ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 371

ตาวเหล่าต้านำขนมหวานในอ้อมแขนออกมาให้เสี่ยวเอ้อทั้งหมด “รีบกิน ตอนที่ยังร้อนอยู่”

เสี่ยวเอ้อแววตามองตรงไป “สวรรค์ ท่านพี่ ท่านไปเอาของกินอร่อยเช่นนี้มาจากที่ใดกันตั้งมากมาย?”

“คนใจดีเป็นผู้มอบให้” ตาวเหล่าต้าเอ่ยออกมาอย่างหน้าด้านหน้าทน ราวกับจำไม่ได้ที่ตนฟาดลงไปบนโต๊ะของผู้อื่นแล้วแย่งเอามา

“ท่านจะต้องขอบคุณคนใจดีผู้นั้นให้มาก” เสี่ยวเอ้อซาบซึ้งจนน้ำตาซึมออกมา

จื่ออันมองไปยังสองพี่น้องตรงหน้า นางไปยังประเทศที่สามมามากมาย มองเห็นผู้คนมากมายที่ได้รับอาหารแล้วก็ร้องไห้ออกมา แต่ในราชสมัยต้าโจวที่่สงบสุขและเจริญรุ่งเรืองแห่งนี้ กลับเป็นครั้งแรกที่ได้พบเห็น

ตาวเหล่าต้าร่างกายแข็งแกร่ง เดิมควรสามารถใช้แรงมาแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้ แต่ทำไมสองพี่น้องนี้ถึงได้ใช้ชีวิตอย่างตกต่ำเยี่ยงนี้

ใช่แล้ว ตาวเหล่าต้าถูกมู่หรงเจี๋ยพบเข้าได้อย่างไร?

เมื่อคิดถึงตรงจุดนี้ จื่ออันจึงได้ถามตาวเหล่าต้าขึ้น “เจ้ารู้จักกับท่านอ๋องได้อย่างไรกัน?”

“ท่านอ๋องไหนกัน?” ตาวเหล่าต้าไม่หยุดที่จะส่งซาลาเปาไปให้กับเสี่ยวเอ้อ พร้อมทั้งเอ่ยถาม

“ผู้ที่นำเจ้าไปส่งยังจวนอ๋องเหลียงผู้นั้น” จื่ออันเอ่ยออกมา

ตาวเหล่าต้าจู่ ๆ ก็เบิกตากว้างขึ้น “อ๋อ เป็นเขา วันนี้มีเถ้าแก่ร้านซาลาเปาแผงลอยตอนเช้ามอบซาลาเปาให้แก่ข้าสองลูก ภายหลังมีคนก่อเรื่องขึ้น บอกว่าจะเก็บค่าคุ้มครอง เถ้าแก่ร้านไม่ได้มอบเงินค่าคุ้มครองให้ คนเหล่านั้นจึงได้ทุบตีไปที่เถ้าแก่ร้าน ข้าเมื่อพบว่าเถ้าแก่ถูกทุบตี ข้าจึงได้ทุบไปที่คนเหล่านั้น ทุบตีจนวิ่งหนีไป ประจวบเหมาะกับที่ท่านอ๋องผู้นี้ผ่านมา ถามคำถามบางอย่างกับข้า ข้าจึงได้ไปกับเขา”

“ถามคำถามอะไรกัน?” จื่ออันเอ่ยถามอย่างสงสัย

ตาวเหล่าต้าคิดอยู่ครู่นึง

“ใช่แล้ว”

ตาวเหล่าต้าหันกลับมามองยังน้องสาวของตน เอื้อมมือออกมาขยี้ตา และเดินหันหลังกลับแล้วเข้าไปยังวัดร้าง

จื่ออันและเสี่ยวซุนหันมองกันครู่นึง ต่างก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร

ทันใดนั้น พบว่าเขาเหมือนดั่งลูกธนูพุ่งออกมาจากด้านใน แล้วดึงตาวเสียวเอ้อเข้ามากอดเอาไว้ หมุนวนไปด้วยความแข็งแกร่ง ตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความตื่นเต้น “เสี่ยวเอ้อเจ้าได้ยินแล้วหรือไม่? พี่ชายมีงานทำแล้ว ต่อไปเจ้าไม่ต้องทนท้องหิวแล้ว และไม่ต้องกินข้าวสุนัขแล้ว เรื่องที่ข้ารับปากท่านแม่ไว้ในที่สุดก็สามารถทำได้แล้ว”

พูดจบจึงได้วางตาวเสี่ยวเอ้อลงราวกับเด็กน้อยก็มิปาน เขานั่งลงบนพื้นส่งเสียงร้องไห้ออกมายกใหญ่

เสี่ยวซุนส่งเสียงออกมา แล้วจึงเริ่มร้องออกมาด้วย นางเมื่อครู่รู้สึกว่าตาวเหล่าต้านั้นหยาบคายไม่มีมารยาท แต่เมื่อพบด้านความรู้สึกจริง ๆ ของเขาแล้ว จึงได้รู้ว่าตนนั้นมองคนจากรูปลักษณ์ภายนอกนั้นผิวเผินเกินไปจริง ๆ