ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 342

“ใช่แล้ว​ หากว่าเกิดเรื่องขึ้นกับฮูหยินรอง​ สินสอดทองหมั้นพวกนั้นสามารถเอากลับมาเก็บไว้ที่นี่ได้หรือไม่เจ้าคะ？” ซือหลิวเอ่ยถามอย่างกะทันหัน

“ไม่ต้องรีบร้อน​ เก็บมาไว้ในห้องคลังของจวนก่อน​ รอหยวนซื่อกลับมา​ ให้นางจัดเก็บสิ่งของแล้วออกจากเซี่ยจื่อหย่วนไปแล้วค่อยว่ากัน​ ส่วนที่นี่นั้น​ ข้าคงจะอยู่ไม่นานนัก​ อาศัยช่วงที่ต้องตกแต่งเรือนรับรอง​ ยึดเซี่ยจื่อหย่วนมาเปลี่ยนเครื่องเรือนใหม่”

“เจ้าค่ะ”

นางลุกขึ้นยืนเดินไปยังริมหน้าต่างมองดูเรือนด้านข้างที่มีเปลว​เพลิงลุกโหมทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า​ ถอนหายใจ พร้อมเอ่ยออกมา​ “เพลิงไหม้ครั้งนี้ใหญ่โตเกินไป​ เรือนด้านข้างนั้นเกรงว่าคงจะมิอาจเก็บไว้ได้แล้ว​ ดีเหมือนกัน​ รื้อแล้วสร้างออกมาใหม่​ ทำเป็นห้องพักรับรองก็ดีเหมือนกัน”

“ใช่เจ้าค่ะ​ สถานที่แห่งนั้นดียิ่งนัก​ อยู่ใกล้กับสวนดอกไม้” ซือหลิวเผยรอยยิ้มออกมา

หงฮัวสูดดมกลิ่นในอากาศเข้าไป​ จู่ ๆ ก็เอ่ยถาม​ “พวกเจ้าได้กลิ่นอะไรบ้างหรือไม่? เหมือนกับกลิ่นเผาไหม้”

“แน่นอนอยู่แล้ว” ซือหลิวยิ้มก่อนที่จะพูด “เพลิงไหม้ใหญ่โตเยี่ยงนี้​ จะต้องมีกลิ่นเผาไหม้เป็นแน่”

“ไม่ใช่​ ไม่ใช่” หงฮัวมองไปรอบ ๆ ทิศ​ วิ่งออกไป​ ชั่วขณะนั้นก็เกิดตกใจ “สวรรค์ ไฟไหม้แล้ว”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่และซือหลิวก็วิ่งไปในทิศทางเดียวกันกับนาง​ พบว่าเรือนปีกด้านข้างของลานบ้านนั้นเกิดเปลวไฟขึ้น​ มีฝุ่นควันลอยออกมาจากเรือนปีกแห่งนี้

“สวรรค์ช่วยข้าด้วย ด้านในนั้นเก็บพลุไฟไว้เป็นจำนวนมาก​ ที่จะนำมาใช้ในคืนนี้ตอนเข้าห้องหอ” ซือหลิวตกใจยกใหญ่ “ใครก็ได้เข้ามา​ ใครก็ได้เข้ามาหน่อย!”

เปลวไฟจู่ ๆ ก็ดับลง นางรีบเร่งมองตามไปยังทางเดิน เดิมทางเดินนั้นไม่มีสิ่งของใด ๆ จึงพูดได้ว่ามิอาจเกิดการเผาไหม้ได้ แต่ว่าราวกับบนพื้นดินนั้นมีน้ำมันตะเกียงสาดกระเซ็นอยู่ จึงได้เกิดเปลวเพลิงเผาไหม้ขึ้นในชั่วขณะเดียว

“ช่วยด้วย ช่วยด้วยเจ้าค่ะ!” หงฮัวและซือหลิวเปิดปากร้องตะโกนเสียงดัง

ด้านนอกนั้น มีคนผู้หนึ่งมุมปากยกยิ้มฟังเสียงเรียกโหยหวนจากด้านใน จากนั้นนางจึงคลายผ้าแพรที่รัดอยู่บนกายนาง นำไหที่บรรจุน้ำมันโยนเข้าไปที่หน้าประตูใหญ่ แล้วใช้ไม้ขีดไฟจุดไฟขึ้น จัดแต่งทรงผมอีกครู่ แล้วจึงจากไป

ประตูนั้นเมื่อสาดน้ำมันเข้าไป ก็ติดไฟได้อย่างรวดเร็ว และไม่นานนักประตูบานนี้ก็โดนไหม้จนหมด พวกนางสามารถกระโดดหนีเอาตัวรอดจากที่แห่งนี้ได้

“ผู้อื่นต้องการที่จะฆ่าข้า แต่ข้าเพียงแต่ต้องการขู่ผู้อื่นกลับเท่านั้น ข้าช่างใจอ่อนเสียจริง เซี่ยจื่ออัน เจ้ามีเมตตาเช่นนี้จะต้องได้รับผลตอบแทน จะต้องมี...ร่ำรวยสุขสบายไปทั้งชาติ!” จื่ออันถอนหายใจเบา ๆ รู้สึกว่าตนนั้นเป็นดั่งคนโง่ ความคิดของนางเองก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย