ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 636

จ้วงจ้วงเอ่ยออกมา “ช่างเถอะ ในเมื่อลืมไปแล้ว กลับไปสั่งคนให้ส่งมอบมาก็พอแล้ว ในเมื่อเจ้ามาถวายพระพร ก็โขกศีรษะคำนับแล้วก็กลับไปเถิด ข้าเองก็ยังมีเรื่องที่ต้องพูดคุยกับพระชายาอีก”

หานชิงชิวไม่คิดเลยว่า ผ่านไปนานกว่าสิบเอ็ดปีแล้ว องค์หญิงใหญ่ยังคงคิดว่านางเป็นสาวใช้อยู่อีก

นางที่มีสถานะเป็นฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ กลับมาเพื่อโขกศีรษะคำนับให้นางหรือ?

นางกัดฟันลุกขึ้นมา ย่อกายแล้วเอ่ย “หม่อมฉันควรที่จะโขกศีรษะคำนับองค์หญิง แต่หม่อมฉันตั้งครรภ์อยู่ คงจะคุกเข่าไม่สะดวกนัก หากว่าองค์หญิงไม่ชอบที่จะมองเห็นหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ลาก่อนแล้ว”

นางใช้คำว่าลาก่อนแทนการทูลลา ถึงแม้จื่ออันจะเป็นพระชายา หากว่าว่าตามกันแล้ว คำว่าทูลลานี้ก็ยังต้องเอ่ยออกมา

ทว่าไม่มีใครนึกถึงสองคำนี้ เพราะว่าจื่ออันและจ้วงจ้วงกลับถูกคำว่าตั้งครรภ์ของนางทำให้ตื่นตกใจเข้าแล้ว

จื่ออันมองไปยังสีเลือดบนหน้าของจ้วงจ้วงที่หายไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว นางใช้สองมือกำลงบนที่พักแขนอย่างแรง แล้วพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเองเอาไว้

จื่ออันกลัวว่าจ้วงจ้วงจะสูญเสียการควบคุม แล้วจะทำให้หานชิงชิวสมหวังขึ้นมา แล้วส่งเสียงไล่ตะโกนให้นางออกไป

ทว่าจ้วงจ้วงเพียงแต่สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะกลับมามีท่าทีปกติดังเก่า นางมองไปยังหานชิงชิว “อืม ในเมื่อตั้งครรภ์อยู่ คุกเข่าลงแล้วโขกคำนับครั้งหนึ่งก็ไปเถิด”

หานชิงชิวมองไปยังจ้วงจ้วง เห็นใบหน้าของนางที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน แต่กลับคืนความสงบดังเดิมได้ในเวลาอันสั้น สิบเอ็ดปีที่ไม่พบกัน นางเปลี่ยนไปมากจริง ๆ

เมื่อจุดประสงค์ของการมานั้นสำเร็จแล้ว นางก็ไม่จำต้องกังวลอีก ทำตามคำสั่งของจ้วงจ้วง ประคองท้องคุกเข่าลงโขกศีรษะคำนับ “หม่อมฉันลาก่อน!”

เมื่อเอ่ยจบ ก็นำสาวใช้เดินยืดกายออกไป

ฉินจือเอ่ยก่นด่า “อะไรกัน? ต่อไปใครก็ไม่อนุญาตให้ปล่อยนางเข้ามา ต่อให้จะเป็นคำสั่งขององค์หญิงก็ไม่ได้!”

จื่ออันมองเห็นจ้วงจ้วง ดวงตาของจ้วงจ้วงคลอไปด้วยน้ำตา นางเอ่ยพึมพำออกมา “จื่ออัน ในที่สุดข้าก็ดูจะประเมินค่าตนเองสูงเกินไป”

นางไม่เก่งในเรื่องปลอบโยนผู้อื่น ทว่านางเองก็คิดว่าคำพูดปลอบโยนใดในเวลานี้ล้วนแต่ไร้ประโยชน์ มีความเจ็บปวดบางอย่างที่ผู้อื่นไม่อาจจะช่วยเหลือได้ ทำได้เพียงแค่ปล่อยให้ทนทุกข์ไปทีละเล็กทีละน้อย

จ้วงจ้วงเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมา พยายามที่จะยิ้มอย่างเต็มใบหน้า “ไม่มีอะไรให้น่าร้องไห้ อันที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไรให้น่าร้องไห้ ล้วนแต่ผ่านไปหลายปีแล้ว ควรที่จะปล่อยวางมันลงนานแล้ว”

จื่ออันมองยังนางที่พยายามฝืนตนเองอดกลั้นตนเองเช่นนี้ ก็รู้สึกปวดใจ “หากว่าเจ้าเสียใจ ก็บอกออกมากับข้า มีบางเรื่องราว ที่พูดออกมาก็จะผ่อนคลายลงมาก”

ดวงตาของจ้วงจ้วงแดงบวม ปลายจมูกแดงอย่างยิ่ง “เรื่องที่ไม่งดงาม หากว่าเอ่ยออกมา เกรงว่าจะทำให้หูของเจ้าแปดเปื้อน”

“พูดออกมาเถิด พูดออกมา ถึงจะเป็นการร่ำลาที่กล้าหาญ” จื่ออันรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น ทั้งที่เซียวเซียวรักจ้วงจ้วงมาก นางคงจะไม่ได้มองผิดไป

ทั้งสองคนรักกันลึกซึ้งเพียงนั้น ทำไมท้ายที่สุดถึงได้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน? และยัง เซียวเซียวทำไมถึงได้แต่งหญิงสาวอย่างเช่นหานชิงชิวกัน? ด้วยสถานะจิ้งกั๋วโหวของเขาแล้ว หากว่าเขาไม่แต่งกับจ้วงจ้วง ก็สามารถแต่งกับหญิงสาวที่งดงาม และสถานะสูงส่งคนอื่นได้

ทว่ากลับมาเป็นสาวใช้ที่ต้องการความงดงามก็ไม่งดงาม ต้องการชาติกำเนิดก็ไม่มีชาติกำเนิด