ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 473

ฮูหยินผู้เฒ่านั้นไม่ได้รับเอาความดีความชอบ แต่เอ่ยออกมาอย่างสุภาพ “กุ้ยไท่เฟยชื่นชมเกินไปแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่ความชอบของหม่อมฉันเพคะ เพียงแค่หม่อมฉันสั่งคนให้นำผู้ป่วยไปยังหมู่บ้านศิลาเท่านั้น หมู่บ้านศิลาห่างจากเมืองหลวงไม่มากนัก เมื่อเกิดการแพร่ระบาดขึ้นมา เมืองหลวงจำต้องดูแลใส่ใจ”

กุ้ยไท่เฟยพยักหน้าด้วยความโล่งใจ “นำความลำบากมาให้เจ้าแล้ว คิดแผนการนี้ออกมา เมื่อเป็นเยี่ยงนี้แล้ว ราษฎรเองก็จะเป็นเพราะตื่นตระหนกตกใจแล้วก็จะมีใจคิดสงสัยต่อราชวงศ์ต่อผู้ที่มีอำนาจ ในขณะเดียวกันก็สามารถทำให้เซี่ยจื่ออันเสียชีวิตอยู่ในหมู่บ้านศิลาได้ ช่างเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเสียจริง ช่างมีความคิดเป็นเลิศยิ่งนัก ใช่แล้วคนไข้เหล่านี้ เจ้าไปหามาจากที่ใดกัน?”

“ตอนนี้ได้เดินก้าวแรกออกมาแล้ว อันดับต่อไป ก็คือจะทำอย่างไรให้วางแผนให้เซี่ยจื่ออันไปยังหมู่บ้านศิลาได้” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมา แต่กลับจงใจที่จะหลีกเลี่ยงคำถามสุดท้ายของกุ้ยไท่เฟย

กุ้ยไท่เฟยดื่มชาลงไปคำนึง แสร้งทำเป็นว่าไม่รู้ แต่ภายในใจกลับร้องตะโกน เจ้าจิ้งจอกเฒ่า

มุมปากนางยกขึ้น “ข้าวันนี้ได้เข้าวังพบกับหวงไท่โฮ่วแล้ว หวงไท่โฮ่วทรงเอ่ยออกมาด้วยพระองค์เองว่าจะส่งเซี่ยจื่ออันไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ แต่ว่านี่เป็นเพียงแค่แนวคิดเท่านั้น นางยังหวังว่าสำนักฮุ้ยหมินและหมอหลวงจะคิดหาวิธีได้”

“ไม่มีผู้ใดที่จะคิดถึงวิธีแก้ไขได้หรอกเพคะ ผู้ป่วยผีดิบเหล่านี้เมื่อถูกแพร่กระจายไปแล้วนั้น จะต้องตายอย่างเดียว” ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มออกมาอย่างได้ใจ

“รอต่อไปอีกเพียงไม่กี่วัน ถึงตอนนั้นข้าจะเข้าไปคุยกับนาง​ เมื่อหวงไท่โฮ่วเริ่มที่จะใจสั่นไหว​ เจ้าก็ให้มหาเสนาบดีลงมือได้ทันที​” กุ้ยไท่เฟยเอ่ยออกมา

ฮูหยินในมือนั้นหยิบลูกประคำขึ้นมา​ เอ่ยท่องประโยคนึงออกมา​ “อมิตาพุทธ​ ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ตามที่กุ้ยไท่เฟยเห็นสมควร”

กุ้ยไท่เฟยหยิบถ้วยชาขึ้นมา​ จู่ ๆ ก็เหลือบมองยังฮูหยินผู้เฒ่า​ “เจ้าและข้านั้นมีศัตรู​คนเดียวกัน​ อันดับแรกกำจัดศัตรู​ผู้นี้เสียก่อน​ แล้วค่อยเอ่ยถึงการร่วมมือในภายภาคหน้าก็ไม่สายเกินไป​ แต่ว่า​ หากว่าเจ้าช่วยเหลือข้าแล้ว​ เจ้าแปดเมื่อดำเนินการสำเร็จ​ ข้ารับรองว่าจวนมหาเสนาบดีของพวกเจ้าจะมั่งคั่งรุ่งโรจน์​ตลอดไป”

“หม่อมฉันไม่มีข้อโต้แย้งเพคะ​ ทุกอย่างล้วนแต่ตามพระประสงค์​ของกุ้ยไท่เฟย” ฮูหยินผู้เฒ่า​นั้นหลักแหลมยิ่งนัก​ นางเอ่ยว่านางฟังคำสั่งของกุ้ยไท่เฟย แต่กลับไม่ได้เอ่ยถึงจวนมหาเสนาบดี

บ่าวรับใช้อาฝูเอ่ยออกมา​ “กุ้ยไท่เฟยขอรับ ฮูหยิน​ผู้เฒ่า​ของจวนมหาเสนาบดีผู้นี้ดูเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก​ ควรที่จะระมัดระวังสักเล็กน้อย​นะขอรับ”

กุ้ยไท่เฟยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ​“โลกที่วุ่นวายนี้มีไว้เพียงเพื่อแสวงหาผลประโยชน์​ คนผู้หนึ่งหากว่าภายในใจเกิดความโลภขึ้นแล้ว​ ก็สามารถหลอกใช้ได้เป็นแน่”

“แต่ว่า​นางกับราชครู​นั้นได้ร่วมใจกันแล้ว​ หากว่าวันนี้ร่วมมือกับท่านอีก​ ก็เป็นเพียงเพราะต้องการจะทำลายเซี่ยจื่ออันเท่านั้น​ ยังไงเสียพวกเราควรที่จะระวังเอาไว้จะเป็นการดี เตรียมพร้อมรับมือกับนางไว้สักกี่ส่วนก็ไม่ผิดแปลกอันใด”

กุ้ยไท่เฟยเหลือบมองมายังเขา​ “เจ้าน่ะ จิตใจไม่ได้ใสสะอาดกว่าซือจ​ู​ ก่อนหน้านี้หากว่าซือจูยังคงอยู่​ ไม่มีทางที่จะเอ่ยคำพูดเหล่านี้ออกมาเป็นแน่​ เจ้ายังไม่เห็นชัดเจนอีกหรือ? หวงไท่โฮ่วนั้นไม่ได้ชอบเซี่ยหว่านเ​อ๋อ​ และยังมองออกอีกว่าฮองเฮานั้นต้องการที่จะเอาชนะเซี่ยหวายจุน​ ดังนั้นจึงยังรีรอไม่ยอมเห็นด้วยกับงานอภิเษกครั้งนี้เสียที​ งานอภิเษกถึงแม้​ว่าจะเป็นฮองเฮาที่เป็นผู้ประทานลงมา แต่ว่าวันอภิเษกกลับยังไม่ได้กำหนด​ งานมงคลครั้งนี้​จึงไม่มีทางที่จะเกิดขึ้น​ เมื่อไม่เกิดขึ้น​ เซี่ยหวายจุนและราชครู​จะต้องขัดแย้งกัน​ เขาใกล้ชิดกับราชคร​ูมานานขนาดนี้​ จะต้องรู้เรื่องราวของฝั่งนั้นมากมาย​ เมื่อมาพึ่งพิงข้าแล้ว​ จะมีประโยชน์​สำหรับข้ามากเพียงใด​ เจ้ายังคิดไม่เข้าใจอีกหรือ?”

อาฝูเอ่ยสอพลอขึ้นมา​ “เป็นบ่าวที่โง่งม​ ไม่ได้คิดมาจนถึงขั้นนี้​ บ่าวจริง ๆ แล้วไม่ได้ฉลาดไปกว่าซือจูเลยขอรับ”