ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 302

“แฝดสาม? แฝดสามทั้งสี่ครรภ์?” จื่ออันตะลึงงัน มิน่าเฉินหลิวหลิ่วถึงได้เอ่ยว่าถ้าหากนางได้แต่งกับเซียวท่า จะคลอดแฝดสามให้แก่เซียวท่า ที่แท้ท่านแม่ของนางช่างเก่งกาจเช่นนี้ คลอดแฝดสามออกมาถึงสี่ครรภ์

“แฝดสามห้าครรภ์ เฉินหลิวหลิ่วเองก็เป็นแฝดสาม เพียงแต่เสียไปแล้วสองคน”

“อ่า!” จื่ออันตะลึงงันอีกครั้ง

“หนึ่งปีหนึ่งครรภ์ ดังนั้นพวกเขาคนโตสุดและคนเล็กสุด จึงมีอายุห่างกันเพียงสี่ปี” มู่หรงเจี๋ยคลายความสงสัยให้แก่นาง

เป็นผู้ที่อัศจรรย์จริง ๆ!

หนึ่งปีหนึ่งครรภ์เป็นกำลังผลิตทายาทที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ และยังเป็นหนึ่งครรภ์สามคนอีกด้วย ห้าปีคลอดออกมาถึงห้าครรภ์แฝดสาม หากมีโอกาสนางอยากจะพบหน้าเฉินฮูหยินท่านนี้เป็นแน่

จื่ออันคิดเอาไว้ว่าหากเฉินหลิวหลิ่วได้แต่งกับเซียวท่าแล้วนั้น หากเซียวท่าทำไม่ดีกับนางแล้ว เหล่าพี่ชายตระกูลเฉินไปร้องกล่าวโทษ เซียวท่าจะหลบไปที่ใดได้?

คงได้แต่น้ำตาซึมด้วยความสงสารให้แก่เซียวท่า

“เข้ามานี่!” มู่หรงเจี๋ยจ้องมองนางเอ่ยออกคำสั่ง

จื่ออันเดินไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว “มีอะไรหรือเพคะ?”

“ปิ่นปักผมเจ้าหลุดแล้ว” มู่หรงเจี๋ยเอื้อมมือออกไปจัดแต่งทรงผมให้แก่นาง การกระทำดูค่อนข้างหยาบกระด้าง​ จนกระทั่งรู้สึกได้ว่าผิวหนังบริเวณศีรษะนั้นเจ็บปวด​ แต่ว่า​นางกลับรู้สึกชื่นชอบการกระทำนี้ของเขาอย่างผิดปกติ

แต่ว่า​นางกลับค้นพบได้อย่างรวดเร็วว่า​ การกระทำนี้ของเขามิได้ตั้งใจที่จะช่วยนางจัดแต่งทรงผม​ แต่เพราะต้องการที่จะกระทำให้ผู้คนทั้งสี่ทิศได้มองเห็น

“หากต่อไปมีผู้อื่นเข้ามาพัวพันกับข้า​ เจ้าจงใช้ท่าทางเกรี้ยวกราด​ดั่งเสือน้อยของเจ้าออกมา” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยขู่เสียงเบา

“ผู้ใดจะเข้ามาพัวพันกับท่านกัน? หากท่านมิได้ถูกใจแล้ว​ เพียงแค่หนีไปให้ไกลเป็นพอ​ จะต้องการข้าไปไล่อีกทำไมกัน?” จื่ออันเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“หากข้าเป็นคนไล่ไป ก็เท่ากับเป็นการล่วงเกินบิดามารดาของพวกนาง?”

“ไปแล้ว!” ซูชิงเอ่ยเสียงเบา

จื่ออันกล่าวว่า “เขาไม่จำเป็นที่จะต้องทำอะไรมาก ต่อให้รู้ว่าข้าคือว่าที่พระชายาของผู้สำเร็จราชการ พวกเขาควรจะลงมือหรือเริ่มลงมือ อีกทั้งควรจะเริ่มโดยเร็ว ก่อนที่ข้าจะได้เป็นพระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนนั้น ควรรีบลงมือ”

“ท่านอ๋องอยากจะให้พวกเขาลงมือกับท่าน หากทำท่านถึงชีวิตแล้ว ท่านอ๋องก็จะสามารถจัดการกับจวนมหาเสนาบดีได้อย่างสมเหตุสมผล ไม่มีเหตุผลใดดีไปกว่าการแก้แค้นให้กับฮูหยินของตน”

ซูชิงมองมายังนาง พบว่าใบหน้านางดูดุร้าย กลืนน้ำลายลงไป “ไม่ใช่ข้าพูด เป็นท่านอ๋องที่พูด”

จื่ออันกัดฟันมองไปยังชายที่เหมือนนกยูงผู้นั้น เขาตอนนี้ที่นั่งอย่างเกียจคร้านอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ ข้างกายมีขุนนางชั้นผู้ใหญ่หลายคนที่นำครอบครัวมาแสดงความเคารพ เขาหรี่ตาลง คมคิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย สายตาจดจ้องไปที่บรรดาบุตรสาวของขุนนางชั้นผู้ใหญ่เหล่านั้นอย่างไร้ยางอาย อย่าได้เอ่ยถึงความกริ่งเกรง

ดีนี่เจ้าหัวขโมย!

ช่วงที่กำลังขมขื่นนั้น กลับได้ยินเสียงดนตรีบรรเลงของทหารกองเกียรติยศอยู่ด้านหน้าประตู เป็นเกี้ยวเจ้าสาวที่มาถึงแล้ว