ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 460

"เจ้าเป็นหมอมิใช่รึ?" อ๋องเหลียงดึงไหล่จื่ออันมา มองนางอย่างตั้งใจ "ได้ยินเจ้าบอกให้ข้ารวบรวมความกล้าไปแสวงหาชีวิตที่ต้องการ เจ้าจะทำหูทวนลมมิได้นะ"

"หม่อมฉันก็แค่พูดออกมาเฉย ๆ เพียงไม่กี่คำก็สามารถโน้มน้าวใจท่านได้มากขนาดนี้เชียวหรือ? หม่อมฉันเป็นเพียงหมอคนหนึ่ง" จื่ออันรู้สึกได้ว่า ความจริงแล้วเขาคิดเช่นนี้มาโดยตลอด เพียงแค่รอให้ใครสักคนพูดออกมา เขาก็จะก้าวไปสู่ขั้นที่โน้มน้าวใจตนเองได้

"เช่นนั้นเสด็จแม่ก็ให้เจ้ารักษาที่ส่วนนั้นของข้าด้วยใช่หรือไม่?" อ๋องเหลียงจ้องนางพลางถามไปพลาง

จื่ออันพยักหน้า "ใช่เพคะ นางเคยพูดกับหม่อมฉัน"

อ๋องเหลียงปล่อยนาง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันที และยิ้มขึ้นมาอย่างเยือกเย็น "คิดไว้แล้วเชียว!"

จื่ออันชะงักไปเล็กน้อย "ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไร?"

อ๋องเหลียงยืนขึ้น พูดจาฟังดูเย็นชา "เจ้าไปได้แล้ว ต่อไปก็ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่อีก"

จื่ออันสับสนมึนงง เมื่อครู่นี้เขายังดูเป็นมิตรอยู่เลย เหตุใดจู่ ๆ ถึงเปลี่ยนท่าทีไป

อ๋องเหลียงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "ไปซะ!"

จื่ออันได้แต่ถือกล่องยา เดินออกมาอย่างสงสัย

จู่ ๆ อ๋องเหลียงก็โมโหขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย นางเองก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดไป

พอออกมาที่หน้าประตูจวนอ๋องเหลียง องครักษ์จินที่รับใช้อยู่ข้างกายของเขาก็ตามนางออกมาด้วย และเรียกให้นางหยุด "คุณหนูใหญ่ ท่านอ๋องให้บ่าวมาบอกเรื่องบางอย่างกับท่าน"

"บอกมา!" จื่ออันกล่าว

องครักษ์จินกล่าว "อ๋องเหลียงไม่ได้จะโมโหใส่ท่าน อย่าได้เก็บเอาไปใส่ใจเลย เขาจะไปคุยกับฮองเฮาด้วยตนเอง บอกว่าท่านไม่จำเป็นต้องมารักษาเขาอีกแล้ว ฮองเฮาจะได้ไม่ตำหนิท่าน

จื่ออันคิดไม่ตกตลอดทางที่ไปจวนผู้สำเร็จราชการ

แม้ว่าอ๋องเหลียงจะโกรธ แต่คำแนะนำเมื่อครู่นี้ของเขา นางก็ได้พิจารณาอย่างจริงจัง หากกุ้ยหยวนเต็มใจ แต่การแสวงหาประสบการณ์ในกองทัพอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดี แน่นอนว่า ต้องให้ทั้งสองฝ่ายเห็นดีด้วย นอกจากที่ต้องถามความคิดเห็นของกุ้ยหยวนแล้ว ก็ยังต้องถามความคิดเห็นของมู่หรงเจี๋ยอีก

มาถึงจวนผู้สำเร็จราชการแล้ว แต่ก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะมีแขก

เป็นบุรุษที่สูงมากคนหนึ่ง ใบหน้าหมองคล้ำ หน้าตามีส่วนคล้ายเซียวท่าอยู่บ้าง ทว่าดูเย็นชากว่าเซียวท่ามากนัก เยือกเย็นจนทำให้คนตัวสั่นได้โดยไม่มีเหตุผล

เขามีไอสังหารอยู่รอบตัว ราวกับว่าในมือของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด จุดนี้คล้ายกับตอนที่นางเจอกับมู่หรงเจี๋ยครั้งแรก แต่มู่หรงเจี๋ยก็ไม่ได้เยือกเย็นถึงเพียงนี้ เพราะโดยปกติเขาก็เป็นคนเฉยชาอยู่แล้ว ทว่ากลับซ่อนความอำมหิตเอาไว้

เขาสวมเสื้อเกราะสีทอง ดูเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง นั่งหลังตรงมาก ท่านั่งแบบนี้ เป็นท่าของทหาร พอเห็นนางเข้ามา เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าแลดูไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ ราวกับใบหน้านั้นแกะสลักมาจากน้ำแข็ง

จู่ ๆ ก็ผุดชื่อหนึ่งขึ้นมาในสมองของจื่ออัน นั่นก็คือ เซียวเซียวแม่ทัพใหญ่แห่งราชวงศ์ต้าโจว