ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 375

รถม้าจำนวนมากมายนั้นได้เริ่มเดินทางออกจากจวนมหาเสนาบดี

ฮูหยินผู้เฒ่า​และเซี่ยหว่านเอ๋อนั้นนั่งไปด้วยกัน มหาเสนาบดีเซี่ยและซีเหมินเสี่ยวเยว่นั่งคันเดียวกัน ไม่มีผู้ใดยินยอมที่จะนั่งร่วมกันกับเซี่ยจื่ออัน จื่ออันจึงได้ให้เสี่ยวซุนและตาวเหล่าต้าขึ้นมาด้วยกันบนรถม้า

รถม้าของจวนมหาเสนาบดีนั้นมีพื้นที่ว่างใหญ่โต ถึงแม้ว่าจะมีคนเพิ่มเข้ามาอีกสองคนก็ไม่ก่อให้เกิดปัญหาใด แต่ว่าซีเหมินเสี่ยวเยว่นั้นไม่ยินยอมที่จะนั่งร่วมกันกับฮูหยินผู้เฒ่า ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็ไม่ยินยอมที่จะนั่งร่วมกันกับซีเหมินเสี่ยวเยว่ จึงทำได้เพียงแต่เตรียมรถม้าไว้สามคัน

แต่ทว่าการเคลื่อนไหวของจวนมหาเสนาบดีครั้งนี้นั้นดูช่างน่าประหลาดใจนัก เพียงไม่กี่คนที่ออกเดินทางกัน กลับใช้รถม้าถึงสามคัน ไม่อาจนับได้ว่าแปลกประหลาดที่ใดกัน

ตาวเหล่าต้านับตั้งแต่วันที่เริ่มติดตามจื่ออัน ในวันนั้นเพิ่งจะเป็นครั้งแรกที่ได้นั่งรถม้า ในตอนนี้จึงเป็นครั้งที่สอง เขาก็ยังคงแสดงออกถึงความตื่นเต้น

เสี่ยวซุนมองไปยังนิ้วเท้าของเขา “คุณหนูใหญ่ไม่ใช่ว่าซื้อรองเท้าคู่ใหม่ให้เจ้าแล้วมิใช่หรือ? เจ้าทำไมถึงได้ไม่สวมมัน?”

ตาวเหล่าต้าขยับนิ้วเท้าไปทางด้านหลังอีกเล็กน้อย เอ่ยออกมาเบา ๆ “รอปีใหม่ข้าถึงค่อยใส่”

“เพราะอะไรงั้นหรือ?” เสี่ยวซุนหัวเราะออกมา “เจ้านี่ช่างทึ่มเสียจริง ปีใหม่ยังจะมีคู่ใหม่ให้อีก รองเท้าใหม่เสื้อผ้าใหม่ ล้วนแต่เป็นของใหม่”

“จริงหรือ?” ตาวเหล่าต้ามองมายังจื่ออัน แววตาเต็มไปด้วยความเคารพรัก “คุณหนูใหญ่ ท่านช่างเป็นคนดีจริง ๆ เป็นคนดีที่สุดที่ข้าเคยพบมา เหมือนกับพระพุทธองค์อย่างไรอย่างนั้น”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าพระพุทธองค์เป็นคนดี?” เสี่ยวซุนหัวเราะเขา

ตาวเหล่าต้าเอ่ยขึ้นมา “พระพุทธองค์แน่นอนว่าจะต้องเป็นคนดี เพียงแค่เข้าไปในวัด บนโต๊ะที่มีไว้สำหรับกราบไหว้บูชาพระพุทธองค์นั้นจะต้องมีของกินเป็นแน่ ไต้ซือในวัดบอกว่า อาหารของพระพุทธองค์นี้เตรียมไว้มอบให้แก่ผู้ที่ไม่มีข้าวกิน หากว่าใครที่หิวไปพบเข้า ก็สามารถหยิบมากินได้”

จื่ออันอมยิ้ม “ถ้างั้น ไต้ซือท่านนี้ก็เป็นคนดี”

“ล้วนดี ล้วนดีหมด!” ตาวเหล่าต้านั้นไม่ได้เรียนหนังสือมา ไม่รู้หลักการและเหตุผลมากมายนัก ขอเพียงแค่ให้ข้าวเขากินต่างก็เป็นคนดี

จื่ออันรู้ว่าเขามีความคิดแบบนี้ นางรู้สึกว่ามีความจำเป็นที่จะต้องเปลี่ยนความคิดนี้

ประโยคนี้ทำให้เสี่ยวซุนชื่นชมเป็นอย่างมาก นางตบไปยังไหล่ของเขาพลางเอ่ย “ถูกต้องแล้ว เป็นเยี่ยงนี้ เจ้าฉลาดมาก”

ตาวเหล่าต้ายิ้มออกมาอย่างโง่งม แววตามีความตื่นเต้นดีใจ เขาทั้งชีวิตนี้ยังไม่เคยได้รับคำชื่นชมอะไรเลย หาได้น้อยมาก

หน้าประตูจวนกั๋วกงนั้นมีคนคอยต้อนรับหลานเขยอยู่ พรมแดงถูกปูออกมาจากประตูทางเข้า สองข้างทางของประตูใหญ่ มีประทัดยาวแขวนเอาไว้ รอเพียงหลานเขยคนใหม่และซีเหมินเสี่ยวเยว่เข้าประตูมาจึงจะเริ่มจุด

บิดามารดาของซีเหมินเสี่ยวเยว่เองก็รอต้อนรับอยู่ตรงหน้าประตู ในฐานะที่เป็นฮูหยินใหญ่ของจวนกั๋วกง นางหลายปีมานี้ไม่เคยได้โผล่หน้าออกมาเลย แน่นอนว่าเป็นเพราะลักษณะนิสัยอันขลาดกลัวและขี้ตระหนี่ของนาง มิอาจจะรับหน้าที่นายหญิงของจวนได้ จึงทำได้แต่ให้บ้านรองอย่างเหลียงซื่อออกหน้า

“คารวะท่านพ่อตา ท่านแม่ยาย!” มหาเสนาบดีเซี่ยเดินเข้ามาคำนับ วันนี้เขาตั้งใจที่จะแต่งกาย มองดูแล้วอายุจะน้อยกว่าที่แท้จริง ถึงแม้ว่าซีเหมินต้าแหย่จะมีอายุห่างจากเขาไม่กี่ปี แต่ว่าหากมองจากในวันนี้แล้วนั้น ก็ยังคงมีช่องว่างอยู่

ฮูหยินใหญ่หลี่ซื่อมองยังมหาเสนาบดีเซี่ยด้วยความยินดี ลูกเขยนางนั้นเป็นถึงมหาเสนาบดี ทำให้นางเงยหน้าขึ้นมาในตระกูลนี้ได้ในที่สุด