ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 276

หนี่หรงหมุนตัวกลับออกไป และมิรู้ว่าไปเอาเครื่องแต่งกายสตรีจากที่ใดมาให้นางกัน “นี่เป็นชุดของแม่นางโหรวเอ๋อ คุณหนูใหญ่ลองสวมดูก่อนได้ขอรับ”

มู่หรงเจี๋ยเรียกสาวใช้นางหนึ่งเข้ามา ออกคำสั่งไป “เจ้าช่วยใส่ยาแก้น้ำร้อนลวกให้นาง”

จื่ออันเอ่ย “ไม่ ไม่ต้องให้นางช่วยข้า”

มู่หรงเจี๋ยใบหน้าโกรธจัด “ไม่ให้นางช่วยเจ้า หรือต้องการให้ข้าเป็นคนช่วยเจ้ารึ? ข้าไม่แตะต้องสตรี ทางที่ดีเจ้าอย่าพยายามเลยดีกว่า”

บนหน้าผากจื่ออันปรากฏเส้นสีดำ กัดฟันเอ่ยตอบ “ข้าทำเอง!”

พูดจบจึงหันหลังกลับเข้าไปหลังฉากบังลม เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยตนเองอย่างไม่เร่งรีบ ถอดออกแล้วจึงวางลงบนพื้น

หนี่หรงหน้าแดงก่ำแล้วเดินออกไป!

หน้าท้องปรากฏรอยแดง โชคยังดีที่มีเสื้อผ้าปกคลุมอยู่ น่าจะไม่เกิดแผลพุพองขึ้น แต่ที่หลังมือนั้นไม่ได้โชคดีเช่นนั้น​ ผิวหนังเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงดำคล้ำ​ มองดูคล้ายจะพุพองขึ้นมา

“เป็นยังไงบ้าง?” จู่ ๆ ก็มีเงาคนปรากฏขึ้นอีกด้านของฉากบังลม​ จื่ออันตกใจจนต้องนำเสื้อมาปิดปังทรวงอก​ มองไปยังเขาอย่างหวาดกลัว​

“เอะอะโวยวายอะไรกัน? บาดแผลหนักหนาหรือ?” มู่หรงเจี๋ยยื่นมือออกไปดึงฉากกั้นแต่งตัวของนางออกมา สายตาตกลงที่ด้านหน้าของกายนาง ดวงหน้าเขาดูตกตะลึง​ หลังจากนั้นจึงเอื้อมมืออกไปราวกับต้องการจะค้นหาอะไรบางอย่าง​ “สิ่งนี้ของเจ้า ดูแปลกจริง”

ใบหน้าจื่ออันดูไร้อารมณ์​มองมายังเขา​ ตอนนี้ยังคงปลอดภัยอยู่ ยังไม่ได้เดินเข้าไปในที่สายตาสามารถมองเห็นได้

“โอ้ แดงแล้วหรือ?” มู่หรงเจี๋ยหยิบยาทาแผลพุพองมา เอื้อมมือออกไปทาบางส่วนบนมือ แล้วทาไปยังหน้าท้องแดงด้วยใบหน้ารังเกียจ

ปลายนิ้วมือเขาขรุขระหยาบ เดิมแผลพุพองก็เจ็บมากพอแล้ว เขาละเลงลงไปเยี่ยงนี้ ทำให้นางเจ็บยิ่งขึ้นไปอีก

ดวงตาของมู่หรงเจี๋ยเผยแสงส่องประกาย เริ่มต้นพูดออกมาในแบบฉบับของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรค์ “บาดแผลพุพองบนกายเจ้านั้นมีสาเหตุสองประการด้วยกัน สาเหตุแรกเป็นเพราะข้าแน่นอน ดังนั้นข้าจะข้ามไปพูดถึงสาเหตุที่สองเลย พระสนมซุนมาหาเจ้าที่นี่ เจ้าใช้สะโพกผอมแห้งของเจ้าคิดก็คิดได้ว่านางคงจะไม่ได้มาดีเป็นแน่ หากเจ้าไม่อยากเผชิญหน้ากัน เจ้าหลบซ่อนไม่ได้หรือ? หากเจ้าหลบซ่อนไม่ได้ แล้วเจ้าไม่รู้จักป้องกันหรือ? ป้องกันไม่ได้ยังไม่รู้จักโต้กลับ? นางสาดชาถ้วยแรกให้เจ้านั้น เจ้าก็ควรจะโยนกาน้ำชากลับไป เจ้ายังโง่รอนางโยนถ้วยชามาแล้วโยนกาน้ำชาต่ออีก ในสมองเจ้าคงจะมีแต่หญ้า? เจ้าโง่เยี่ยงนี้​ ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเจ้ามีชีวิตรอดอยู่ในจวนมหาเสนาบดีได้เยี่ยงไร”

จื่ออันรู้สึกว่าเขาที่เงียบงันเย็นชายังจะดีกว่า​คนที่พูดบ่นพล่ามเหมือนดังคนแก่ชราอย่างไรอย่างนั้น ช่างทำให้ผู้คนโกรธเคือง​ แต่ระบายออกมามิได้

เมื่อทายาเสร็จแล้ว​ เขาเช็ดมือแล้วเช็ดมืออีก​ ใบหน้าแสดงความไม่ชอบใจพร้อมเอ่ย​ “ยังไม่รีบใส่เสื้อผ้าอีก​ รอข้ามองเจ้าหรือไร？ไม่มีอะไรน่ามองเลย​ ผอมแห้งเกินไป!”

จื่ออันเร่งรีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย​ เหลือบตามองเขาแวบนึง​ ภายในใจคิด​ว่าต้องมีวันนึงที่จะเอาความภาคภูมิใจของเขา เอามันโยนลงพื้นแล้วเหยียบมันซะ

หลังงจากออกไปแล้ว จื่ออันถือกล่องยานั้นอยากที่จะออกไป มู่หรงเจี๋ยก็ส่งเสียงคำราม “เจ้าจะไปไหนกัน ยังไม่รีบมาช่วยข้าจัดการบาดแผลอีก?”

หลิวหลิ่วเจ้าอยู่ที่ไหนกัน? รีบมา ข้าอยากเรียนรู้กลเม็ดจากเจ้า!