ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 393

ตอนที่จื่ออันนำหนังสือปลดปล่อยภรรยาไปมอบให้หยวนซื่อ นางไม่ได้มีท่าทางที่ตื่นเต้นเป็นพิเศษอะไร นางคลำ ๆ ดูเล็กน้อย จากนั้นก็พูดกับเสี่ยวซุน "เสี่ยวซุน ช่วยนำไปเก็บให้ข้าที เก็บมันไว้ในกล่องเล็ก ๆ ใบแรกที่อยู่ในตู้”

"ฮูหยินมิอยากรู้หรือเจ้าคะว่าเขียนว่าอะไร?" เสี่ยวซุนเอ่ยถามอย่างสงสัย

หยวนซื่อส่ายหัว แล้วยิ้ม "เด็กโง่เอ้ย เขียนสิ่งใดหาใช่เรื่องที่สำคัญไม่ เพียงมีคำว่าปลดปล่อยภรรยาอยู่ในนั้นก็เพียงพอแล้ว"

"เจ้าค่ะ!" เสี่ยวซุนที่ยังไม่เข้าใจความคิดของหยวนซื่อเท่าไหร่ แต่ก็รับคำสั่งนำไปเก็บให้เป็นอย่างดี

จื่ออันนั่งลง มองดูหยวนซื่อ "ท่านแม่ ในที่สุดท่านก็เป็นอิสระได้เสียทีนะเจ้าคะ"

หยวนยิ้มแผ่วเบา "ใช่ เป็นอิสระแล้ว จื่ออัน ขอบใจเจ้ามากนะ"

“เป็นแม่ลูกกัน ไม่จำเป็นต้องกล่าวขอบใจอะไรพวกนี้นะเจ้าคะ"

หยวนซื่อคว้าหามือนางมาจับไว้ จู่ ๆ ก็ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา "ชาตินี้ อย่างไรเจ้าก็เป็นลูกของข้าอยู่ดี ความสัมพันธ์นี้จะไม่เปลี่ยนไป”

จื่ออันรู้สึกทราบซึ้งใจเล็กน้อย นางรู้ว่าตลอดชีวิตนี้หยวนซื่อจะไม่ทางลืมจื่ออันเจ้าของร่างเดิม แต่ว่านางสามารถเป็นลูกสาวคนที่สองให้หยวนซื่อได้

แม่นมหยางถอนหายใจเบา ๆ "แม้จะได้จดหมายปลดปล่อยภรรยา และเป็นอิสระแล้ว แต่ว่าในใจของบ่าว ก็ยังรู้สึกเสียใจแทนฮูหยินนะเจ้าคะ"

"เสียใจทำไมเล่า? นี่มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีหรอกหรือ?" จื่ออันยิ้มปลอบนาง

ที่หางตาของแม่นมหยางมีรอยคราบน้ำตาเล็กน้อย "ไม่รู้ว่าเหตุใดบ่าวถึงเสียใจ เพียงแต่แค่คิดว่าฮูหยินไม่ควรจะถูกกระทำเช่นนี้"

จื่ออันกล่าวอย่างเรียบเฉย "อย่างไรเสียนางก็ไม่ได้ชอบพื้นที่ด้านหลังสวนดอกไม้อยู่แล้ว"

ที่ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าคนกำลังเดินเข้ามา เสี่ยวซุนออกไปดู นางตกใจเล็กน้อย "นายท่านมาแล้ว?"

“เจ้าออกไปก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยกับฮูหยินของพวกเจ้าสองสามคำ" ดูเหมือนว่ามหาเสนาบดีเซี่ยจะดื่มสุรามาเล็กน้อย สีหน้าตึงเครียด ราวกับว่ากำลังอดทนอดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกอยู่

จื่ออันที่อยู่ด้านในเรือนก็ได้ยิน จึงได้เอ่ยถามหยวนซื่อ "ท่านยินยอมจะคุยกับเขาไหมเจ้าคะ?"

หยวนซื่อส่ายหัว "ไม่มีเรื่องอันใดจำเป็นต้องคุยกันอีก ในเมื่อก็เขียนหนังสือปลดปล่อยภรรยาให้ข้าแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกัน พูดไปก็มากความ"

จื่ออันเดิมทีก็ไม่อยากให้หยวนซื่อกับเขาคุยอะไรกันอีก นางเพียงแค่เคารพการตัดสินใจของหยวนซื่อ ดังนั้นจึงได้เอ่ยถาม