ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 616

จื่ออันเงยหน้าขึ้นมองมายังนาง ในที่สุดก็ตรงเข้าประเด็นเสียที

ฮองเฮามองมายังนาง ทรงตรัสออกมาอย่างเคร่งขรึม “ข้ารู้ว่าตอนนี้ท่านอ๋องมีความคิดที่จะปลดองค์รัชทายาท แต่ทว่าในตอนนี้องค์จักรพรรดิยังคงประชวรอยู่ หากว่าเมื่อปลดองค์รัชทายาทแล้ว จะต้องทำให้เกิดการแย่งชิงขึ้นจากหลายฝ่าย ข้าไม่หวังจะให้อ๋องเหลียงเข้าสู่วังวนแห่งการแย่งชิงตำแหน่งขององค์รัชทายาท หวังว่าเจ้าจะกลับไปบอกแก่ท่านอ๋องเสียเล็กน้อย”

เมื่อจื่ออันใคร่ครวญถึงความหมายของนางแล้ว ก็เอ่ยออกมาอย่างระมัดระวัง “ฮองเฮา เรื่องการปลดองค์รัชทายาทนั้น หม่อมฉันไม่ได้ยินท่านอ๋องเอ่ยถึงมาก่อน ส่วนเรื่องของอ๋องเหลียง เขาดูเฉยเมยและไม่ได้ใส่ใจต่อบัลลังก์ขององค์จักรพรรดิ ฮองเฮาทรงโปรดวางพระทัยได้”

“วันนี้ไม่เหมือนกับในอดีต เขาในตอนนี้เป็นเหมือนดั่งเช่นคนทั่วไป อีกทั้งยังไม่ได้ด้อยไปกว่าองค์รัชทายาท อันที่จริงแล้วข้าไม่ได้ใส่ใจว่าใครจะได้เป็นองค์รัชทายาท ล้วนแต่เป็นโอรสของข้า มิใช่หรือ? เพียงแต่ข้าไม่ต้องการให้พี่น้องกลายเป็นศัตรูกัน หรือปล่อยในคนนอกได้มีโอกาสฉกฉวยประโยชน์ จื่ออัน เจ้าเป็นคนฉลาด จะต้องเข้าใจความหมายของข้า เพราะฉะนั้น ข้าหวังว่าเจ้าจะบอกกับอาซินได้ว่า เจ้าไม่มั่นใจที่จะรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเขา ให้เขาถอดใจเสีย”

จู่ ๆ ภายในใจของจื่ออันเกิดความซับซ้อนขึ้นมาทันที

ทันใดนั้นเองนางก็คาดเดาถึงสาเหตุที่ฮองเฮาเรียกตัวนางเข้าวังมาได้

โรคที่หลบซ่อนอยู่ของอ๋องเหลียงรักษาหายแล้ว หากว่ายังจะรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาให้หายอีก นางคิดว่าอ๋องเหลียงอาจจะเกิดความต้องการในบัลลังก์จักรพรรดิก็เป็นได้ เพราะว่าฮองเฮาทรงรู้ดีว่าศักยภาพ และลักษณะนิสัยล้วนแต่ดีกว่าองค์รัชทายาท อีกทั้งยังเป็นโอรสองค์โต ก่อนหน้านั้นเป็นเพราะว่าโรคที่หลบซ่อนอยู่ และอาการบาดเจ็บที่ขา เขาก็เลยถอดใจในตนเอง ไม่มีใจต้องการแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาท ทว่าหากเมื่อเขาดีขึ้นมา ก็ไม่แน่ว่าจะยังเพิกเฉยอยู่ดั่งเช่นก่อนหน้านั้น”

ไม่แน่!

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ฮองเฮาที่เป็นมารดา ก็ไม่อาจไว้วางใจโอรสของตนเองได้

เพียงแต่ก่อนหน้านั้น ฮองเฮาหวังแต่เพียงว่าจะสามารถรักษาขา และโรคที่หลบซ่อนอยู่ของเขาได้ แล้วทำไมถึงได้เปลี่ยนใจในตอนนี้?

จื่ออันรู้สึกว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นในนั้น นางหันหน้าหนี กลับมองเห็นรองเท้าคู่หนึ่งที่อยู่ด้านหลังฉากบังลม มีคนอยู่ที่นี่

นางรีบหันสายตากลับมา เกรงว่าฮองเฮาจะพบเข้า

จื่ออันเอ่ยออกมา “หม่อนฉันคิดว่าฮองเฮาเป็นกังวลจนเกินไป อ๋องเหลียงไม่ได้มีใจคิดอยากจะได้ตำแหน่งองค์รัชทายาทเลย”

“เจ้ารับรองได้หรือ?” ฮองเฮาทรงตรัสประชดประชันออกมา “ไม่ ไม่มีใครรับรองได้ เกรงว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อาจที่จะรับรองได้ เป็นเหมือนคำที่ข้าว่าเอาไว้เมื่อครู่นี้ ก่อนหน้านั้นเขาไม่กล้าคิด เป็นเพราะว่าร่างกายของเขาพิการ มาวันนี้โรคที่หลบซ่อนอยู่ก็หายไปแล้ว และเมื่ออาการบาดเจ็บที่ขาของเขาหายดีอีก เขาก็จะโดดเด่นกว่าองค์รัชทายาทมาก เมื่อถึงเวลานั้น เขาจะไม่คิดอย่างนั้นหรือ? คนต่างก็มีใจทะเยอทะยาน แม้แต่เจ้าเองเซี่ยจื่ออัน จะไม่มีใจคิดอยากจะเป็นจักรพรรดินีอย่างนั้นหรือ?”

จื่ออันมองยังนาง ความกรุ่นโกรธในใจกลับสลายไป “ฮองเฮาอาจจะลองทำความเข้าใจกับอ๋องเหลียงดู อย่างไรแล้ว ท่านก็ส่งคนไปคอยจับตาเขาอยู่แล้ว มิสู้ไปลองทำความเข้าใจเขาให้ดี อีกทั้งหม่อมฉันยังคิดว่า หากอ๋องเหลียงมีใจแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาท ต่อให้ขาของเขายังไม่หายก็ไม่เป็นไร เขาสามารถสืบทอดวงศ์ตระกูลได้อยู่แล้ว”

จื่ออันชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะลอบเอ่ยออกมาเป็นนัย “ฮองเฮาเองก็ทรงพระปรีชา ควรจะรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าคุกคาม ล้วนแต่เป็นตนเองนั้นคิดมากเกินไป หรืออาจจะมีคนบางคนตั้งใจเล่นสร้างกลอุบายออกมา อ๋องเหลียงนั้นควบคุมได้ไม่ง่ายดั่งเช่นองค์รัชทายาท

เมื่อเอ่ยออกมาจบแล้ว นางก็ย่อกายลง “จื่ออันขอทูลลา!”