ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 388

จู่ ๆ เหลียงซื่อก็ลงมือ ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นล้วนไม่ทันได้ตั้งตัว

จิ้นกั๋วกงปิดประตูใหญ่แล้ว เดิมทีคิดว่าจะทำให้เหลียงซื่อรู้สึกกลัวได้ ไม่คาดคิดว่านางจะดื้อรั้นถึงเพียงนี้ ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เริ่มลงมือในทันที

ซีเหมินเสี่ยวเยว่ที่ถูกนางกระชากผม ก็กรีดร้องขึ้นมา หลี่ซื่อก็พุ่งเข้าไปช่วยบุตรสาวของนาง แต่ก็ถูกเหลียงซื่อถีบออกไป นางตะคอกเสียงดังลั่น "ถ้าเข้ามาอีก ข้าจะกระชากหนังหัวของนางให้หลุดออกมาเลย!"

พูดพลางก็ออกแรงดึงอีก จนซีเหมินเสี่ยวเหมินเสี่ยวเยว่ลงไปดิ้นทุรุนทุรายอยู่ที่พื้น เจ็บปวดจนต้องร้องโหยหวนออกมา

หลี่ซื่อร้องคร่ำครวญกับจิ้นกั๋วกง "ท่านพ่อ ท่านดูสิ นางกระทำชั่วอย่างไร้ยางอาย"

"ใครกันที่กระทำชั่วอย่างไร้ยางอาย? เรื่องที่นางทำร้ายข้า พวกท่านทุกคนก็ต่างรู้ดี แต่มีสักคนไหมที่จะพูดช่วยข้าบ้าง? ล้วนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ใช่หรือไม่? ทุกคนคิดว่าข้าต้องเป็นผู้ที่ต้องสังเวยชีวิตเพื่อพวกท่านใช่ไหม? วันนั้นหลังจากที่เกิดเหตุเพลิงไหม้ขึ้น พวกท่านก็รู้ว่าข้าอยู่ที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วน ไม่มีใครมาถามไถ่ถึงอาการบาดเจ็บของข้าเลยสักนิด ข้าจึงกลับไปที่บ้านเดิมของข้า แต่ก็ไม่มีคนในจวนกั๋วกงคนใดไปเยี่ยมข้าสักคน จนกระทั่งวันนี้ที่ข้ากลับมาที่นี่ เมื่อเห็นบาดแผลของข้าแล้ว ก็ยังไม่มีใครถามไถ่สักคำ ความแค้นนี้ ข้าจะกำจัดมันออกไปได้อย่างไร”

"กำจัดไปไม่ได้แล้วเจ้าจะเอาเช่นไร?" จิ้นกั๋วกงกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "ดูเหมือนว่าเจ้าอยากจะถูกขับไล่ออกไปสินะ"

“จะไล่หรือไม่ไล่ ข้าก็จะไม่อยู่ที่จวนกั๋วกงแห่งนี้อีกแล้ว ไม่เพียงแค่นี้ ข้ายังจะไปฟ้องร้องที่ศาลาว่าการด้วย ทวงเงินทั้งหมดที่หลายปีมานี้จวนกั๋วกงได้ติดค้างข้าไว้ แต่ว่าบัญชีนี้ค่อยพูดถึงมัน ตอนนี้ข้ากำลังถามผู้หญิงชั่วช้าผู้นี้อยู่ว่าทำไมถึงต้องการจะให้ข้าถูกเผาตายอยู่ที่เรือนด้านข้าง?"

จิ้นกั๋วกงมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปในทันที เขานึกขึ้นมาได้ว่าหลายปีที่ผ่านมาล้วนเป็นเหลียงซื่อที่คอยดูแลค้ำจุนจวนแห่งนี้เอาไว้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะต้องคืนเงิน หากต่อไปไม่มีเหลียงซื่อคอยช่วยเหลือ อีกทั้งในจวนนี้ก็มีไม่กี่คนที่ทำงานในราชสำนัก อาศัยเพียงเงินภาษีที่ดินเพียงน้อยนิด จะไปใช้ดูแลจวนที่ใหญ่โตขนาดนี้ได้อย่างไร?

เหลียงซื่อให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี "ทุกคำที่เซี่ยฉวนพูดออกมา ข้าได้ยินชัดเจนทุกถ้อยคำ และทุก ๆ เสียงร้องโหยหวนของเขา ก็ล้วนอยู่ในสมองของข้า ข้าลืมไม่ลงอย่างแน่นอน"

จื่ออันยิ้มเย้ยหยัน จ้องไปที่มหาเสนาบดีเซี่ย "ท่านมหาเสนาบดีน่าจะคุ้ยเคยกับกฎหมายของต้าโจวอยู่แล้ว หากข้าให้การฝ่ายเดียวอาจดูไม่น่าเขื่อถือ แต่ถ้ามีฮูหยินรองเป็นพยานด้วยอีกคน มันก็จะดูน่าเชื่อถือขึ้นมา หากคำพูดนี้ ถูกใช้เป็นคำให้การ ท่านคิดว่าทางจวนมหาเสนานาบดีจะรอดไปได้อย่างนั้นเหรอ? ท่านกับฮูหยินผู้เฒ่าไตร่ตรองให้ดีเถิด ใช้ความสงบร่มเย็นของจวนมหาเสนาบดีมาแลกกับอิสรภาพของท่านแม่ข้า ใครจะได้เปรียบใครเสียเปรียบกันเล่า? ข้า เซี่ยจื่ออันคนนี้เป็นคนที่ซื่อสัตย์มาก แม้ว่าการค้าขายจะไม่เป็นธรรม แต่ข้าก็จะไม่เอาเปรียบจวนมหาเสนาบดีของพวกท่านแม้แต่น้อย"

ทางฝั่งของเหลียงซื่อก็กล่าวขึ้นมาอย่างไม่ยอม "ไม่ได้ คุณหนูใหญ่ ทางฝั่งของท่านยอมความกันได้แต่ทางฝั่งข้ายังยอมความไม่ได้ หากผู้หญิงชั่วช้าคนนี้ไม่คุกเข่าโขกหัวขอโทษข้าครบหนึ่งร้อยครั้ง ข้าจะไม่ยอมปล่อยนางไปเด็ดขาด"

จื่ออันโบกมือ มองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าที่ตอนนี้โกรธจนหน้าแทบจะระเบิดออกมา "เช่นนั้นข้าก็หมดหนทางแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าช่วยเกลี้ยกล่อมลูกสะใภ้ท่านก่อนเถิด นอกจากท่านแม่ของข้าหยวนซื่อแล้ว ลูกสะใภ้คนอื่น ๆ ของท่านก็ล้วนเชื่อฟัง และฉลาดปราดเปรื่องกันทั้งนั้น"