ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 459

การตายของหลานยู่ ดูเหมือนจะไม่ได้จุดประกายไฟแห่งโทสะแต่อย่างใด ทว่านางได้ปลุกเร้าความเกลียดชัง ทำให้ทั้งสองฝ่ายไม่อาจลบล้างมันออกจากใจได้

จื่ออันคิดว่ากุ้ยหยวนจะอยู่ที่จวนมหาเสนาบดีแห่งนี้ต่อไปอีกไม่ได้ ดังนั้นตอนที่นางอยู่จวนอ๋องเหลียง ก็ได้ถามเขาว่าจะรับกุ้ยหยวนเอาไว้เป็นบ่าวรับใช้ได้หรือไม่

อ๋องเหลียงส่ายหัว "หากเจ้าหวังให้เขามีอนาคตที่สดใส ก็ควรจะไปหาเสด็จอา ให้เขาเก็บเกี่ยวประสบการณ์ในกองทัพเสียหน่อย"

"กองทัพ?" ความจริงแล้วจื่ออันก็เคยคิดเช่นนี้ แต่ก็เกรงว่ากุ้ยหยวนจะใช้ชีวิตอยู่ในกองทัพไม่ได้

"ใช่" อ๋องเหลียงกล่าว

จื่ออันพยักหน้า "หม่อมฉันจะลองถามเขาดูเพคะ"

อ๋องเหลียงมองนางอย่างแปลกใจ "เขาเป็นเพียงเด็กรับใช้ของเจ้า จำเป็นต้องถามเขาก่อนด้วยหรือ? จัดการเองโดยตรงเลยสิ อย่างไรเสียเจ้าก็ทำเพื่อเขา"

จื่ออันมองอ๋องเหลียง "เขาคือเด็กรับใช้ของหม่อมฉันก็จริง ทว่าก็เป็นคนที่มีอิสระในเวลาเดียวกันด้วย เขามีความคิดเป็นของตัวเอง และสิ่งที่เขาอยากทำ หากเขาไม่อยากเข้าร่วมกองทัพ แต่หม่อมฉันบีบบังคับให้เขาไป เขาก็ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างไม่มีความสุขเพคะ"

อ๋องเหลียงมองนางอย่างมึนงง "คนที่มีอิสระ?"

"ไม่ใช่เหรอเพคะ? ทุก ๆ คนย่อมจะมีความคิดเป็นของตัวเอง มีเรื่องที่ตนเองอยากทำ เมื่อก่อนนี้เขาไม่มีทางเลือก เพราะขายตัวเป็นทาสให้จวนมหาเสนาบดี แต่ว่าตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้ว เขาสามารถแสวงหาชีวิตที่ต้องการได้"

อ๋องเหลียงครุ่นคิดถึงความหมายในคำพูดของนาง "แสวงหาชีวิตที่ต้องการ?"

"ท่านอ๋องมีสิ่งใดที่ต้องแสวงหาหรือไม่เพคะ?" จื่ออันวางห่อใส่เข็มลง แล้วกล่าวถาม

อ๋องเหลียงส่ายหัว "ไม่มี"

"ไม่มี? ทุกคนต่างก็น่าจะมีกันทั้งนั้น"

"เช่นนั้นเจ้าแสวงหาชีวิตแบบใดกันเล่า?" อ๋องเหลียงเอ่ยถามนาง

จื่ออันชะงักไปเล็กน้อย เรื่องนี้ฮองเฮาก็พูดให้เขาฟังจนเข้าใจทั้งหมดแล้วหรือ?

แต่ว่าก่อนหน้านี้เขาเหมือนจะไม่รู้เรื่องมาโดยตลอด นางจึงไม่รู้ว่าจะเปิดปากพูดอย่างไร เพียงคิดถึงเรื่องการรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาก็เท่านั้น จากนั้นก็ค่อยรักษาด้านอื่น ๆ

"เมื่อก่อนขนาดหม่อมฉันจะรักษาขาให้แก่ท่าน ท่านก็ยังไม่เชื่อใจเลย" จื่ออันกล่าว นางไม่กล้าที่จะตอบรับไปตามตรง เพราะว่า เรื่องนี้มันละเอียดอ่อนมากจริง ๆ และก็ไม่รู้ด้วยว่า ฮองเฮาบอกกับเขาว่าอย่างไร ตามแผนแล้ว นางจะต้องรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาจนกว่าจะเป็นปกติ ถึงจะสามารถเสนอเรื่องนี้ออกไปได้

"อาการบาดเจ็บที่ขามีคนมารักษาหลายคนแล้ว แต่ว่าไม่เกิดผลอันใด แต่ตรงส่วนนั้นยังไม่เคยมีใครรักษามาก่อน"

จื่ออันกล่าวอย่างไม่รีบร้อน "อันที่จริงหม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าพระอาการของท่านอ๋องหนักหนาเพียงใด"

"เจ้าตรวจดูก็ได้นี่!" อ๋องเหลียงกล่าวออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำ

จื่ออันสะอึกเล็กน้อย "พูดมันก็ง่ายอยู่หรอก แต่ว่า..."