เหตุผลที่นางเจรจาเรื่องสงบศึกกับข้าในครั้งนี้ เป็นเพราะตระกูลฉินได้รับผลกระทบจากโรคระบาด นางเป็นคนรักครอบครัว และเกียรติยศของนางก็เปรียบเสมือนเกียรติยศของวงศ์ตระกูล นางมีบุคลิกที่ไม่เหมือนใคร ข้าไม่มั่นใจเรื่องนี้เท่าไรนัก หรืออาจเป็นเพราะนางใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานาน จึงไม่มีความอ่อนหวานเหมือนสตรีทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นการพูดจา หรือความคิดล้วนแข็งกระด้างทั้งสิ้น โดยรวมแล้วนางคือหญิงเผด็จการคนหนึ่ง”

“หญิงทึนทึกนี่เอง” เซียวท่าเหน็บแนม

ซูชิงหัวเราะเบา ๆ พลางกล่าว “เจ้าอย่าพูดเช่นนั้นสิ ฉินโจวเป็นคนเป่ยโม่ ดังนั้นจะต้องมีหนุ่ม ๆ มาเกี้ยวอยู่แล้วล่ะ ผู้คนมากมายล้วนต้องการปีนต้นไม้ใหญ่ตระกูลฉินมิใช่หรือ?”

“หากแต่งงานกับคนฉุนเฉียวเช่นนาง ก็ไม่ต่างจากการพาตนเองไปทรมาน เหตุใดถึงต้องทำเช่นนั้นด้วยเล่า? แม้ว่าหลิวหลิ่วของข้าจะค่อนข้างโผงผาง แต่นางก็ยังมีท่าทีเหมือนผู้หญิง” เซียวท่าพูดขณะสายลมพัดผ่าน

“นางมีท่าทีเหมือนผู้หญิงด้วยหรือ?” ซูชิงถามด้วยความสงสัย เท่าที่เขารู้จักหลิวหลิ่ว นางไม่มีกิริยาเหมือนสตรีแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นท่าทางการเดินหรือการพูด

“ในตอนที่ข้าป่วย นางมักจะปรนนิบัติข้าด้วยความอ่อนโยนและเชื่อฟังเสมอ” เซียวท่ากล่าว

ซูชิงมองอีกฝ่ายด้วยสายตา “แล้วเจ้าชอบหรือไม่?”

ซูชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย โหรวเหยาไม่ใช่หญิงในอุดมคติของเขาเลย เขาคิดกับโหรวเหยาเพียงเพื่อนและพี่น้อง แต่ไม่ใช่ในฐานะภรรยา

ความสัมพันธ์ของเขาแตกต่างกับเซียวท่า แม้เซียวท่าจะสับสน แต่เขาก็ค้นพบหัวใจตนเอง ว่าแท้จริงเขาแอบรักหลิวหลิ่วมานานแล้ว

แต่สถานการณ์ของซูชิงแตกต่างออกไป เขารู้หัวใจตนเองดีว่าตนมีคนที่รักอยู่แล้ว แต่คนผู้นั้น...

ลืมไปเสียเถิด เขาจะไม่คิดถึงมันอีกแล้ว หน้าที่จะต้องมาก่อนความรู้สึกส่วนตัวเสมอ

แม้จะกล่าวเช่นนี้ แต่เมื่อเห็นคนผู้นั้นเดินออกมา สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่นาง ฉับพลันนัยน์ตาของเขาก็ปรากฏร่องรอยความโศกเศร้า