ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 697

นางให้ตาวเหล่าต้าคอยดูแลอี๋เอ๋อร์ แล้วเอ่ยกับหลิวเย่ว์ออกมา “พอจะขอเอ่ยอะไรกับท่านได้หรือไม่?”

หลิวเย่ว์มองมายังนาง แล้วเดินไปอีกด้านหนึ่งโดยที่ไม่ส่งเสียงดัง จื่ออันเดินตามออกไป

“พวกเรามาทำการแลกเปลี่ยนกัน” จื่ออันเอ่ย

หลิวเย่ว์ส่ายศีรษะ “ข้าไม่ใช่คนทำการค้า”

“อี๋เอ๋อร์มีอาการป่วย เป็นมาตั้งแต่ในครรภ์ของมารดา ใช่หรือไม่?” จื่ออันเอ่ย

หลิวเย่ว์มองมายังนางด้วยความประหลาดใจ “ท่านรู้ได้อย่างไร?”

“ข้าเพิ่งจะจับชีพจรให้นางเมื่อครู่นี้!” จื่ออันเอ่ย

หลิวเย่ว์พยักหน้า “ข้าจำได้ว่าเจ้าเข้าใจทักษะการแพทย์ เจ้าหมายความว่าเจ้าสามารถรักษานางได้?”

เมื่อคำนี้ออกไป จื่ออันก็รู้ว่านางคอยให้ความสนใจกับทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในเมืองหลวง

จื่ออันส่ายศีรษะ “ข้าไม่ได้มีความมั่นใจนักว่าจะรักษานางได้ แต่สามารถรับรองได้ว่าอาการของนางจะไม่กำเริบขึ้นในสองปีนี้”

ทักษะการฝังเข็มทองนั้นมีวิธีการฝังเข็มเกี่ยวกับการรักษาโรคหัวใจ แน่นอนว่ามันซับซ้อนจนเกินไป และในตอนนี้นางเองก็ยังไม่เชี่ยวชาญนัก

“สองปี?” หลิวเย่ว์ส่ายศีรษะ “เห็นได้ชัดว่าไม่มีแรงดึงดูดใจใด ๆ”

“เช่นนั้น” จื่ออันเปลี่ยนหัวข้อแล้วจ้องมองยังนาง “หากว่าท่านไม่เห็นด้วยแล้ว ข้าคงต้องไปบอกกับซ่งรุ่ยหยางว่าท่านอยู่ในเมืองหลวง ท่านอย่าได้คิดหลบหนีไป ท่านหนีไม่ได้หรอก เมื่อมีคำสั่งให้ปิดเมืองแล้ว ท่านก็ไม่มีทางหลบหนีได้อย่างแน่นอน”

จื่ออันแอบประหลาดใจ ซ่งรุ่ยหยางยังส่งคนไล่ฆ่านางมาก่อน?

นางเรียงลำดับสิ่งที่ได้รู้มา หลังจากที่ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแล้ว นางก็หนีไป ยังขโมยเขาละมั่งโลหิตพร้อมกับของสำคัญสิ่งหนึ่งไปด้วย ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเป็นหัวใจของเขา หรือว่าเป็นลูกของเขากันแน่ จากนั้นก็ส่งคนไล่ฆ่านางหรือ? หากว่าขโมยหัวใจแล้ว ก็เท่ากับว่าซ่งรุ่ยหยางตกหลุมรักนาง ไม่มีทางที่จะไล่ฆ่านาง ทว่า หากบอกว่าขโมยลูกไป นางเองก็บอกว่านางไม่รู้ว่ามีลูก ก็เท่ากับว่าในตอนที่นางหนีมานั้นไม่รู้ว่าตนเองตั้งครรภ์ เช่นนั้น ซ่งรุ่ยหยางเองก็คงจะไม่รู้

“เรื่องที่เขาไล่ฆ่าท่านนั้น เขาไม่ได้ยอมรับออกมา” จื่ออันแสร้งเอ่ยออกมาเช่นนี้ เพื่อลองดูว่าสิ่งที่นางเรียกว่าไล่ฆ่านั้นตกลงแล้วมันเป็นอย่างไร

“เขายังจะมีหน้าไม่ยอมรับอีกนั้นหรือ? เขานั่นแหละที่ไล่ฆ่า ไปตามหาข้าที่พรรค ทำจนพรรคของข้าพลิกกลับตาลปัตรไป ข้าเพียงแต่หลับนอนกับเขาแค่เขาครั้งเดียวไม่ใช่หรือ? ถึงกับต้องส่งคนไล่ฆ่าข้ามากมายเพียงนั้นเชียวหรือ?” นางถลกแขนเสื้อขึ้น บนแขนนั้นมีรอยบาดแผลอยู่ “นี่เป็นตอนที่เขาไล่ฆ่าข้า แล้วฟันข้าลงมา หากไม่เป็นเพราะว่าข้าวิ่งหนีได้รวดเร็วก็คงจะตายไปนานแล้ว”

จื่ออันมองไปยังรอยแผลนั่นที่ลึกมาก หากว่าฝันลึกลงไปกว่านี้อีกเพียงนิดแล้ว แม้แต่แขนนี้ก็คงไม่อาจจะรักษาเอาไว้ได้ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ซ่งรุ่ยหยางก็คงจะส่งคนไปไล่ฆ่านางจริง

แต่ว่า หรือจะเป็นศัตรูคนอื่นของนางกัน?