ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 250

นางก้าวเดินไปข้างหน้า​ นำเฉินหลิวหลิ่วเดินไปยังสวนดอกไม้ด้านหลังอย่างช้า ๆ

ลานที่มีเสียงดังก่อนหน้านี้​ เพราะว่าคนกลุ่มใหญ่ได้จากไปจึงกลับเงียบสงบ​ ทาสรับใช้กำลังเก็บกวาดขยะและน้ำชาบนโต็ะ​ จางหลัวกำลังเตรียมมื้อเที่ยงสำหรับงานเลี้ยง

"เชื่อในโชคชะตาที่เจ้ากำหนดเอง​ แล้วก็แต่งให้กับคนที่เจ้าชอบ​ คงจะไม่เสี่ยงเกินไปใช่ไหม?” จื่ออันเองก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ๆ จึงเอ่ยกับเฉินหลิวหลิ่วออกมาราวกับไม่ใส่ใจ

เฉินหลิวหลิ่วมองไปยังนาง​ แสงแดดส่องเข้าไปในตาของนาง​ มีแสงส่องประกายออกมา​ “ดูเจ้าพูดเข้าสิ เหมือนกันคนที่อิ่มแล้วไม่รู้สึกหิว​ แม้แต่คำพูดดี ๆ ก็ยังไม่พอ​ จะไปหาคนที่ตนเองชอบ? อีกอย่าง​ความรักไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตของคนเรา​ มีชีวิตอยู่ต่างหากที่สำคัญ เจ้ามีชีวิตอยู่​ แน่นอนว่าสามารถพูดคุยกันถึงเรื่องความฝัน​ ความรัก​ เจ้าลองคิดดู หากมีคนพูดกับเจ้ามาตั้งแต่เด็กจนโตว่า​ เมื่อเจ้าอายุสิบเก้าปีแล้วหากยังมิได้แต่งงานจะต้องตาย เพราะไม่มีสามีช่วยให้พ้นภัย​ เชื่อว่าเจ้าจักต้องเป็นเยี่ยงข้าแน่”

จื่ออันมองเฉินหลิวหลิ่วอย่างอัศจรรย์ใจ มักจะมีความรู้สึกลึกซึ้งยิ่งขึ้น นางคิดว่าเฉินหลิวหลิ่วยิ่งดูเป็นหญิงสาวยิ่งขึ้น หากจับคู่กับเซียวท่าได้ดียิ่งนัก อย่างน้อยก็ดีกว่าพวกหยาบคายพวกนั้น

ไม่รู้จริง ๆ ว่าในสมองของเซียวท่าคิดอะไรอยู่

“ใช่แล้ว เจ้ากับเซียวท่าเคยพบกันหรือไม่?" จื่ออันเอ่ยถาม​ มองไปยังผู้คนด้านหน้า​ ยิ่งเดินยิ่งไกลออกไป​ เริ่มคิดคำนวณเวลา

“ข้าเคยเจอเขา​ แต่เขามิเคยเจอข้า”

“โอ้?” จื่ออันหันไปมองยังนาง

“ท่านย่าและจวนโหวเคยพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว​ อยากจะให้ข้าแต่งเข้าไป​ ข้าก็เลยไปแอบดูเซียวท่า​ แต่ว่าตอนหลังจวนโหวกลับส่งคนมาบอกว่า​ เซียวท่ามิยินยอมพบหน้าข้า​ ข้าก็เลยรู้ว่าเขาไม่ชอบข้า”

“เขายังมิได้พบเจ้า​ จะพูดได้อย่างไรว่าไม่ชอบ?”

ห้องพักอยู่ด้านหน้าของสวนไผ่​ ปกติแล้วที่นี้มีคนมาน้อยนัก​ โดนเฉพาะตรงสวนไผ่ เพราะมีงูเขียวไผ่อยู่​ โรยผงกำมะถันไปแล้วก็หลายครั้ง​ ก็ยังขับไล่มันไปไม่ได้​ แม้แต่ทาสรับใช้ก็ไม่มา

ประคองหยวนซื่อไปนั่งพักแล้ว​ แม่นมหยางจึงได้นั่งในศาลาด้านนอกห้องพัก​ หยิบถุงกระดาษน้ำมันออกมาจากแขนเสื้อ​ ข้างในใส่ขนมเอาไว้​ เช้าวันนี้นางยังไม่ได้กินอะไร​ นางจึงนั่งกินขนมอยู่ในศาลา

กินขนมกุ้ยฮัวเสร็จไปเพียงชิ้น​นึง​ ก็พบกับป้าชุ่ยยู่ คนข้างกายของฮูหยินผู้เฒ่าเดินเข้ามา​ “นี่มิใช่แม่นมหยางรึ?”

แม่นมหยางเลิกคิ้ว​ กวาดตามองป้าชุ่ยยู่ มิได้ส่งเสียง

ในมือป้าชุ่ยยู่นั้นมีตะกร้าอยู่ใบนึง​ เดินตรงเข้ามา​ “แม่นมหยางมาทำอะไรที่นี้รึ? ฮูหยินเล่า？”