ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 635

หานชิงชิวมองไปยังฉินจือที่วางของหวานลง พลางเอ่ย “ฉินจือ ข้าต้องการชาดอกเก๊กฮวย หากว่ามีน้ำผึ้ง ก็เติมลงไปได้”

ฉินจือเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “เจ้ารอก่อน ข้าจะไปเดี่ยวนี้”

จื่ออันมองไปยังหานชิงชิวคนนี้ นางเข้าประตูมาก็เหมือนจะมีความรู้สึกที่เหนือกว่า ราวกับว่าสูงส่งกว่าผู้อื่นอยู่ขั้นหนึ่ง กระทั่งมองการรับใช้ของฉินจือ ด้วยท่าทีที่ดูถูกเหยียดหยาม

คนผู้นี้ต่ำตมเช่นนี้หรือ? ช่างทำให้จื่ออันรู้สึกประหลาดใจจริง ๆ เดิมทีถึงแม้เซียวเซียวจะแต่งกับสาวใช้ ก็คิดว่าควรที่จะมีคุณธรรมอยู่บ้าง

ทว่าเมื่อได้ยินมาว่านางมีหุ้นส่วนในโรงเหล้าเดือนค้างฟ้า เห็นได้ว่านาง...

หลังจากที่ฉินจือทำขนมเสร็จแล้ว ก็ออกไปรินน้ำชา

หานชิงชิวมองยังจื่ออัน ยิ้มแล้วเอ่ยออกมา “ได้ยินชื่อของพระชายามานานแล้ว แต่ก็ไม่มีวาสนาให้พบเจอกัน ช่างน่าเสียดาย วันนี้โชคดีได้อาศัยวาสนาขององค์หญิงถึงได้พบกันที่นี้ ช่างโชคดียิ่งนัก”

จื่ออันเมื่อได้ยินคำพูดน่ารังเกียจเช่นนี้ แล้วมองไปยังท่าทีที่สงบนิ่งและสง่างามของนาง หากว่าไม่มั่นคงแล้ว ก็คงแทบจะทนรอที่จะตบนางสักคราวไม่ไหวแล้ว

“เมืองหลวงกว้างใหญ่เพียงเท่านี้ ช้าเร็วก็ต้องได้พบกัน” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย

หานชิงชิวเอ่ยออกมา “จริงด้วย ช้าเร็วก็ต้องได้พบกัน ท่านแม่ทัพของข้ากับท่านอ๋องสนิทสนมกันมาก พวกเราก็คงจะได้ไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ”

หานชิงชิวเอ่ยออกมา ก่อนจะเหลือบมองยังจ้วงจ้วง ในมือของจ้วงจ้วงถือจอกชาเอาไว้ ด้วยท่าทีสงบนิ่ง

จื่ออันส่งเสียงหัวเราะแปลก ๆ “เรื่องของผู้ชาย ข้าไม่เคยถามไถ่มาก่อน”

อยากจะเข้าใกล้นาง? ไม่มีความจำเป็นนั้น

หานชิงชิวรู้สึกอึดอัดขึ้นมา นางคิดที่จะเข้าใกล้จื่ออันจริง เพราะรู้ว่าเซียวเซียวมักจะไปยังจวนท่านอ๋องอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งเซียวเซียวยังชื่นชมเซี่ยจื่ออันเป็นอย่างมาก นางคิดว่า หากว่านางเป็นเพื่อนกับเซี่ยจื่ออันได้แล้ว บางทีเซียวเซียวอาจจะมองเห็นนางมากขึ้น

ทว่าไม่คิดเลยว่า เซี่ยจื่ออันไม่คิดที่จะไว้หน้านางเลยแม้แต่น้อย เรื่องนี้ไม่มีทางยอมได้

จ้วงจ้วงปกป้องคนสนิทมาเสมอ หานชิงชิวคิดจะต่อกรกับนางก็ช่างเถิด ต่อให้นางจะมีความกล้าหาญ แต่กลับต้องการจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่า ฉินจือกับนางถือว่าเป็นพี่น้องกัน เมื่อวันนี้มีอำนาจขึ้นมา แม้แต่สถานะของตนก็ไม่ยอมรับซะแล้ว

จื่ออันแอบร้องบอกว่าดี ดูเหมือนว่าจ้วงจ้วงจะมีความแข็งแกร่งจริง

หานซือยิ้มเจื่อน “ต้องขออภัยจริง ๆ เดิมทีก็เตรียมของขวัญเอาไว้แล้ว แต่เมื่อออกมาจากจวน สาวใช้กลับลืมมันเสียได้”

เมื่อเอ่ยจบแล้ว นางก็หันกลับไปดุด่าสาวใช้ “ใช้ไม่ได้เลย สมองเจ้าทำด้วยอะไรกัน? ความจำเพียงแค่นี้ก็ไม่มี เสียมารยาทต่อองค์หญิงเข้าแล้ว? ข้าอุตส่าห์เตือนเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้นำของขวัญมาด้วย องค์หญิงไม่เหมือนอย่างฮูหยินสูงศักดิ์อื่นใด พิถีพิถันเรื่องนี้เป็นที่สุด กลับไปข้าจะต้องสั่งสอนเจ้าแน่”

การดุด่าเช่นนี้ ดูไม่ชาญฉลาดแม้แต่น้อย ทว่ากลับเต็มไปด้วยความน่ารังเกียจ

จื่ออันประหลาดใจจริง ๆ หานชิงชิวผู้นี้มีความกล้าอะไรถึงได้มากล้าวางอำนาจยังจวนองค์หญิง? หรือนางคิดว่าตอนนี้ตนเองเป็นฮูหยินของแม่ทัพใหญ่แล้ว องค์หญิงก็ยังคงต้องคอยดูสีหน้านางหรือ?

หรือว่าจะมีอย่างอื่นอยู่อีก?