ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 389

มหาเสนาบดีเซี่ยอดทนต่อความโกรธพูดกับเหลียงซื่อ "เจ้าปล่อยนางไปก่อนเถิด มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดจากันดี ๆ มิได้หรือ?"

เหลียงซื่อเงยหน้าที่เคืองแค้นขึ้นมา "พวกท่านเคยพูดจาดีกับข้าตั้งแต่เมื่อไหร่? หลังจากที่ข้าหนีออกมาจากเรือนด้านข้างแล้ว ก็ได้รักษาตัวอยู่ที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วน ในเวลานั้นคนในจวนมหาเสนาบดีของท่านไม่เห็นมาพูดจาดี ๆ กับข้าบ้างเลยเล่า? มหาเสนาบดีเซี่ย ตอนนี้ท่านอยากปกป้องความสงบสุขร่มเย็นในจวนของท่าน วันนี้ไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ก็ต้องสะสางกับข้าให้จบ คุณหนูใหญ่เซี่ยต้องการให้หย่าอะไรนั่น ข้าไม่สน ข้าเพียงต้องการให้ท่านหย่ากับซีเหมินเสี่ยวเยว่"

"อะไรนะ?"

เมื่อกล่าวจบ หลี่ซื่อก็อุทานออกมาก่อนใครเพื่อน จากนั้นก็ชี้หน้าด่าเหลียงซื่อเสียยกใหญ่ "เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีกว่าไม่อิจฉาที่นางได้แต่งกับมหาเสนาบดี? ดีร้ายอย่างไรนางก็ยังเป็นหลานของเจ้านะ เจ้าทำกับนางเช่นนี้ได้อย่างไร? เจ้าช่างใจดำอำมหิตยิ่งนัก สามีของนางก็ตายไปแล้วคนหนึ่ง หากเจ้ายังให้นางหย่าอีก ชีวิตนี้ของนางก็คงจบสิ้นแล้ว"

เหลียงซื่อกล่าวอย่างเย็นเยียบ "แล้วมันเกี่ยวอันใดกับข้าด้วยเล่า นางหาเรื่องใส่ตัวเอง หากนางรู้จักใช้ชีวิตให้ดี ก็ไม่ต้องให้อาสะใภ้รองอย่างข้าเข้าไปเกี่ยวข้อง อย่าคิดว่าจะรังแกข้าได้ง่าย ๆ หลายปีมานี้ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ข้าทำเพื่อคนในตระกูลของพวกท่านมาตั้งมากมายเท่าไหร่แล้ว? พวกท่านไม่แม้แต่จะคิดถึงความดีของข้าเลยสักนิด ตอนนี้ยังคิดจะสังหารข้าอีก? เงินเหล่านั้นของข้าหากโยนลงมหาสมุทร ก็ยังมีเสียงดังกลับมา!"

ซีเหมินเสี่ยวเยว่มองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ย กล่าวถามอย่างอดทนต่อความปวดร้าว "ท่านจะไม่ทำเช่นนั้น ใช่หรือไม่?"

มหาเสนาบดีเซี่ยมีท่าทีที่ดูซับซ้อน แม้ไม่มีเรื่องที่ซีเหมินเสี่ยวเยว่เสียโฉม แต่ตอนนี้ทางศาลาว่าการจะต้องจับตาดูเขาอยู่อย่างแน่นอน หากไม่ปล่อยนางไป จวนมหาเสนาบดีจะต้องเดือดร้อนเป็นแน่

แต่ว่าเขากลับพูดออกไปไม่ได้ อย่างน้อย ก็ไม่อาจให้จิ้นกั๋วกงคิดว่าเขาจะละทิ้งซีเหมินเสี่ยวเยว่

ดังนั้นเขาจึงมองไปที่เหลียงซื่อ "ฮูหยินรอง ท่านอย่าได้บีบบังคับกันนักเลย ข้าหย่ากับซีเหมินเสี่ยวเยว่ไม่ได้"

เหลียงซื่อกล่าวเย้ยหยัน "ข้าบีบบังคับท่านเหรอ? ข้าคิดว่าข้ากำลังช่วยท่านอยู่นะ แต่ว่าข้าไม่สน อย่างไรเสียคนจากจวนมหาเสนาบดีอย่างพวกท่านก็แค่คนนอก พวกท่านจิตใจเหี้ยมโหดคิดจะทำร้ายข้า จะต้องได้รับการลงโทษเป็นแน่ แต่ว่าซีเหมินเสี่ยวเยว่นางไม่ใช่ นางคือคนของจวนจิ้นกั๋วกง ได้รับผลประโยชน์จากข้าไปตั้งเท่าไหร่แล้ว กลับลืมบุญคุญคิดทำร้ายข้าได้ลงคอ ข้าจึงปล่อยนางไปไม่ได้ ถ้าฆ่านางก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต วิธีการที่ดีที่สุดก็คือ ให้นางเป็นหม้ายอีกครั้ง"

จื่ออันก็เห็นดีเห็นงามกับเหลียงซื่อไปด้วย ช่างโหดร้ายถูกใจนางจริง ๆ

เขาครุ่นคิดเรื่องราวต่าง ๆ มากมายอยู่ในหัว แต่ก็หนีไม่พ้นความจริงอยู่ดี เขามองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ย "ท่านมหาเสนาบดี เขียนใบหย่าเถิด"

"ไม่ ไม่นะเจ้าคะ!" ซีเหมินเสี่ยวเยว่กรีดร้องขึ้นมา นางพยายามดิ้นรนลุกขึ้นมา และผลักเหลียงซื่อออกไป จากนั้นก็คุกเข้าลงต่อหน้าจิ้นกั๋วกง "ท่านปู่ จะทำแบบนั้นไม่ได้นะเจ้าคะ หากหย่ากับข้า ข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร?"

มหาเสนาบดีเซี่ยก็กล่าว "ใช่แล้ว ท่านกั๋วกง บางทีพวกเราอาจจะยังมีหนทางอื่นที่ใช้แก้ปัญหานี้ได้"

เขาพูดว่าบางที ความจริงแล้วก็เป็นการบอกกับท่านกั๋วกงว่า ไม่มีหนทางอื่นแล้ว ต้องทำตามนี้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

แต่ว่าสิ่งที่เขาแสดงออกมา กลับทำให้ซีเหมินเสี่ยวเยว่คิดไปว่าเขาต้องการจะปกป้องนาง และได้ดึงมือของเขาเข้ามาร้องห่มร้องไห้ "ใช่เจ้าค่ะ ท่านพี่ ท่านจะหย่ากับข้าไม่ได้นะเจ้าคะ วันนี้เป็นวันกลับมาเยี่ยมบ้านเป็นวันครบรอบสามวันที่เราแต่งงานกัน ดังนั้นท่านห้ามหย่ากับข้านะเจ้าคะ"