ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 394

“ดี ในเมื่อท่านแม่ไม่ยินยอมจะคุยกับเขา เช่นนั้นข้าจะออกไปบอกให้เขากลับไป” จื่ออันพูดแล้วก็ลุกออกไป

จื่ออันเดินออกมา มหาเสนาบดีเซี่ยก็จ้องไปที่นาง แล้วยิ้มเย้ยหยัน "เจ้าพอใจหรือยัง?"

จื่ออันมองดูเขาด้วยใบหน้าที่สงบ "มีสิ่งใดน่าพึงพอใจหรือเจ้าคะ? ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างก็ดำเนินไปตามที่มันควรจะเป็นอยู่แล้ว"

"เรียกนางออกมา ข้ามีเรื่องจะคุยกับนาง" เขาโบกมือเล็กน้อย แสดงท่าทางให้รู้ว่าไม่อยากคุยกับจื่ออัน ดูค่อนข้างจะฉุนเฉียว

จื่ออันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย "ไม่ ท่านเมาแล้วก็กลับไปเถิด ที่นี่ไม่มีใครอยากคุยกับท่าน"

มหาเสนาบดีเซี่ยจ้องจื่ออันด้วยสายตาที่ดุร้าย "เซี่ยจื่ออัน แม้ว่าข้าจะหย่ากับแม่ของเจ้าแล้ว แต่เจ้าก็ยังเป็นบุตรสาวของข้าเซี่ยหวายจุนผู้นี้ ทั้งข้าวปลาอาหารที่เจ้าทาน กับเสื้อผ้าอาภรที่เจ้าสวมใส่ ล้วนเป็นของจวนข้าทั้งสิ้น เจ้ากลับกล้าพูดจาโอหังกับข้าถึงเพียงนี้เลยหรือ เชื่อหรือไม่ว่าข้าฉีกปากเจ้าให้ขาดได้?"

จื่ออันมองดูเขา ดวงตาค่อย ๆ ทวีความโหดร้ายยิ่งขึ้น "ท่านมหาเสนาบดีช่างเป็นผู้สูงส่งที่หลงลืมง่ายเสียนี่กระไร เซี่ยจื่ออันได้ตายไปตั้งแต่ที่ถูกบังคับให้อภิเษกครานั้นแล้วนี่? ท่านฆ่าลูกสาวด้วยมือของท่านเอง"

มหาเสนาบดีเซี่ยยิ้มอย่างแดกดัน "เหลวไหล หากเจ้าตายไปแล้วจริง ๆ ก็ดีน่ะสิ อย่างน้อย ๆ ข้าก็ยังคิดว่าเจ้าเป็นลูกสาวของข้าอยู่ แต่ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราสองคนได้ขาดกันสิ้นแล้ว จะไม่มีสายใยของความเป็นพ่อลูกกันอีกต่อไป"

จื่ออันตอบกลับด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือก "ตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่ ท่านไม่เคยคิดว่านางเป็นลูกเลยสักนิด แต่ในตอนนี้นางตายไปแล้ว ท่านกลับมาพูดถึงสายใยความเป็นพ่อลูก ช่างน่าขัน กลับไปเถิด เดิมทีระหว่างท่านกับข้าก็เป็นศัตรูคู่แค้นต่อกัน ท่านไม่เคยมีความเมตตาให้ข้าแม้แต่น้อย ข้าเองก็ยังไม่มีความสามารถมากพอที่จะล้มท่านลงได้ เรื่องนี้มันยังไม่จบหรอกนะ"

"ข้าไม่อยากคุยกับเจ้า" สายตาของมหาเสนาบดีเซี่ยมีประกายแห่งความอำมหิต ชะเง้อคอตะโกนเรียก "หยวนฉุ่ยยวี่ เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้ ซ่อนตัวอยู่ข้างในจะมีประโยชน์อันใด?โผล่หัวออกมาซะ"

สายตาของจื่ออันก็อำมหิตมิแพ้กัน "ท่านมหาเสนาบดีสำรวมกริยาหน่อย โหวกเหวกโวยวายเช่นนี้ ก็ไม่ส่งผลดีอะไรต่อท่านหรอกนะ"

"อย่างนั้นเหรอ? เช่นนั้นเจ้าก็พูดมาตอนนี้มีอะไรที่ส่งผลดีต่อข้าบ้าง? ทุกสิ่งทุกอย่างของข้าล้วนถูกเจ้ายึดเอาไปหมดแล้ว เซี่ยจื่ออัน ข้าคือพ่อของเจ้า เหตุใดเจ้าถึงได้โหดร้ายกับข้าเยี่ยงนี้? เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะตีเจ้าให้ตายตรงนี้ก็ย่อมได้? เจ้าตายไปทุกอย่างจะได้ง่ายดายขึ้น"

จื่ออันมองนางอย่างงวยงงเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกเลย ตั้งแต่มายังยุคโบราณ ที่หยวนซื่อกล่าวอย่างเกรี้ยวกราดเช่นนี้

มหาเสนาบดีเซี่ยเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปที่หยวนซื่อ แล้วหัวเราะเยาะเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าได้ยินสิ่งที่น่าขันที่สุดในโลก

"ฉีกร่างข้าออกเป็นชิ้น ๆ อย่างนั้นเหรอ? หยวนฉุ่ยยวี่เอ๋ยหยวนฉุ่ยยวี่ ยังจำได้ไหมว่า เมื่อไม่นานมานี้ ที่คอยคลอเคลียอยู่ข้างกายข้า อยากอยู่กับข้าไปชั่วชีวิตอยู่นี่?"

น้ำเสียงของเขาคล้ายจะหัวเราะแต่ก็ฟังดูเศร้า เป็นเสียงหัวเราะที่แฝงไปด้วยความเสียใจ

หยวนซื่อกล่าวอย่างเย็นชา "ไม่จริง นั่นคือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว แต่ในเมื่อท่านยังจำได้ชัดเจนเช่นนี้ ก็น่าจะจำได้ว่า หลังจากที่อยู่ด้วยกันไม่นาน ท่านก็พาเฉินหลิงหลงเข้ามา แล้วบอกกับข้าว่า ท่านตกหลุมรักนางเข้าแล้ว ข้ากลายเป็นผู้หญิงที่ไม่อ่อนหวาน ใจคอคับแคบ สิบหกปีมานี้ ท่านไม่เคยนึกถึงความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาเลยสักนิด ทำร้ายจื่ออันเพื่อให้เซี่ยหว่านเอ๋อได้อภิเษกกับองค์รัชทายาท ท่านไม่ลังเลยที่จะบีบบังคับจื่ออันให้อภิเษกกับอ๋องเหลียง ตั้งแต่ตอนที่ท่านบีบบังคับนางจนถึงตอนนี้ ท่านช่วยบอกข้าที ท่านลงมืออย่างโหดเหี้ยมกับลูกสาวของท่านมากี่ครั้งกี่คราแล้ว? หากไม่ใช่เพราะนางเป็นคนที่ดวงดี ตอนนี้นางคงกลายเป็นวิญญาณไปตั้งนานแล้ว"