ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 650

“ใช่แล้ว คุณหนูในตระกูลสูงศักดิ์อย่างพวกท่าน มักจะอยู่สูงส่งมาโดยตลอด ไม่ได้เห็นบ่าวรับใช้ต่ำต้อยอย่างพวกเราอยู่ในสายตา เพราะฉะนั้น ข้าต้องการจะกลายเป็นฮูหยิน กลายเป็นคนเหนือคน อยู่กับชายหนุ่มที่ข้าชื่นชอบ องค์จักรพรรดิประทานยาให้ข้าขวดหนึ่ง วางแผนให้กับข้า ทำให้ข้ากับเซียวเซียวทำให้ข้าวสารให้กลายเป็นข้าวสุก ทว่ายาขวดนั้นเพียงแต่ทำให้เซียวเซียวหลับใหลไป เขาไม่ได้ลงมือ เขาขังข้าไว้หนึ่งวันหนึ่งคืน หลังจากนั้นเขาก็เข้าวังไปต่อหน้าพระพักตร์ หลังออกจากวังแล้ว วันที่สองแล้วถึงได้อนุญาตให้ข้าออกไป ข้าก็ทำตามที่องค์จักรพรรดิรับสั่งออกมา ก็เลยกลับวังไปแจ้งกับองค์หญิง บอกว่าเซียวเซียวต้องการจะแต่งงานกับข้า พวกเรามีความสัมพันธ์สามีภรรยากันแล้ว”

จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเย็น “เหยาจื่อเล่า? เหยาจื่อตายไปได้อย่างไร?”

หานชิงชิวน้ำตาไหลออกมาทันที ปิดหน้าร้องไห้ “ข้าต้องขอโทษเหยาจื่อจริง ๆ หากว่าข้าจะรู้สึกผิดกับใครแล้ว ก็มีเพียงเหยาจื่อเท่านั้น หลังจากที่ข้าได้รับคำสั่งจากองค์จักรพรรดิแล้ว ในใจก็เกิดการลังเลมาตลอด ออกจากวังไปแล้วก็ได้บอกเหยาจื่อออกไป เหยาจื่อนั้นดี และเคารพต่อข้ามาโดยตลอด ข้าคิดว่านางจะสนับสนุนการตัดสินใจของข้า เพราะข้าบอกกับนางแล้ว ขอเพียงแค่ข้าได้เป็นฮูหยิน ก็จะต้องนำนางออกจากวังเพื่อไปลิ้มรสความสุข หาสาวใช้มากมายให้ไปรับใช้นาง ทว่านางกลับบอกว่าไม่มีทางออกจากวังหลวงไป ไม่มีทางออกจากองค์หญิง นางยังจะกลับไปแจ้งกับองค์หญิง… ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะผลักนางลงไป พวกเรากำลังพูดคุยเรื่องนี้กันด้านข้างคูเมือง เอะอะกันขึ้นมา เมื่อผลักกันไปมา...ข้าไม่ทันระวัง”

จื่ออันเห็นนางร้องไห้เหมือนคนน้ำตาไหลนองหน้า แต่บนใบหน้านั้นมีร่องรอยของความเสียใจอยู่ที่ใดกัน?

วิชาโทที่จื่ออันศึกษานั้นคือจิตวิทยา นางมองออกในเพียงชั่วพริบตาเดียวว่าสิ่งที่หานชิงชิวเรียกว่ารู้สึกผิดต่อเหยาจื่อนั้น เพียงแต่ใช้เพื่อเอ่ยปลอบตนเองเท่านั้น นางคิดว่าของเพียงแค่ในใจมีความรู้สึกผิด นางก็ยังคงเป็นคนดีอยู่ ทุกอย่างล้วนแต่มีความจำเป็น

ย้อนนึกไปถึงภาพฉากนั้น คนหนึ่งมีใจต้องการจะหักหลังองค์หญิง อีกคนตั้งใจที่จะกลับไปแจ้งกับองค์หญิง หากว่าในตอนนั้นนางเพียงแต่ลังเลว่าจะหักหลังดีหรือไม่ ไม่มีทางที่เพียงแค่เหยาจื่อเสนอคัดค้านออกมาแล้วยังคงยืนหยัดความตั้งใจเดิม เพราะว่าตามคำของนางแล้ว เหยาจื่อและนางมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน เรื่องราวที่ผิดศีลธรรมเช่นนี้ นางก็ควรจะฟังคำของเหยาจื่อที่เกลี้ยกล่อมออกมา

เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำ แต่กับ “ไม่ทันระวัง” ผลักเหยาจื่อตกลงคูเมืองลงไป

“เซียวเซียวรู้ว่าเหยาจื่อตายไปได้อย่างไร?” จื่ออันเอ่ยถาม

“อืม ครั้งนี้เป็นใครที่ให้เจ้าไปจวนองค์หญิง แล้วบอกองค์หญิงว่าเจ้าตั้งครรภ์?” จื่ออันถามออกมาอย่างเรียบเฉย

หานชิงชิวตกตะลึงไป ท่าทีเริ่มไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมา “ไม่มี ไม่มีคนให้ข้าไป เพียงแต่ว่าเซียวเซียวกลับเมืองหลวงมาสองเดือนแล้วก็ยังไม่ยอมมาพบข้า ข้าโมโหเป็นอย่างมาก ก็เลยสร้างเรื่องหลอกลวงนี้ เพื่อไปโกหกนาง ทำให้นางปวดใจ”

จื่ออันตะคอกเสียงดังออกมา “ทำให้นางปวดใจ เจ้ามีความสุขอย่างนั้นหรือ? หานชิงชิว เจ้าช่างหน้าหนาไร้ยางอาย จ้วงจ้วงเคยทำร้ายเจ้าอย่างนั้นหรือ? ตั้งแต่ต้นจนจบ ล้วนแต่เป็นเจ้าที่ทำผิดต่อนาง แต่ทำไมฟังดูแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าโกรธแค้นนางกัน?”

หานชิงชิวเอ่ยออกมาอย่างปากแข็ง “สิบเอ็ดปีมานี้ สามีของข้า ในใจล้วนแต่มีนาง เป็นนางที่ผิดต่อข้า หรือว่าข้าผิดต่อนางกัน? ตอนนี้ท่านเองก็เป็นภรรยาของผู้อื่นแล้ว หากว่าสามีของท่านในใจยังคงรักหญิงสาวคนอื่นอยู่ ดูสิว่าท่านยังจะเอ่ยคำพูดเช่นนี้ออกมาได้หรือไม่ เอาใจวัดใจเถิด พระชายา!”