ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 370

“ข้าไม่กลัวโดนหัวเราะ มีข้าวกินก็ไม่กลัวที่จะโดนหัวเราะเยาะเย้ยหรอกขอรับ”

เสี่ยวซุนมองมายังเขา “เจ้ากินอาหารเช้าพวกนี้เถอะ อากาศร้อนเช่นนี้ เจ้าห่อมันตลอด เดี๋ยวจะเน่าเสียได้ ล้วนแต่เป็นของหวาน เน่าเสียได้โดยง่าย”

“ไม่กิน ไม่กิน เก็บเอาไว้ให้น้องสาว” ตาวเหล่าต้าส่ายศีรษะมองไปยังสิ่งของในอ้อมแขนของตน น้ำลายก็ไหลออกมา

“เจ้ายังมีน้องสาวอีกหนึ่งคนหรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม

“มีขอรับ อยู่ในวัดร้างทางตะวันออกของเมือง ข้าเข้ามาขอทานอยู่ที่นี่ขอรับ” ตาวเหล่าต้าใช้ภาษาเมืองหลวงอยู่ตลอดเวลา​ คงจะยากมากแล้ว​ “น้องสาวหิว นางรอข้าอยู่​ ข้าจะต้องส่งไปให้น้องข้า”

“นางก็คงจะกินไม่หมดหรอก​ เยอะขนาดนี้” เสี่ยวซุนเอ่ยออกมา

“กินหมด​ กินหมด​” ตาวเหล่าต้าคิดว่าเสี่ยวซุนจะแย่งไปกิน เร่งรีบกอดเอาไว้อย่างแน่นหนา​ “สามวันกินหมดแน่”

“สามวันก็เหม็นเน่าแล้ว”

“เหม็นก็ต้องกิน”

จื่ออันในใจนั้นรู้สึกประทับใจ​ มองดูชายผู้หยาบกร้านนี้​ ทั้งร่างเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง​ ไม่มีแม้แต่รองเท้าสักคู่​ ได้ยินเสียงท้องของเขาร้องดังโครกคราก ๆ แต่ก็ไม่ยอมกินแม้แต่คำเดียว

“เจ้ากินก่อนเถอะ​ พวกเราไปรับน้องสาวของเจ้ากัน​ นำนางไปทานอาหารดี ๆ สักมื้อ” จื่ออันเดิมที่วันนี้คิดว่าเมื่อรักษาอ๋องเหลียงเรียบร้อยแล้วนั้น​ ก็จะไปยังจวนผู้​สำเร็จราชการแทนองค์​จักรพรรดิ​ แต่ว่าในเมื่อตอนนี้ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ​มิได้อยู่ในจวน​ นางเองก็ไม่สะดวกที่จะเข้าไปนัก

เพียงแต่ไม่รู้ว่า เขาจู่ ๆ ก็ออกจากเมืองหลวงไปยังที่ใดกัน? ก่อนหน้าก็มิได้มีการเอ่ยถึง

“จริงหรือขอรับ?” ตาวเหล่าต้าเมื่อได้ฟังคำของจื่ออันแล้ว ก็รู้สึกเบิกบานใจยิ่งนัก​ แต่ก็ยังคงพูดออกมาอีกว่า “รอพบนางก่อน​ค่อยกินดีกว่าขอรับ​ ก่อนหน้านี้มีคนมากมายนักที่บอกว่าจะมอบอาหารดี ๆ ให้แก่ข้า​ แต่ก็มิได้ให้​ หลอกให้ข้าช่วยพวกเขาทุบตีคน เพียงแค่เอ่ยประจบสอพลอออกมาก็เท่านั้น

“พูดหลอกลวงเจ้า?” เสี่ยวซุนฟังจนสมองสับสนมึนงง

จื่ออันรู้ว่าเขาพูดถึงคำหยาบคายที่พ้องเสียงกันกับคำด่าถึงมารดา จึงได้เอ่ยกับเสี่ยวซุน “เขาเพียงแค่ครู่เดียวยังคงใช้คำได้มิถูกต้อง ก็ไม่เป็นไร ต่อไปเจ้าต้องคอยสอนเขา หากสอนไม่ได้ก็แล้วไป พวกเราฟังเข้าใจก็พอแล้ว”

จื่ออันเมื่อพบว่าถึงแม้นางจะอายุน้อย​ แต่กลับมิได้มีอาการกลัวเกรง​ จึงอดมิได้ที่จะรู้สึกชื่นชอบ​ “เจ้าชื่อว่าอะไร?”

“ข้าชื่อว่าตาวเสี่ยวเอ้อเจ้าค่ะ” เด็กน้อยเอ่ยออกมา

คนหนึ่งก็ตาวเหล่าต้า อีกคนนึงก็ตาวเสี่ยวเอ้อ บิดาสกุลตาวนี้ช่างตั้งชื่อเอาที่สะดวกสบายเสียจริง

แต่ว่าจื่ออันนั้นไม่ค่อยจะเข้าใจประชาชนของต้าโจวนัก ในราชวงศ์ต้าโจวนั้น ผู้ที่สามารถจะซื้อหนังสือได้นั้นมีอยู่ไม่มาก มีสองในสามของจำนวนประชากรนั้นไม่รู้หนังสือ ผู้ที่ไม่รู้หนังสือประเภทนี้คือไม่รู้หนังสือโดยแท้ อักษรสำคัญนั้นไม่รู้แม้แต่ตัวเดียว

การตั้งชื่อนั้นโดยส่วนมากแล้วสามารถเชิญผู้รู้ตั้งให้ แต่ว่าถ้าให้ผู้รู้เป็นคนตั้งชื่อให้นั้นจะต้องมอบอั่งเปาให้ ครอบครัวยากจนนั้นคงจะทนไม่ได้ที่จะจ่ายออกไป จึงได้ตั้งชื่อกันตามลำดับตัวเลข มีบางครอบครัวที่ให้กำเนิดบุตรมากมายเกินสิบคนไป หรือไม่ก็รุ่นก่อนหน้านี้ได้ใช้จำนวนตัวเลขแทนที่ไปแล้ว จึงทำได้เพียงแต่ด้านหน้าใส่นามเดิมไปด้วย เริ่มต้นนับใหม่อีกครั้ง เปลี่ยนเป็นจางฉงอี หลี่ฉงเอ้อ… จูฉงปา ชื่อจำพวกนี้

แต่ว่าโดยทั่วไปแล้วเมื่อเข้าไปเป็นสาวใช้เด็กรับใช้ในตระกูลสูงศักดิ์ เจ้านายจะช่วยแต่งตั้งชื่อใหม่ให้ เรียกว่าเป็นการตั้งชื่อให้ใหม่อีกครั้ง

แน่นอนว่า มีอีกมากมายที่ไม่ได้ใช้ตัวเลขในการตั้งชื่อ อาจจะใช้เปนชื่อของวัตถุสิ่งของ แต่แน่นอนว่าจะต้องง่ายดาย เพราะว่าชื่อนี้ถึงแม้จะเป็นชื่อที่ผู้อื่นใช้เรียก แต่ตนเองก็ต้องเขียนได้ หากซับซ้อนมากเกินไป ก็จะเขียนไม่ได้ ง่ายเข้าไว้ถึงจะถูก