ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 261

แม่นมหยางเดินออกมา ยืนข้าง ๆ จื่ออัน

“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ เรื่องนี้เดาได้ไม่ยากว่าเป็นฝีมือของพวกเรา" แม่นมหยางกล่าว

“ทุกคนก็ต่างกินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้องแต่แค่แสร้งทำเป็นไม่รู้” จื่ออันตอบ

แม่นมหยางมองไปที่จื่ออันแล้วรู้สึกว่านางมีความเปลี่ยนแปลงเพิ่มขึ้นอีกแล้ว กลายเป็นคนที่มีอุบายมากกว่าก่อนหน้านี้

จื่ออันไม่ได้ลืมสถานะของแม่นมหยางว่านางยังคงเป็นคนของฮองเฮา แต่ว่าคราวนี้ที่แม่นมหยางร่วมมือกับนางด้วยนั้น บังเอิญเป็นเพราะฮองเฮา

ฮองเฮาไม่ชอบเซี่ยหว่านเอ๋อ คราวนี้นางได้เปิดเผยตัวตนของเซี่ยหว่านเอ๋อแล้ว และตอนนี้ตำแหน่งพระชายาขององค์รัชทายาท นางก็เป็นไม่ได้แล้ว

“แม่นม ข้ามีเรื่องให้ท่านช่วยสักหน่อย!” จื่ออันเงยหน้าขึ้น ใบหน้าแลดูเศร้าสลดเล็กน้อย

“คุณหนูใหญ่สั่งมาได้เลยเจ้าค่ะ!” แม่นมหยางพูดอย่างตรงไปตรงมา มาโดยตลอด

จื่ออันกระซิบ "ช่วยข้าทำป้ายวิญญาณ"

"เขียนชื่อใครเจ้าคะ?" แม่นมหยางกล่าวถาม

"เซี่ยจื่ออัน!" จื่ออันกล่าวออกมาสามคำ

แม่นมหยางตกใจเล็กน้อย "คุณหนูใหญ่?"

จื่ออันยิ้มออกมาเล็กน้อย ทว่าดวงตาของนางไม่ได้ยิ้มออกมาเลยสักนิด มืดหม่นราวกับพายุฝนกำลังตั้งเค้า "เอาไว้เตือนสติข้า และย้ำเตือนตัวเองว่าในโลกใบนี้มีอันตรายอยู่ในทุกที่ แม้แต่คนในครอบครัวก็อาจวางกับดักมรณะไว้ให้ตนเองได้”

เอาป้ายวิญญาณมาเตือนสติตนเอง? แม่นมหยางรู้สึกว่ามันพิลึก นี่ไม่ใช่ว่าเป็นการสาปแช่งตนเองหรอกหรือ?

แม่นมหยางกล่าวเสียงค่อย "คุณหนูใหญ่ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้นะเจ้าคะ"

ทางฝั่งเสี่ยวซุนที่กำลังทุบตีชู่อวี่อยู่อย่างหนัก ก็ปารองเท้าทิ้ง และตวาดใส่นาง "เจ้าไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ เจ้าดูถูกเรือนเซี่ยจื่อหย่วนของพวกเรา เช่นนั้นเรือนเซี่ยจื่อหย่วนนี้ก็ไม่ต้องการเจ้าเช่นกัน"

พูดจบก็นึกขึ้นได้ว่ารองเท้าเป็นของตนเอง นางจึงรีบลงไปเก็บมาใส่ที่เท้า

ในห้องของฮูหยินผู้เฒ่า

ป้าหลานยู่จุดท่อยาเส้นให้ฮูหยินผู้เฒ่า ทั้งยังหยิบน้ำมันสาระแหน่มาใช้นวดบริเวณหน้าผากให้นาง และกล่าวปลอบโยน "ฮูหยินผู้เฒ่าโปรดระงับโทสะด้วย เรื่องสุขภาพเป็นเรื่องที่สำคัญนะเจ้าคะ!"

ฮูหยินผู้เฒ่าสูบยาเส้นไปได้ครั้งนึง นางก็โยนมันลงพื้นอย่างเกรี้ยวกราด "ระงับโทสะ? เจ้าบอกข้าที ข้าจะระงับโทสะได้เช่นไร?"

นางจ้องไปที่หลิวซื่อกับฮูหยินหลิงหลงด้วยความเกลียดชัง เดิมทีปากกระบอกปืนต้องหันไปฝั่งศัตรู แต่นึกไม่ถึงเลยว่าสิ่งที่นางคิดว่าดีแล้วกลับสกปรกเช่นนี้

เตรียมฉากอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ไว้ให้แขกดู สุดท้ายก็ตกหลุมพลางของตัวเอง จวนมหาเสนาบดีได้อับอายขายหน้าอย่างแท้จริง