ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 260

เฉินหลิวหลิ่วยังคงต้องการดูความสนุกสนาน แต่ก็รู้ว่าเรื่องในครอบครัวแบบนี้ไม่อาจซักถามต่อหน้าคนจำนวนมากได้ ดังนั้นจึงออกไปกับจื่ออันดีที่สุด

เมื่อมาส่งถึงที่ประตูแล้ว และหลังจากเฉินหลิวหลิ่วขึ้นรถม้าเรียบร้อยแล้วนั้น เหล่าไท่จวินก็จ้องไปที่จื่ออันทันที "เจ้าเด็กน้อย อุบายของเจ้าช่างแยบยล ใช้จัดการกับผู้อื่นข้าจะไม่ยุ่ง แต่ว่าเจ้าใช้ประโยชน์จากหลิวหลิ่ว ข้าไม่พอใจยิ่งนัก"

จื่ออันขอโทษ "มิมีเรื่องอันใดที่จะสามารถปิดบังจากสายตาของเหล่าไท่จวินได้เลย ข้าน้อยต้องขออภัยเหล่าไท่จวินด้วยนะเจ้าคะ"

"หึ มันก็สมควรอยู่แล้วที่เจ้าจะต้องขอโทษ เจ้าคิดว่าจะชดใช้อย่างไรจะดีกว่า!” เหล่าไท่จวินโกรธอย่างเห็นได้ชัด

จื่ออันยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า "ครึ่งปีเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะพาเซียวท่าไปส่งที่ห้องของหลิวหลิ่ว ไม่ทราบว่าไท่จวินพอใจหรือไม่เจ้าคะ?"

เหล่าไท่จวินหรี่ตามองนาง ดวงตาเคร่งขรึมจับจ้องที่ จื่ออัน และรอยย่นบนหน้าผากของนางก็ค่อย ๆ คลายลง "สามเดือน!"

“การจัดการกับคนที่หัวแข็งดื้อรั้นเช่นเซียวท่าผู้นี้ เกรงว่าจะต้องใช้เวลาถึงครึ่งปี!” จื่ออันถอนหายใจ

เหล่าไท่จวินคำนวณวันเวลา ยังพอมีเวลาอีกกว่าครึ่งปีก่อนที่หลิวหลิวจะอายุ 19 ปี ถ้านางสามารถแต่งงานได้ภายในครึ่งปีนี้มันก็ยังทันอยู่ แต่ว่าเวลาก็กระชั้นชิดเกินไป

“ไท่จวิน บุรุษที่ดีนั้นหายากนะเจ้าคะ สำหรับหลานเขยอย่างเซียวท่าแล้ว รอครึ่งปีก็ถือว่าคุ้มนะเจ้าค่ะ” จื่ออันเตือนสติ!

“จำคำพูดของเจ้าไว้ให้ดี หากครึ่งปีแล้วเจ้ายังไม่สามารถนำเซียวท่าใส่พานมาถวายได้ล่ะก็ ข้าจะปาอึใส่เจ้า!” ก่อนที่เหล่าไท่จวินจะขึ้นรถม้าไปได้กล่าวทิ้งท้ายเอาไว้

“……”

ในที่สุดจื่ออันก็ได้รู้ว่ากรรมพันธุ์คืออะไร และเป็นกรรมพันธุ์ที่ส่งทอดจากรุ่นสู่รุ่นบางทีอาจได้รับอิทธิพลจากสิ่งที่เห็น และได้ยินอย่างไม่รู้ตัว

จื่ออันนั่งอยู่หน้าระเบียง กำลังเล่นมีดสั้นอยู่ และแสงสะท้อนจากมีดนั้นก็ส่องประกายมา ทำให้ชู่อวี่ตัวสั่นด้วยความตกใจ

“คุณหนูใหญ่ไว้ชีวิตบ่าวด้วยเถิด ไว้ชีวิตบ่าวด้วยนะเจ้าคะ!" ชู่อวี่รีบหมอบลงขอความเมตตา

จื่ออันหัวเราะขึ้นมา "ช่างโง่เสียจริง เจ้าจะขอให้ไว้ชีวิตทำไม? เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ หากวันนี้ไม่ใช่เพราะเจ้า งานของพวกเราก็คงจะไม่ราบรื่นเช่นนี้เป็นแน่"

ใบหน้าของชู่อวี่ซีดขาว “คุณหนูใหญ่ บ่าวไม่ได้ตั้งใจจะทำเช่นนั้น แต่ฮูหยินรองสั่งมา บ่าวไม่กล้าขัดคำสั่งเจ้าค่ะ"

“เหลวไหล!” เสี่ยวซุนก้าวไปข้างหน้าอย่างโกรธเคือง “เมื่อก่อนที่ฮูหยินของเราสั่งให้เจ้าไปทำเรื่องอะไร ก็ไม่เห็นว่าเจ้าจะไปทำใช่หรือไม่? ให้กวาดพื้นหรือเช็ดแจกันเจ้าก็ไม่ทำทั้งนั้น ตอนนี้ฮูหยินรองผู้นั้นให้เจ้าไปทำเรื่องต่ำช้า เจ้าก็กระตือรือร้นรีบไปทำเสียแล้ว แม้ว่าวันนี้คุณหนูใหญ่จะไม่โบยเจ้า แต่ข้าเสี่ยวซุนคนนี้จะไม่ให้อภัยเจ้าโดยเด็ดขาด"

พูดจบเสี่ยวซุนจึงถอดรองเท้าผ้าออก แล้วเอาไปทุบตีชู่อวี่

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์