ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 341

ไฟไหม้ครั้งนี้ แพร่กระจายไปรวดเร็วนัก เซียวท่าคอยดูแลอพยพผู้คน เริ่มจากผู้ชรา คนอ่อนแอที่ป่วยแล้ว จึงเป็นหนุ่มสาวล้วนให้อพยพออกไป เหลือไว้เพียงชายหนุ่มกำยำเข้าช่วยดับเพลิง

เมืองหลวงนั้นมีผู้ตรวจการอยู่ เมื่อรู้ว่าจวนมหาเสนาบดีเกิดเพลิงไหม้แล้ว ผู้ตรวจการจึงได้จัดคนมาช่วยดับเพลิง

มังกรไฟที่เหลือนั้น ได้โยนลงไปในทะเลสาบเพื่อดับไฟแล้ว ส่วนคนที่เชิดมังกรนั้นก็เข้าร่วมช่วยกันดับเพลิง

ซีเหมินเสี่ยวเยว่นั่งอยู่ในห้อง ฟังเสียงอึกทึกครึกโครมจากด้านนอก จึงอดไม่ได้ที่มุมปากจากยกยิ้มขึ้นมา

นางยังรู้สึกชื่นชมตัวเองอีกเล็กน้อยด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัว ช่วยท่านแม่กำจัดอาสะใภ้รอง แล้วยังกำจัดบุตรสาวของหยวนซื่อเซี่ยจื่ออันได้ ต่อไปในจวนมหาเสนาบดีแห่งนี้ ยังจะมีผู้ใดกล้าเป็นศัตรูกับนางอีก?

“คุณหนู ท่านอยากจะออกไปดูหรือไม่ ข้างนอกนั่นช่างรื่นเริงเสียจริง” สาวใช้ที่เข้าจวนมาพร้อมนางที่แต่งเข้ามาซือหลิวพูดด้วยรอยยิ้ม

ซีเหมินเสี่ยวเยว่นั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ปัดคิ้วอย่างเงียบ ๆ “ไม่ไป มีอะไรน่าดูกัน? ข้ากลัวที่สุดก็คือมองเห็นซากศพ”

ขณะเดียวกันหงฮัวสาวใช้ที่เข้าจวนมาพร้อมกับตอนที่นางแต่งงานก็เดินไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “คุณหนู นายท่านรองตอนนี้ก็ยังอยู่ข้างนอกช่วยดับเพลิงอยู่ หากว่าท่านไม่ออกไปแล้ว เกรงว่าวันข้างหน้าหากรื้อฟื้นขึ้นมา จะกลายเป็นว่าท่านเลือดเย็นเกินไป”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่เบ้มุมปาก “ข้าเป็นเจ้าสาว สถานที่อันตรายเยี่ยงนี้ควรจะไปหรือ? ท่านย่าคงจะไม่กล่าวโทษลงมาบนหัวข้าหรอก อีกทั้งหากเรือนรองหากไม่มีอาสะใภ้รอง สตรีผู้ฉุนเฉียวเช่นนี้ ลุงรองก็คงเป็นเพียงแค่เสือกระดาษ มิอาจดุร้ายขึ้นมาได้ ข้าไม่กลัวแม้เพียงนิดเดียว”

หงฮัวยิ้มพลางเอ่ยว่า “นั่นก็จริงนะเจ้าคะ วันข้างหน้านี้ หากไม่อาศัยฮูหยินรองคอยหนุนหลังเอาไว้แล้ว เรือนรองก็คงจะโดนเหล่าไท่แหย่ส่งเข้าตำหนักเย็นไปนานแล้ว หากตอนนี้ไม่มีฮูหยินรองแล้ว ฮูหยินใหญ่ของพวกเราก็คงจะเงยหน้าขึ้นมาได้แล้ว”

“ท่านแม่ถูกผู้อื่นรังแกมาตลอดชีวิต ควรจะเปลี่ยนแปลงได้แล้ว” นางมองดูรูปร่างราวกับหยกในกระจก พอใจเป็นอย่างมาก แต่จู่ ๆ ก็ขมวดคิ้ว “หงฮัว เจ้าเข้ามานี้หน่อย สีเล็บของข้ากับสีปากดูไม่เข้ากันใช่หรือไม่?”

“ไม่เคยพบ ทั้งที่ข้าและนางก็มีบางอย่างที่คล้ายคลึงกัน นางเป็นคนเรียบง่าย ข้าเองก็เป็นคนเรียบง่าย เพียงแต่ภายในใจของข้านั้นเงียบสงบกว่านางนัก นางอยู่ในจวนมหาเสนาบดีนี้นั้น จะต้องไม่สงบนัก ดูแก่ชราก็อาจจะเป็นเพราะได้รับความทุกข์ทรมาน โดยเฉพาะสตรีที่มีความสามารถนั้นก็จะอ่อนแอลง หยวนซื่อหากว่ากลับมาแล้วนั้น ข้าเองก็ต้องทำดีกับนาง จะต้องดีกว่าในตอนที่เฉินหลิงหลงดูแลจวน ดีกับนางให้มากกว่าถึงจะถูก

ซือหลิวอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา “คุณหนูจิตใจช่างอ่อนโยนนัก หยวนซื่อในตอนที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นตานชิงเสี้ยนจู่ เกรงว่าจะเย่อหยิ่งกว่าเมื่อก่อนมากนัก”

“เย่อหยิ่งมิได้หรอก หลังจากที่เซี่ยจื่ออันตายไปแล้ว นางก็จะไม่มีที่พึ่งพาแล้ว ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิก็คงจะไม่ดูแลนางอีกต่อไป อีกทั้งจวนสกุลหยวนก็ย้ายออกไปแล้ว นางในเมืองหลวงนี้สามารถกล่าวได้ว่า ไม่มีที่พึ่งพาใดแล้ว หากว่าอยากที่จะอาศัยอยู่ในจวนมหาเสนาบดีนี้ไปจนแก่ชราแล้ว จะต้องรู้ว่าควรปฎิบัติตนเยี่ยงไร”

นางในตอนท้ายกลับรู้สึกว่าแต่งหน้ายังไม่เพียงพอ จึงได้เอ่ยสั่งให้หงฮัวเพิ่มสีชาดขึ้นไปอีก ให้มองเห็นเป็นดั่งสีของดอกไม้ นางถึงได้เผยรอยยิ้มออกมา “ท่านพี่ถึงแม้ว่าจะอายุเยอะแล้ว แต่ก็ดูมั่งคงเป็นผู้ใหญ่ รูปก็งามนัก จนไม่ดูแก่แม้แต่นิด ดูกำยำมากกว่าพวกเหล่าคุณชายพวกนั้นไม่รู้ตั้งกี่เท่า”

ใบหน้าของนางนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเติมสีชาดลงไปหรือเป็นเพราะรู้สึกเขินอาย ถึงได้เปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมา