ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 293

จื่ออันมองที่แผ่นหลังของเขา เกลียดจนอยากจะงับเขาจริง ๆ ผู้สำเร็จราชการผู้นี้มักพูดจาแค่ครึ่งนึงจากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องคุย ไม่เปิดโอกาสให้ใครถามเลย

สิ่งที่ทำให้คนอื่นทนไม่ได้มากที่สุด ก็คือคำพูดของเขาดูเหมือนจะจริงแต่ก็เป็นเท็จเสมอ และคนอื่นจะไม่สามารถแยกแยะได้เลย

คนพาล!

พอจัดการเรื่องของหนี่หรงเสร็จเรียบร้อย เกือบจะค่ำแล้ว

เฉินหลิวหลิ่วเล่นกับพวกสาวใช้มาทั้งวัน นางเองก็เหนื่อยแล้ว จึงนอนคว่ำอยู่บนโต๊ะหินในลานของเรือน

ระยะนี้นางและเซียวท่าไม่ได้มีความคืบหน้าใด ๆ เลย และไม่ได้พูดคุยกันด้วย ความคืบหน้าเพียงอย่างเดียวก็คือนางมักจะเห็นเขาบ่อยขึ้น

เฉินหลิวหลิ่วบอกกับจื่ออันว่า นางจะค่อย ๆ แทรกซึมเข้าไปในใจของเซียวท่าทีละนิด ๆ ดังนั้นนางจึงไม่รีบร้อน

จื่ออันรู้สึกชื่นชมนางมาก เดิมทีคิดว่านางจะยอมแพ้ นางอดทนมาสองถึงสามวันแต่ก็ไม่ได้พูดคุยกับเซียวท่าเลย ซึ่งความไม่ย่อท้อนี้ ผู้หญิงธรรมดาทั่วไปต่างก็ไม่มี

เฉินหลิวหลิ่วมีค่าควรแก่การยกย่อง และหากนางใช้ความไม่ย่อท้อนี้ในด้านอื่น ๆ ก็จะบรรลุผลสำเร็จอย่างแน่นอน

ตอนที่พวกนางออกจากจวนมา กุ้ยไท่เฟยก็กลับเข้ามาในจวนพอดี

นางกลับจากวังมาในวันแรกของทุกเดือน นางจะเข้าวังเพื่อไปคำนับเหล่าไท่โฮ่ว เมื่อวานไม่ได้ไปเพราะว่ามีคนเข้าวังไปมากมาย ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนมาเป็นเข้าวังไปในวันนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่จื่ออันได้เผชิญหน้ากับกุ้ยไท่เฟยในช่วงเวลาแบบนี้

นางพาเฉินหลิวหลิ่วไปคำนับ "ถวายบังคมกุ้ยไท่เฟย"

กุ้ยไท่เฟยยืนนิ่งและมองไปที่เซี่ยจื่ออัน ใบหน้าของนางแลดูสงบและดวงตาก็ดูสงบนิ่งเช่นกัน แต่ความสงบนี้ดูยังไงชอบกล

“พ่อของเจ้าเชิญให้ข้าไปร่วมงานอภิเษกสมรสในวันพรุ่งนี้ เจ้ากลับไปบอกพ่อของเจ้าให้ข้าด้วยว่า ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย ไปที่นั่นไม่ได้แล้ว แม้ว่าข้าจะไม่ไป แต่ข้าจะส่งของกำนัลไปให้" กุ้ยไท่เฟยกล่าว

มู่หรงเจี๋ยที่ยืนอยู่หน้าระเบียง มองดูทั้งสองที่พบกันโดยบังเอิญ

กุ้ยไท่เฟยเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ เขาแล้วพูดอย่างเย็นชา “ตามคำขอของเจ้า ข้าได้เข้าไปในวังเพื่อขอพระราขทานอนุญาตให้แล้ว”

“ลำบากท่านแล้ว!” มู่หรงเจี๋ยดูเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม

“ถึงแม้ข้าจะไม่ได้ไปในครั้งนี้ ไม่ช้าก็เร็วนางก็จะมีพระราชเสาวนีย์ให้อภิเษกอยู่ดี เจ้าจะรีบไปใย? กุ้ยไท่เฟยรู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

มู่หรงเจี๋ยพิงตัวอยู่หน้าราวบันได ผุดรอยยิ้มจาง ๆ ที่ริมฝีปากของเขา และดูไม่แยแสอะไร “นี่มันไม่เหมือนกัน นางคือคนที่เสด็จแม่ให้เข้าวังมาเป็นพิเศษ ให้มาเป็นลูกสะใภ้ของท่าน ดีที่เสด็จแม่มีพระราชเสาวนีย์ออกมาบีบให้ท่านยอมรับ ใช่หรือไม่?"

ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดข้า แต่ว่าข้าไม่ได้ยั่วยุนางแล้ว เจ้าจำเป็นต้องดูหมิ่นมารดาผู้ให้กำเนิดเจ้าเช่นนี้ด้วยหรือ?" กุ้ยไท่เฟยกล่าวด้วยใบหน้าที่หมองเศร้า

มู่หรงเจี๋ยจ้องมองไปที่นางแล้วยิ้มกว้าง “ดูเสด็จแม่กำลังพูดสิ่งใดกันเล่า? เป็นบุตรจะเกลียดแม่ของตนได้เช่นไร? เว้นเสียแต่ว่าแม่จะพยายามฆ่าลูกชายของตนเองอย่างเหี้ยมโหด แต่ว่ามันจะเป็นไปได้เช่นไรเล่า ขนาดเสือมันยังไม่กินลูกตัวเอง นอกจากนี้เสด็จแม่ยังเป็นกุ้ยเฟยที่เสด็จพ่อทรงรักมาก ยังจำสิ่งที่เสด็จพ่อเขียนในการมอบตำแหน่งให้ท่านในพระราชกฤษฎีกาได้หรือไม่? สุขุมใจดี สง่างาม ทรงเกียรติ และมีคุณธรรม เหมาะที่จะเป็นแบบอย่างของสตรีทั่วหล้า”