ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 450

เมื่อกลับมายังจวน คนขององค์หญิงนั้นได้กลับมาแล้ว พวกเขาพบกับกุ้ยหยวนในป่านอกเมือง แต่ว่ากุ้ยหยวนนั้นร่างกายทั้งส่วนบนและล่างเต็มไปด้วยบาดแผล ขาทั้งคู่ถูกตีจนหัก ตอนที่พบเจอนั้นเขาใกล้จะหมดลมหายใจลงแล้ว

ตอนที่จื่ออันเข้ามานั้นยังคงไม่ทราบเรื่อง เพียงแค่พบว่าแม่นมหยางนั้นยืนน้ำตาไหลรินอยู่ด้านข้าง ภายในใจของนางนั้นดูมืดมน เร่งรีบฝีเท้าพุ่งเข้าไป เมื่อเห็นว่าทั้งกายของกุ้ยหยวนเต็มไปด้วยเลือดอีกทั้งยังคงหมดสติอยู่ ความโกรธของนางในขณะนั้นก็ปะทุขึ้นมาอัดแน่นอยู่ในทรวงอก

“เอาน้ำร้อนเข้ามา!” จื่ออันเอ่ยสั่งเสียงต่ำ กดข่มความโกรธเอาไว้ รอจนรักษากุ้ยหยวนเรียบร้อยแล้วค่อยไปคิดบัญชี

กุ้ยหยวนนั้นบาดแผลอื่นไม่ค่อยร้ายแรงนัก ที่สาหัสสุดเห็นจะเป็นขาทั้งคู่ ขาทั้งสองข้างที่น่องถูกตีจนหัก กระดูกหัก หากว่ารักษาไม่ถูกวิธี เกรงว่าคงจะลุกขึ้นยืนไม่ได้อีกแล้ว

เมื่อชำระล้างบาดแผลอื่นแล้ว จื่ออันจึงได้ใช้ไม้กระดานดามกระดูกที่แตกหักเอาไว้ แล้วจึงได้ออกใบสั่งยาให้แม่นมหยางออกไปจัดมาในช่วงเวลาที่มืดค่ำแล้ว

มู่หรงจ้วงจ้วงเองก็ไม่ได้อยู่รบกวนเซี่ยจื่ออัน เหลือทาสรับใช้เอาไว้ไม่กี่คนจึงได้เดินออกไป

เสี่ยวซุนไม่ได้สนใจว่าบนกายของตนนั้นมีบาดแผล ยืนยันที่จะอยู่ที่นี้เพื่อคอยดูแลกุ้ยหยวน และเป็นลูกมือให้แก่เซี่ยจื่ออัน

ตาวเหล่าต้าเกลียดจนคันตามไรฟัน หลายต่อหลายครั้งที่อยากจะถือมีดแล้วพุ่งเข้าไปฆ่าหลานยู่ แต่ถูกจื่ออันห้ามเอาไว้

แม่นมหยางเมื่อจัดยากลับมาแล้ว จึงได้ไปต้มยาในทันที

กุ้ยหยวนเมื่อฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ยังคงแสดงออกถึงความตื่นตระหนกตกใจอยู่ เป็นเพราะจื่ออันที่ได้เอ่ยตรงข้างหูของเขา เขาจึงได้สงบลง

เขามองมายังจื่ออัน ความเจ็บปวดจากการที่กระดูกแตกหักทำให้เขารับแทบจะไม่ไหว แต่กลับยังคงอดทนเอาไว้ แถมยังคอยเอ่ยปลอบโยนจื่ออัน “คุณหนูใหญ่ ข้าไม่เป็นอะไร!”

จื่ออันในใจนั้นเศร้าโศกเป็นอย่างมาก ความรู้สึกนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก ความเจ็บปวดจากกระดูกแตกหักนั้นรุนแรงยิ่งนัก เพื่อที่ให้กุ้ยหยวนรู้สึกสบายขึ้นสักเล็กน้อย นางฝังเข็มลงไปเพื่อให้ขาทั้งสองข้างของกุ้ยหยวนนั้นสูญเสียความรู้สึกไปชั่วคราว จากนั้นจึงได้ต้มยาบำรุงโลหิตและบรรเทาประสาท ต้มซุปฮวนปี้เพื่อให้เขาได้นอนหลับสบาย

นางเอ่ยสั่งแม่นมหยางลงไป รอกุ้ยหยวนฟื้นขึ้นมา ก็ให้เขาดื่มยาลงไปทันที

ในชั่วขณะนี้นั้น ตาวเหล่าต้าก็ได้เข้ามาเอ่ยรายงาน “คุณหนูใหญ่ ทางด้านสวนดอกไม้ด้านหลังนั้นที่พวกเราเพิ่งจะสร้างกำแพงล้อมรอบขึ้นมา โดนพังจนล้มลงไปแล้ว อีกทั้งไม้ทั้งหลายก็โดนเผาทำลายจนสิ้นแล้วขอรับ”

“อะไรนะ?” เสี่ยวซุนส่งเสียงดังอย่างตกอกตกใจออกมา “ไม้เหล่านั้นล้วนแต่มีไว้เพื่อก่อสร้างเรือนหลังเล็กริมน้ำ อีกทั้งยังเป็นไม้คุณภาพดี ใช้เงินทองไปตั้งมากมายแล้ว”

อีกทั้งครึ่งชั่วยามก่อนหน้านั้น นางพบว่าหลานยู่แอบย่องออกไป ไม่รู้ว่านางได้ออกไปก่อเรื่องอะไรขึ้นอีก

“คุณหนูใหญ่​ มามืดค่ำเยี่ยงนี้ มีเรื่องอะไรหรือไม่เจ้าคะ?” ชุ่ยยู่เข้ามาเอ่ยถามอย่างไม่เต็มใจนัก

จื่ออันเผยแววตามืดมนออกมา “ฮูหยินผู้เฒ่าหลับไปแล้วรึ?”

“ตอบคำของคุณหนูใหญ่ ฮูหยินผู้เฒ่าหลับไปแล้วเจ้าคะ” ชุ่ยยู่ครั้งนี้กลายเป็นว่ามีความเคารพน้อมนอบต่อจื่ออันขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าภายในใจจะรังเกียจนางนัก แต่ในช่วงระยะเวลานี้มิอาจจะล่วงเกินนางได้

“เจ้าไปแจ้งแก่ฮูหยินผู้เฒ่า บอกออกไปว่าข้าจะไปแจ้งทางการ ฟ้องร้องฮูหยินผู้เฒ่าในข้อหาทำร้ายร่างการบ่าวรับใช้” จื่ออันเอ่ยเสียงเย็น

“นี้…” ชุ่ยยู่ตกใจ “แต่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าหลับไปแล้วนะเจ้าคะ ไม่อย่างงั้นคุณหนูใหญ่ค่อยมาใหม่ในวันพรุ่งนี้

“หลับไปแล้วก็ปลุกนางให้ตื่นขึ้นมา คืนนี้ผู้ใดก็อย่าได้หวังว่าจะนอนหลับสบาย” จื่ออันใบหน้าดูเย็นชา นางตรงไปยังบันไดหิน ใช้เท้าเปิดประตูออก แล้วเดินเข้าไปยังห้องโถง