ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 445

คนงานนำทางพวกนางมายังหน้าประตูห้องห้องหนึ่ง เขาเคาะประตูเบาๆ “คุณหนูใหญ่ขอรับ!”

“มีเรื่องอะไรกัน!” ด้านในมีเสียงกระด้างดังลอยออกมา

กลับเป็นแม่นางผู้หนึ่ง จื่ออันประหลาดใจยิ่งนัก

“องค์หญิงเสด็จแล้วขอรับ!” คนงานเอ่ยออกมา

ด้านในนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ชั่วครู่ประตูก็เปิดออก ในแววตาสะท้อนร่างในชุดสีเขียวของแม่นางเยาว์วัยผู้หนึ่ง ดูองอาจกล้าหาญเป็นอย่างมาก รูปร่างมองเห็นได้อย่างชัดเจน อีกทั้งผมก็ไม่ได้มวยไว้ แต่เป็นทรงผมในแบบของชายหนุ่ม

เมื่อนางพบกับองค์หญิง ก็เอ่ยทำความเคารพ “ไม่ทราบว่าองค์หญิงจะเสด็จมา เลยเสียมารยาทมิได้ต้อนรับ ขอประทานอภัย ประทานอภัยด้วยนะเพคะ!”

มู่หรงจ้วงจ้วงมองมายังนาง “เข้าไปพูดคุยกันด้านในเถอะ”

“เพคะ” นางเอ่ยสั่งคนงาน “ไปชงชาเข้ามา”

“ขอรับ!” คนงานหมุนกายออกไป

เมื่อเข้ามาด้านในสำนักงาน จื่ออันจึงได้ตั้งใจมองที่แห่งนี้โดยไม่รู้ตัว ภายในห้องล้วนแต่เป็นเครื่องเรือนไม้สีแดง ดูเลอค่าหรูหรา บนโต้ะแต่ละตัวล้วนแล้วแต่วางสมุดบันชีเอาไว้เป็นกอง ๆ จนคนที่มองเห็นดวงตาพร่ามัว

ในสำนักงานแห่งนี้ยังมีห้องรับรองเล็ก ๆ อยู่ ผู้ดูแลใหญ่หูเชิญพวกนางทั้งสองคนนั่งลง นางเองก็มองประเมินจื่ออัน

“จื่ออัน ท่านนี้คือผู้ดูแลใหญ่หูฮวนสี่ของร้านติ้งเฟิง ฮวนสี่ ท่านนี้คือบุตรสาวของจวนมหาเสนาบดีเซี่ยจื่ออัน” มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยแนะนำ

หูฮวนสี่มองจื่ออันด้วยความประหลาดใจ “ที่แท้ท่านก็คือผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือ บุตรสาวของจวนมหาเสนาบดีเซี่ยจื่ออัน”

จื่ออันยิ้มออกมา “ผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือนี้ไม่กล้าที่จะเป็นโดยอันขาด ข้ากลับได้ยินชื่อเสียงของร้านติ้งเฟิงมานานแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าผู้ดูแลร้านกลับเป็นเพียงสตรีเยาว์วัยเพียงเท่านั้น”

มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยยิ้ม “ผู้ดูแลใหญ่นั้นเป็นสตรีมากความสามารถเชียวหล่ะ”

หูฮวนสี่โบกมือ “พอแล้วเพคะองค์หญิง ท่านอย่าได้ยกยอหม่อมฉันอีกเลยเพคะ หม่อมฉันก็เป็นเพียงแค่ผู้ทำการค้า ที่ทั่วทั้งร่างมีกลิ่นของเหรียญทองแดงอยู่”

หูฮวนสี่ยิ้มมองมายังมู่หรงจ้วงจ้วง “น้ำใจอะไรกัน? ข้าเพียงแต่รู้สึกสนใจขึ้นมาก็เท่านั้น ไม่อย่างนั้นหากว่าองค์หญิงใหญ่เอ่ยรับสั่งออกมา ข้าก็ต้องเชื่อฟังไม่อาจคัดค้าน ไปจัดการให้ไม่ใช่หรอกหรือ? ตนเองมีความสนใจที่จะทำ แล้วยังจะได้หน้าต่อหน้าองค์หญิงใหญ่อีก!”

มู่หรงจ้วงจ้วงยิ้มแล้วเอ่ยดุ “พอแล้ว เก็บท่าทางการทำการค้าของเจ้าเสีย เรื่องนี้ก็มอบให้เจ้าจัดการต่อก็แล้วกัน”

หูฮวนสี่ยิ้มแล้วจึงเอ่ยออกมา “มอบให้หม่อมฉันจัดการนั้นไม่ผิด เพียงแต่ว่าพวกท่านเองก็ต้องไปด้วยกัน อย่างน้อยก็ให้พวกเขารู้ว่าไม่ใช่หม่อนฉันที่จงใจเข้าไปก่อเหตุ เป็นเพราะมีเจ้าทุกข์มาหาถึงหน้าประตู”

มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยถาม “ทำไมหรือ? ตอนนี้ยังจะมีผู้ใดที่กล้ามีข้อขัดแย้งกับท่านผู้ดูแลใหญ่หูที่ยิ่งใหญ่อีกหรือ? ไม่ต้องการมีชีวิตกันอีกแล้วหรือไร”

ถึงแม้จะยิ้มไปเอ่ยไป แต่ว่าน้ำเสียงของมู่หรงจ้วงจ้วงนั้นดูมีความกังวล

หูฮวนสี่เอ่ย “จะให้เหล่าชายชราทั้งหลายยินยอมจำนนให้แก่เด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั้น ในใจผู้ใดจะยินยอมกัน? ต่อหน้านายท่านถึงได้ไม่กล้าที่จะขัดขวางข้า แต่ว่าข้างในนั้น ใครจะไม่โกรธไม่อยากจะถลกเอ็นถลกหนังข้ากัน โดยเฉพาะเรือนรองนั้นมีฮูหยินของท่านแม่ทัพใหญ่คอยให้การสนับสนุนอยู่ ก็เลยสามารถกระทำการได้โดยไม่ต้องเกรงกลัวผู้ใด”

“อืม เข้าใจแล้ว งั้นก็ไปกันเถอะ ทำเวลากันเสียหน่อย จื่ออันนั้นภายในใจคงจะร้อนรนแล้ว” จ้วงเอ่ยออกมา