ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1118

เซียวท่าเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าจื่ออันและหลิงลี่กำลังเดินออกจากห้องปรุงยา เขาจึงกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ท่านและพระชายาร่ำลากันเสียเถิด พวกเราจะกลับไปเก็บสัมภาระแล้วขอรับ”

จื่ออันยืนนิ่งก่อนหันไปสั่งการบางอย่างกับหลิงลี่ ก่อนที่นางจะพยักหน้า และเดินถือยาเข้าไปข้างในห้อง

จื่ออันเดินเข้าไปใกล้ “อ๋องฉีกลับไปแล้วหรือ?”

“กลับไปแล้วขอรับ” เซียวท่าตอบ “พวกเราขอตัวกลับไปเก็บสัมภาระก่อนนะขอรับ”

สิ้นคำ เขาก็ลากซูชิงออกไปทันที ขณะเดียวกันซูชิงก็งุนงงไม่น้อย “โอ้? ไปที่ไหน? อ้อ ไปกันเถอะ”

เซียวท่าสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีแปลกไป “เจ้าเป็นอะไร?”

“ข้าไม่เป็นไร มีอะไรรึ?” ซูชิงลากเขาออกไปอย่างรวดเร็ว

จื่ออันเห็นซูชิงรีบเดินออกไป นางจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ซูชิงเป็นอะไรไป?”

“ใครจะรู้เล่า?” มู่หรงเจี๋ยมองแผ่นหลังของซูชิง

“ดูเหมือนว่าสองสามวันที่ผ่านมาเด็กคนนี้จะมีอะไรอยู่ในใจ” จื่ออันสังเกตเห็นว่าไม่กี่วันที่ผ่านมา อีกฝ่ายมีท่าทีเปลี่ยนไป ซึ่งดูแตกต่างจากเมื่อก่อนยิ่งนัก เป็นไปได้หรือไม่ว่าโหรวเหยาสารภาพรักกับเขาอีกครั้ง?

อย่างไรก็ตาม โหรวเหยาบอกว่านางจะไม่บีบบังคับเขา

ไม่สิ นางไม่ควรคิดถึงเรื่องนั้น เพราะยังเยาว์เกินไปที่จะมีความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงเช่นนั้น

เดิมทีมู่หรงเจี๋ยวางแผนออกเดินทางคืนนี้ แต่องค์หญิงอันส่งข่าวให้เขาว่าองค์ชายเจิ้นกั๋ว และเจ้าหน้าที่จากกรมฮุ่ยหมินจะมาที่นี่ ดังนั้นมู่หรงเจี๋ยจึงจำเป็นต้องอยู่ต้อนรับองค์ชายเจิ้นกั๋ว

เช้าวันรุ่งขึ้น เหล่าแพทย์จากกรมฮุ่ยหมินจำนวนมากมายังหมู่บ้านตามที่เขาคาดการณ์ไว้ เมื่อเป็นเช่นนั้น เขาจึงส่งคนไปรายงานใต้เท้าซูว่าองค์จักรพรรดิส่งองค์ชายเจิ้นกั๋วมาที่นี่ เพื่อติดตามสถานการณ์โรคระบาด

ทว่าองค์ชายเจิ้นกั๋วก็ยังไม่ปรากฏตัว จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงตอนเที่ยง

ดูเหมือนว่าจู่ ๆ บรรยากาศรอบตัวก็เย็นเยือกขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้เหล่าทหารที่ขนเสบียงต้องหยุดฝีเท้า ผู้คนรอบข้างต่างรู้สึกราวกับว่าอีกไม่นานทั้งสองคนจะต้องกระโจนเข้าต่อสู้กันอย่างแน่นอน

ทว่ากลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

ทันใดนั้นองค์ชายเจิ้นกั๋วก็คลี่ยิ้มก่อนลงจากหลังม้า แล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายพร้อมหัวเราะ “ท่านผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ข้าได้ยินเชื่อเสียงท่านมานานแล้ว ในที่สุดวันนี้ข้าก็ได้พบท่านเสียที เป็นเกียรติของข้าอย่างยิ่ง”

ริมฝีปากของมู่หรงเจี๋ยยกขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาฉายแววหยามเหยียด “องค์ชายเจิ้นกั๋ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราพบกันหรอก แล้วจะเป็นเกียรติของท่านได้อย่างไร?”

องค์ชายเจิ้นกั๋วระเบิดหัวเราะพลางใช้มือข้างหนึ่งตบบ่ามู่หรงเจี๋ย “ท่านมู่หรง ท่านช่างน่าสนใจยิ่งนัก”

มู่หรงเจี๋ยดันมืออีกฝ่ายออกอย่างช้า ๆ ก่อนยิ้มมุมปากพร้อมมองอีกฝ่าย “น่าสนใจรึ? แน่นอนอยู่แล้ว”

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับต้าโจว ล้วนเป็นเรื่องที่น่าสนใจขององค์ชายเจิ้นกั๋วทั้งสิ้น