ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 698

นางยังคงลองเชิงต่อไป “อย่างไรแล้ว เขาก็บอกว่าไม่ได้ส่งคนมาไล่ฆ่าท่าน เพียงแต่เคยส่งคนออกตามหาท่านเท่านั้น หรือว่าจะเป็นศัตรูคนอื่นที่ลงมือ?”

“ไม่ใช่ เป็นคนจากวังบูรพาของเขา ข้ารู้จัก” หลิวเย่ว์เอ่ยออกมาอย่างโกรธเคือง “เขาเลวร้าย ใจดำ เลวทรามถึงเพียงนี้ ในตอนนั้นข้าไม่ควรเห็นแก่รูปภาพของเขาที่ดูรูปหล่อ ถึงได้ไปหลับนอนกับเขา ไม่ ในตอนต้นข้าไม่ควรวางยากามารมณ์กับเขา ข้าไม่ควรวางยาพิษเพื่อฆ่าเขา”

จื่ออันไม่อาจจะหัวเราะออกมาได้ วางยาอย่างนั้นหรือ? ดูเหมือนว่าซ่งรุ่ยหยางคงไม่มีความรู้สึกอะไรให้เอ่ยถึงได้ แย่งชิงของสำคัญบางอย่างออกไป หวังว่าที่เขาเอ่ยถึงคงจะไม่ใช่ครั้งแรกของเขา

เฮ้ คราวนี้ก็ยุ่งยากแล้ว นางคงจะไม่นำเขาละมั่งโลหิตออกมา เพราะกลัวว่าจะเปิดเผยสถานะออกมา

เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จื่ออันจึงเอ่ยออกมา “เอาเช่นนี้ ท่านมอบให้ข้าเป็นการส่วนตัว ข้าไม่มีทางนำเรื่องนี้บอกกับใครออกไป หากว่าท่านไม่มอบให้ ข้าคงจะต้องบอกกับซ่งรุ่ยหยางว่าท่านอยู่ในเมืองหลวง”

“ท่านข่มขู่ข้าอย่างนั้นหรือ?” หลิวเย่ว์หรี่ตาลงมองยังนาง

จื่ออันพยักหน้า เอ่ยออกมาตามตรง “ใช่แล้ว ข้ากำลังข่มขู่ท่านอยู่”

หลิวเย่วโมโหเป็นอย่างมาก ทว่าเมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยออกมา “ดูเหมือนว่าท่านจะข่มขู่ข้าได้จริง ๆ ใครใช้ให้ท่านจับข้อบกพร่องของข้าได้กัน?”

จื่ออันรู้สึกว่าใบหน้าของนางดูจะงี่เง่าอยู่เล็กน้อย ดูคล้ายคลึงกันกับอี๋เอ๋อร์อยู่หลายส่วน

“เช่นนั้นก็ถือว่าเห็นด้วยแล้ว?” จื่ออันเอ่ยถาม

หลิวเย่ว์ส่ายศีรษะ “ข้าไม่อาจเห็นด้วยได้ หากว่ามอบเขาละมั่งโลหิตให้ท่านไป ซ่งรุ่ยหยางจะต้องรู้ว่าข้าอยู่ในเมืองหลวง เพราะว่าองค์หญิงใหญ่จะต้องใช้เขาละมั่งโลหิตถึงจะช่วยชีวิตเอาไว้ได้ เรื่องนี้ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็รู้ดี ไม่เท่าว่าเป็นการเปิดเผยสถานะของข้าอย่างนั้นหรือ?”

“แต่หากว่าท่านไม่มอบให้ ข้าก็จะบอกซ่งรุ่ยหยางทันที” จื่ออันเอ่ย

หลังจากที่นางเอ่ยออกมาแล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะกัดฟันออกมา

จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างประหลาด “ท่านโกรธเกลียดเขาถึงเพียงนี้? เช่นนั้นก็ไม่ดีหรอกหรือ? ท่านตรงไปหาเขา ทุบตีเขาสักยก แม้แต่องค์รัชทายาทท่านยังกล้าทุบตีเลย”

หลิวเย่ว์มองยังนาง แล้วเอ่ยออกมาอย่างเชื่อมั่น “ท่านคิดว่าข้าโง่อย่างนั้นหรือ? ข้าทุบตีองค์รัชทายาท เป็นเพราะว่ามีพระชายาอย่างท่านอยู่ที่นี่ และท่านจะต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เพราะว่าข้ามีเขาละมั่งโลหิต ท่านไม่มีทางที่จะให้รัชทายาทมาข้องแวะกับข้า หากว่าวันนี้ท่านไม่ได้มาด้วยแล้ว ข้าคงทำได้เพียงนำตัวอี๋เอ๋อร์ออกมา จากนั้นก็ไปหาอ๋องเหลียง ยุแยงให้อ๋องเหลียงเป็นศัตรูกันกับน้องชาย”

จื่ออันเขียนคำว่ายอมแพ้ออกมาอย่างสิ้นเชิง “ไม่เสียแรงที่ท่านเป็นถึงหัวหน้าพรรค ได้เรียนรู้แล้ว”

หลิวเย่ว์เอ่ย “ตอนนี้ท่านมีปัญหามากมาย กลับไปยังเมืองหลวงแล้ว คิดว่าก็คงจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ เพราะฉะนั้นข้าเลยไม่หวาดกลัวการข่มขู่จากท่าน ท่านควรจะลองตรองดูว่าจะผ่านด่านของรัชทายาทและพระสนมอี๋นี้ไปได้อย่างไร หากว่าผ่านด่านนี้ไปได้แล้ว ค่อยมาถามหาเขาละมั่งโลหิตจากข้าไป”