ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 696

พระสนมอี๋เอ่ยข่มขู่ออกมา “หากว่าเจ้าเอ่ยออกไปแม้แต่คำเดียว ก็เท่ากับว่ารนหาที่ตายแล้ว เจ้าคิดว่าเจ้ามีมู่หรงเจี๋ยคอยปกป้องอยู่ แล้วข้าจะทำอะไรเจ้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

จื่ออันส่ายศีรษะออกมา “พระสนมอี๋เข้าใจผิดแล้ว ท่านอ๋องไม่เคยปกป้องข้ามาก่อน หากรู้ว่าข้าล่วงเกินพระสนมไป เขาจะต้องนำข้าไปขออภัยพระสนมอย่างแน่นอน ก่อนที่จะไปสำนึกผิดกับหวงไท่โฮ่ว”

“เจ้าอย่าคิดที่จะเอาหวงไท่โฮ่วมาข่มข้า ข้าไม่กลัว ต่อให้เจ้ากลับไปเอ่ยออกมา แล้วจะมีสักกี่คนที่เชื่อเจ้ากัน? ข้าเพียงแต่มาที่นี่เพื่อสักการะพระพุทธศาสนาเท่านั้น รัชทายาทเองก็อยู่ที่นี้พอดิบพอดี ข้าเป็นมารดาขององค์ชายเจ็ด ขุนนางในราชสำนักคงจะไม่ยอมให้เจ้ามาใส่ร้ายข้าหรอก”

จื่ออันฟังนางบอกว่าไม่กลัวนาง แล้วบอกว่าหากนางกล้าที่จะเอ่ยออกไปแม้เพียงคำเดียวก็เท่ากับรนหาที่ตาย เห็นได้ชัดว่านางหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

จื่ออันเอ่ย “พระสนม ข้าไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของท่าน ข้าเองก็ไม่คิดที่จะล่วงเกินคนในวัง เรื่องในวันนี้ เพียงแต่พุ่งเป้าไปยังรัชทายาทเท่านั้น ไม่ได้พุ่งมาที่พระสนม พระสนมมาเพื่อสักการะพระพุทธศาสนา สักการะเสร็จแล้วก็กลับไป ผู้ติดตามของรัชทายาทตายที่นี่ ขุนนางจะต้องมาตรวจสอบ พระสนมไม่ปรากฏตัวออกมาจะดีกว่า”

ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้หวาดกลัวพระสนมอี๋ ทว่านางก็ยังไม่อยากสร้างปัญหาขึ้น เรื่องสกปรกนั้นของพวกเขา ใครจะเอ่ยออกมาก็ได้ ทว่านางไม่อยากเอ่ยถึง จะทำให้ปากตนเองสกปรกเข้า

พระสนมอี๋จ้องมองนาง กัดริมฝีปากเบา ๆ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความแค้น “ขอบใจที่พระชายาเอ่ยเตือนข้า ข้าจะจดจำมันเอาไว้ในใจ นางเงยหน้าสูงส่งขึ้น แล้วนำนางกำนัลจากไป

หลังจากที่หลิวเย่ว์ทุบตีจนพอแล้ว ก็ปักกริชลงไปบนขาขององค์รัชทายาท ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องน่าอนาถออกมา มือของหลิวเย่ว์หมุนวนลูกประคำ เดินเข้ามาด้วยใบหน้าสงบนิ่งและดูมีเมตตา เอ่ยออกไปกับจื่ออัน “พระชายา ไปกันเถิด”

จื่ออันเอ่ย “ท่านไปก่อนเถิด ข้ายังคงต้องโผล่หน้าออกไปสักเล็กน้อย”

หลิวเย่ว์มองยังนาง “พระชายาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ คนคนหนึ่งกระทำเรื่องขึ้น ก็ต้องให้คนนั้นรับผิดชอบ ข้ารับผิดชอบมันได้”

“ไม่ ข้าเพียงแต่คิดว่า มองเขาแล้วขัดตา อยากจะทุบตีเขาให้มากเสียหน่อยก็เท่านั้น!” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย นางเชื่อว่าหลิวเย่ว์สามารถรับการแก้แค้นจากรัชทายาทได้ ทว่าคงไม่อาจจะทนการลงมืออย่างโหดร้ายจากฮองเฮาได้

เมื่อนางเอ่ยจบแล้ว ก็เข้าไป ใช้เท้าเตะลงไป ดึงคอเสื้อของรัชทายาทขึ้นมา แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “ครั้งนี้เป็นการลงโทษสถานเบาเท่านั้น หากว่ามีครั้งถัดไปอีก ก็จะเป็นชีวิตเจ้าแล้ว!”

“เซี่ยจื่ออัน ข้าจะให้เจ้าไปโดยไม่เหลือศพ!” รัชทายาทร้องตะโกนเสียงต่ำออกมาอย่างบ้าคลั่ง

อี๋เอ๋อร์เอ่ย “ท่านแม่ พวกเรามีมัน ทำไมถึงได้บอกว่าไม่มีกัน? สามารถนำไปช่วยชีวิตขององค์หญิงได้”

“หุบปาก เจ้าจะไปเข้าใจอะไร? โง่!” หลิวเย่ว์เอ่ยออกมาอย่างดุร้าย

จื่ออันรู้ว่านางก็คือ หัวหน้าพรรคหลิวเย่ว์ที่องค์รัชทายาทต้าเหลียง ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยถึง ทว่านางไม่ยอมรับมัน เพราะว่านางรู้ว่ารัชทายาทต้าเหลียงนั้นก็อยู่ภายในเมืองหลวงของต้าโจวด้วย หากว่านางยอมรับออกไปว่ามีเขาละมั่งโลหิต แล้วนำมันออกมา ก็เท่ากับเป็นการบอกกับองค์รัชทายาทต้าเหลียงว่านางอยู่ที่นี่

ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยออกมาอย่างเคียดแค้นว่าจะจัดการกับนาง

เพียงแต่ไม่รู้ว่าหลิวเย่ว์ยังขโมยอะไรของซ่งรุ่ยหยางออกมาอีก? ถึงได้ทำให้เขาโกรธเกลียดมาหลายสิบปี

จึงแม้ว่าจื่ออันพอจะคาดเดาได้บ้าง แต่กลับไม่กล้าสรุปออกมา เมื่อเหลือบมองไปยังอี๋เอ๋อร์ ก็ดูเหมือนจะคล้ายคลึงกับซ่งรุ่ยหยางอยู่หลายส่วน