ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 292

"หมู่บ้านศิลามีทหารคอยปกป้องมาโดยตลอด"

จื่ออันอยากไปสำรวจที่หมู่บ้านหินแห่งนี้ แต่ก็คิดว่าปัญหายิ่งมีน้อยก็ยิ่งดี อันที่จริงแล้ว นี่มันก็เป็นเพียงการคาดเดาของตนเองเท่านั้น คนผู้นี้อาจจะเป็นแค่คนที่เป็นโรคพิษสุนัขบ้า และก็อาจจะตายไปแล้วก็ได้

แต่ว่า การคาดเดาของนางนี้ก็ไม่ได้ทำตนเองรู้สึกสบายใจเลย เพราะว่า เพราะถ้าเป็นโรคพิษสุนัขบ้าจริง และสองคนนั้นที่ถูกกัดก็ตายไปแล้ว เหตุใดคนแรกที่ถูกกัดถึงยังไม่ตาย?ในปัจจุบันนี้โรคพิษสุนัขยังไม่มีวิธีรักษาให้หาย การติดเชื้อนี้ ก็ควรจะต้องตาย

หนี่หรงที่ได้ยินสิ่งมี่พวกเขาพูดคุยกันก็รู้สึกวิตกกังวลเป็นอย่างมาก เขามองไปที่มู่หรงเจี๋ยแล้วกล่าว"ท่านอ๋อง หากบ่าวได้สูญเสียสติสัมปชัญญะไปจนสิ้นแล้ว ก็ขอให้ท่านช่วยฆ่าบ่าวเสียเถิด บ่าวไม่อยากกลายเป็นผีดิบ"

มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างใจเย็น"เหลวใหล ไม่มีผีดิบอะไรทั้งนั้น เจ้าไม่เคยได้ยินที่เซี่ยจื่ออันพูดหรือ? มันคือโรคชนิดหนึ่ง ในเมื่อมันเป็นโรค อย่างไรเสียก็จะต้องมีทางรักษา"

“ใช่หรือไม่? “มู่หรงเจี๋ยหันไปถามจื่ออัน

แม้ว่าจื่ออันอยากจะบอกว่าไม่ใช่ทุกโรคที่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่เมื่อดวงตาของเขาแลดูเคร่งขรึมจริงจัง นางก็เลยพยักหน้า "ใช่เพคะ ถ้าเป็นโรคก็ย่อมมีทางรักษาให้หายได้เสมอ"

เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา บางครั้งกล่าวได้เลยว่านางไม่มีความเป็นมืออาชีพเลยจริง ๆขนาดบรรทัดฐานยังไม่มี

หนี่หรงรู้ว่าทุกคนกำลังปลอบโยนเขา ดังนั้นเขาจึงฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย “หวังว่ามันจะเป็นโรค”

“เจ้าจะกังวลเรื่องอะไร?” ซูชิงผลักเขาเบา ๆ "เจ้าก็ยังไม่แน่ใจเลยนี่ว่าคนที่กัดเจ้าเป็นผีดิบ”

“ตัวของเขามีกลิ่นเหม็น” หนี่หรงกล่าวเบา ๆ

"คนบ้าล้วนมีกลิ่นเหม็นกันทั้งนั้น เพราะคนบ้าไม่ชอบอาบน้ำ"

จื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดกับมู่หรงเจี๋ย"เช่นนี้ดีหรือไม่ ภายในเจ็ดวันนี้ ให้หนี่หรงอยู่ที่นี่เพื่อสังเกตุดูอาการ"

ถ้าเป็นไวรัส ภายในวัน มีความเป็นไปได้สูงที่มันจะกำเริบขึ้นมา

จื่ออันคิดว่าเขาจะพูดว่าไม่เชื่อ แต่เขากลับพูดออกมาสองคำ "เคยเห็น"

“หืม?” จื่ออันรู้สึกตกใจ “เคยเห็นมันหรือ?”

มู่หรงเจี๋ยพูดอย่างเฉยเมย "ใช่ ที่จริงนางก็อยู่ข้างหลังเจ้า เป็นผีสวมชุดสีแดงที่กำลังยืนอยู่ และตอนนี้นางก็ยืนอยู่ข้างหลังเจ้าอย่างมืดมน"

จื่ออันตกใจและหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ข้างหลังนางว่างเปล่า และไม่มีผีสาวในชุดสีแดง

“ทำให้ผู้อื่นตกใจหมด ข้าไม่เชื่อท่านหรอกนะ!” จื่ออันมองเขาอย่างโกรธเคือง

“ตั้งแต่ตอนที่เจ้าหันหลังกลับไป เจ้าก็แพ้ แล้ว โง่เขลาเสียจริง!” เขาหันหลังเดินจากไปด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า