ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 615

เช้าวันต่อมา ฮองเฮาเรียกตัวจื่ออันเข้าวัง

จื่ออันมายังวังจิ้งหนิงอีกครั้ง ทัศนคติที่ฮองเฮามีต่อนางเริ่มแตกต่างออกมา คนที่เหลือถอยออกไป เหลือไว้เพียงแค่จื่ออัน ไว้พูดคุยกันเพียงลำพัง

“วันนี้ไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว น้องสะใภ้เรามาพูดคุยกันเถิด” ฮองเฮากลับดึงมือของนางเอาไว้ พูดคุยกันอย่างสนิทสนม

ในใจของจื่ออันคิดว่าอ๋องเหลียงคงจะเข้าวังมาบอกกับนางแล้ว? แต่ว่าคงจะไม่เช้าขนาดนี้กระมัง? เมื่อวานนี้นางอยู่ในจวนอ๋องเหลียงจนมืดค่ำถึงได้จากไป และเห็นได้ชัดว่าอ๋องเหลียงไม่ได้คิดที่จะเข้าวัง

“ฮองเฮา ท่าน......” จื่ออันมองยังนางด้วยท่าทีทดสอบ

“ข้ารู้ทุกอย่างแล้ว โรคที่หลบซ่อนอยู่ของอาซินถูกเจ้าจัดการแล้ว เห็นได้ว่าก่อนหน้านั้นข้าเข้าใจเจ้าผิดไป” ระหว่างคิ้วของฮองเฮาเต็มไปด้วยความสุข

จื่ออันยิ้มออกมาเล็กน้อย “อ๋องเหลียงบอกกับฮองเฮาแล้วหรือ?”

“ในจวนอ๋องแน่นอนว่าย่อมมีคนของข้าอยู่ เด็กคนนี้ไม่มีทางพูดออกมา เมื่อวานนี้ไล่สนมในวังออกไปทั้งหมด และแม้แต่พระชายารองก็เขียนหนังสือปลดภรรยาออกไป ข้าก็รู้ เขาให้กำลังใจ สิ่งนี้ทำให้ข้าสบายใจขึ้นมา สามารถวางหินใหญ่ที่อยู่ในใจลงได้”

คำพูดที่ดูเหมือนเป็นการแสดงความรักของมารดาออกมาอย่างสุดซึ้ง ทำให้จื่ออันที่ได้ยินแล้วกลับรู้สึกบาดหูขึ้นมา ในจวนอ๋องมีคนของนางอยู่? บุตรชายแท้ ๆ ของตนเอง กลับยังส่งคนไปคอยสอดส่อง อาศัยข้ออ้างความรักของมารดา ช่างทำให้คนขยะแขยงเสียจริง

ฮองเฮาตบหลังมือของนางเอ่ยออกมา “คราวนี้ที่ข้าเรียกเจ้าเข้าวังมา นอกจากจะขอบคุณเจ้าแล้ว ยังอยากจะถามเจ้า ขาของเขายังจะสามารถรักษาได้อีกหรือไม่? แล้วรักษาอย่างไร?”

จื่ออันเอ่ยออกมา “เมื่อวานนี้ได้ตรวจสอบแล้ว กระดูกของเขาคดเอียงไปเสียแล้ว หากรักษา จะต้องหักกระดูกแล้วต่อเข้าใหม่ ขั้นตอนรักษาจะเจ็บปวดอย่างมาก”

ใบหน้าของฮองเฮาเต็มไปด้วยความสงสาร “เจ็บมากอย่างนั้นหรือ? เช่นนั้นแล้วก็ไม่แน่ว่าเขาจะทนมันได้ หากว่าไม่รักษา เขาเองก็คงจะไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้นใช่หรือไม่? เพียงแต่ขาเดินเหินไม่สะดวกก็เท่านั้น”

จื่ออันส่ายศีรษะ “ท่านอ๋องไม่เคยเอ่ยอะไรเช่นนี้ต่อหน้าข้าเลย”

ฮองเฮายิ้มออกมาเล็กน้อย “เจ้าและข้าตอนนี้ก็เป็นเหมือนพี่สะใภ้น้องสะใภ้กันแล้ว ล้วนแต่เป็นคนในราชวงศ์ หากว่ามีอะไรก็เอ่ยออกมาเลยตาม ข้าเองก็รู้ว่าก่อนหน้านั้นเองเคยทำกับเจ้าเกินไป หากว่ามีที่ใดที่ไม่พอใจ เจ้าก็อย่าเก็บมาใส่ใจเลย”

จื่ออันค่อนข้างจะสับสนเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมฮองเฮาถึงได้เอ่ยออกมาเช่นนี้

“ข้าไม่มีอะไรที่ไม่พอใจ ฮองเฮาทรงคิดมากเกินไปแล้ว” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างไม่ถ่อมตน หรือเอาแต่ใจ

ฮองเฮาพยักหน้าออกมาอย่างพึงพอใจ “เช่นนั้นก็ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าก็จะเอ่ยออกมาตามตรงแล้ว”