ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 277

หลิวหลิ่วกับเซียวท่า “เมื่อได้พบหน้าอย่างเป็นทางการครั้งแรกนั้น” นางกลับไม่ค่อยพอใจ

เมื่อกลับจวนมหาเสนาบดีกับจื่ออันแล้วจึงเริ่มเอ่ยถึงสาเหตุ

ตอนที่แม่นมหยางนำชาเข้ามานั้น พบว่าบนมือของจื่ออันมีบาดแผล จึงขมวดคิ้วเอ่ยถาม “คุณหนูใหญ่ เกิดอะไรขึ้นกับมือของท่าน?”

หลิวหลิ่วจึงได้พบว่า “มือเจ้าได้รับบาดเจ็บ?”

“ไม่ทันระวังโดนน้ำชาร้อนลวกเข้า มิเป็นอะไร!” จื่ออันเอ่ยเบา ๆ

แม่นมหยางจ้องมองยังนาง พูดเสียงจริงจัง “ต่อไปคุณหนูใหญ่ก็ระมัดระวังหน่อยนะเจ้าคะ”

“ข้าเข้าใจแล้ว!” จื่ออันเอ่ยตอบรับคำ

อาหารเย็นเป็นอาหารจานง่าย ๆ หนึ่งจานเป็นเนื้อ สองจานเป็นผัก ทั้งสี่นั่งนั่งกันรวมบนโต๊ะกินข้าวร่วมกัน ก่อนที่หยวนซื่อจะกินข้าวนั้น แม่นมหยางได้คอยรับใช้ให้นางกินข้าวก่อน

หลิวหลิ่วกินข้าวทั้งยังพูดคุยกับจื่ออัน “ข้าเก็บสัมภาระข้าวของมาเรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็มาอยู่กับเจ้าที่นี่แล้ว”

จื่ออันเอ่ยยิ้ม “ที่นี่น้ำชาไม่เลิศรส กับข้าวรสชาติอ่อน หากคุณหนูใหญ่คุ้นชินก็ไม่เป็นไร”

“มีอะไรไม่คุ้นชินกัน? ข้ากินข้าวปกติแล้วมักมีคนถุยน้ำลายใส่ มิสู้มากินข้าวดื่มชาที่นี่รึ?”

“เหตุใดเรื่องนี้เจ้าถึงไม่เอ่ยกับพี่ชายเจ้า?” จื่ออันรู้ว่าพี่สะใภ้ของนางใจร้ายมาก ช่างไร้เหตุผลซะจริง ไม่น่าเชื่อว่าคุณหนูตระกูลเฉิน จะมีความเป็นอยู่เยี่ยงนี้

“พูดไปแล้วจะมีประโยชน์อันใด? กลับไปเขาก็ดุด่าผู้หญิงเหล่านั้น ผ่านไปยังจะหาเรื่องลำบากมาให้ข้าอีก? อีกทั้งข้าก็ไม่อาจที่จะเข้าไปบอกท่านย่าได้ สองปีมานี้ร่างกายของท่านเยี่ยงของเก่าไม่ค่อยจะสู้ดีนัก หากโมโหเข้าไปอีก โมโหจนเป็นอะไรไป ก็ไม่คุ้มค่าแล้ว!”

“ผีดิบ?” เสี่ยวซุนตกใจจนตัวสั่น “ไม่อาจพูดมั่วซั่วได้ ที่ไหนมีผีดิบกัน?”

“เป็นซูชิงวันนี้ที่พูดขึ้น จิงจ้าวหยินวันนี้ไปยังจวนอ๋อง บอกว่าหมู่บ้านหินมีผีดิบอยู่” หลิวหลิ่วเอ่ย

จื่ออันนึกขึ้นได้ว่าวันนี้จิงจ้าวหยินมายังจวนอ๋อง มาพูดถึงเรื่องผีดิบ?

“เกิดอะไรขึ้น?” จื่ออันไม่เชื่อว่าจะมีผีดิบอะไรกัน แต่หลังจากที่รักษาบาดแผลให้แก่มู่หรงเจี๋ยแล้ว อ๋องเหลียงก็กลับจวนไปแล้ว นางคงต้องกลับไปยังจวนอ๋องอีกรอบ

“เจ้าไม่รู้เรื่องรึ? ท่านอ๋องไม่ได้พูดกับเจ้า? เจ้าอยู่ในห้องท่านอ๋องตั้งครึ่งค่อนวัน ท่านไม่ได้บอกอะไรเจ้าเลย? ท่านอ๋องช่างจริง ๆ เลย เรื่องน่าสนใจที่เพิ่งจะเกิดขึ้นแบบนี้ยังจะอดทนห้ามปากไม่พูดออกมา”

“อยู่ครึ่งค่อนวันหรือ?” แม่นมหยางมองจื่ออันแล้วมองอีก “รักษาบาดแผลจำต้องอยู่ครึ่งค่อนวันเลยรึเจ้าคะ?”