ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 449

หูฮวนสี่มองมายังจื่ออัน รู้สึกว่าพบเจอกันก็สายไปเสียแล้ว หญิงสาวเยี่ยงนี้ควรที่จะไปมาหาสู่กันให้มากกว่านี้

อีกเพียงครู่หนึ่งหลังจากนั้น​ หูซิ่งก็เดินเข้ามา​ เมื่อเข้ามาก็โค้งคำนับเอ่ยขอโทษ​ “อัยหย๋า ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ขอรับ​ ที่แท้วันนี้ก็ได้ซื้อสาวใช้มาคนหนึ่งจริงด้วย​ เพราะว่าสาวใช้คนนี้ที่ซื้อเข้ามานั้นไว้ให้ห้องครัวด้านหลังใช้สอย​ ดังนั้นฮัวเหนียงจึงไม่รู้เรื่อง​ ข้าเมื่อครู่ถึงได้รู้ว่าเป็นห้องครัวหลี่ต้าเหนียงซื้อไว้​ ชื่อว่าเสี่ยวซุนใช่หรือไม่? ข้าได้สั่งให้คนนำนางขึ้นมาแล้ว”

จื่ออันเองก็ไม่ได้แสดงออกว่ายินดีมากนัก​ เพียงแต่เผยยิ้มแล้วเอ่ย​ “ขอบคุณคุณชายใหญ่มากจริง ๆ”

“คุณ​หนู​ใหญ่เกรงใจกันเกินไปแล้ว” หูซิ่งเอ่ยออกมา

ไม่นานนัก​ เสี่ยวซุนก็ถูกนำออกมา

ใบหน้านางเต็มไปด้วยน้ำตา​ ดูตื่นตระหนกตกใจ​ เสื้อผ้าฉีกขาด​ ใบหน้านั้นมีรอยประทับของฝ่ามือ​ ดูคล้ายกับโดนผู้อื่นตบเข้า

นางเดิมนั้นไม่ยินยอมที่จะเข้ามา​ คิดว่าบ่าวรับใช้นั้นจะลากนางเข้ามาต้อนรับลูกค้า​ จึงได้ล่าช้าออกไป​ เมื่อเข้ามาแล้วพบเข้ากับจื่ออัน​ ขณะนั้นก็ร้องไห้ออกมาแล้วถลาเข้าไป

จื่ออันถึงแม้จะปวดใจ​ แต่ก็มิอาจจะแสดงออกมาต่อหน้าหูซิ่งได้​ ทำได้เพียงแต่เอ่ยดุออกมาอย่างโกรธเคือง​ “ผ่านบทเรียนครั้งนี้แล้ว​ คงจะภักดีขึ้นใช่ไหม？”

เสี่ยวซุนร้องไห้ไปพลางผงกศีรษะ​ “บ่าวได้รับบทเรียนแล้วเจ้าคะ”

นางถึงแม้ว่าจะไม่ฉลาดนัก​ แต่ก็ติดตามจื่ออันมาได้ช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้ว​ รู้ว่าจื่ออันคงไม่ได้เอ่ยประโยคนี้ออกมาโดยไร้เหตุไร้ผล

จื่ออันมองมายังหูซิ่ง​ “ซื้อมาเป็นเงินเท่าใดกัน？ข้าบอกไว้แล้วว่าคืนให้สิบเท่า”

หูซิ่งยิ้มแล้วโบกมือ “เรื่องนี้คงจะไม่ต้องแล้ว​ คุณ​หนู​ใหญ่​เป็น​เพื่อน​กับน้องสาวข้า​ ข้าก็จะคิดเสียว่า​ใช้โอกาสที่มีสั่งสอนผู้อื่นไปในตัว”

จื่ออันจึงได้เอ่ยออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องขอบคุณคุณชายใหญ่​แล้ว”

หูซิ่งเกรงว่าหูฮวนสี่จะเอ่ยถึงเรื่องสมุดบัญชีขึ้นมาอีกครั้ง​ จึงได้เอ่ย “เรียบร้อยแล้ว​ องค์​หญิง​และคุณ​หนู​ใหญ่​ก็เชิญ​กลับ​เถอะขอรับ​ เปลี่ยนเป็นวันหน้าข้าขอเป็นเจ้าภาพเชิญ​ทั้ง​สอง​ท่าน​กินข้าวสักมื้อ​ วันนี้ในที่นี้นั้น​ไม่ค่อยจะเหมาะสมนัก​ สถานที่เองก็ไม่ค่อยดี”

มู่หรง​จ้วง​จ้วง​ลุกขึ้นยืน “ตกลง​ รอกินอาหาารมื้อนี้จากคุณ​ชาย​ใหญ่​แล้ว”

“องค์หญิงได้สั่งให้คนออกไปตามหาตัวแล้ว เจ้าวางใจได้ กุ้ยหยวนเองก็ต้องไม่เป็นอะไร” จื่ออันเอ่ยปลอบประโลมออกมา แต่ในใจนั้นกลับยังคงกังวลอยู่เป็นอย่างมาก

เสี่ยวซุนร้องไห้แล้วเอ่ยออกมา “องค์หญิง เป็นหลานยู่…”

จื่ออันส่งเสียงออกมา “พอแล้ว ข้ารู้เรื่องแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรออกมาแล้ว”

แววตานางนั้นมีประกายของความเย็นชาอยู่ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ นางไม่มีทางที่จะปล่อยหลานยู่ไปเป็นอันขาด

มู่หรงจ้วงจ้วงเหลือบมองใบหน้าที่น่าสงสารนั้นของเสี่ยวซุน ได้แต่ถอดหายใจออกมาเบา “จวนมหาเสนาบดีแห่งนี้ตกลงแล้วจะกลายเป็นปีศาจไปจนถึงเมื่อใดกัน? เจ้าเดิมสามารถที่จะแต่งออกไปได้แต่เนิ่น ๆ แต่ว่าป้าซือจูก็มาตายไปเสียอีก เจ้าเจ็ดจึงต้องไว้ทุกข์”

จื่ออันเผยยิ้มออกมา “ข้าแม้แต่นิดนั้นก็ไม่ได้ร้อนรน”

ผู้ที่เคยทำร้ายนาง ผู้ที่เคยทำร้ายเจ้าของร่างเดิมอย่างเซี่ยจื่ออันล้วนแต่ยังมีชีวิตความเป็นอยู่ดี นางไม่รีบร้อนที่จะแต่งออกไป