ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 716

ความรักความรู้สึกผิดที่ฮองเฮามีต่ออ๋องเหลียง โดยมากแล้วเป็นเพราะความอดทนและเชื่อฟังของเขา เมื่อเขาคัดค้านไม่เชื่อฟังขึ้นมา ความรู้สึกผิดนั้นที่นางมีต่อเขาก็หายไป

อ๋องเหลียงถูกลากออกไป ก่อนจะถูกกดลงบนม้านั่งยาวกลางลาน ม้านั่งนี้ทำขึ้นเพื่อใช้โบยนางกำนัลที่ทำความผิด

“ตี ตีจนกระทั่งเขายอมรับผิด!” ฮองเฮาเอ่ยออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว

อ๋องเหลียงหลับตาลง เหมือนดั่งเช่นก่อนหน้านั้น กลืนความไม่ยินยอมทั้งหมดลงไป ทว่าครั้งนี้เขากลับรู้สึกผ่อนคลาย เพราะว่ามีเพียงแค่ครั้งนี้ หลังจากครั้งนี้แล้ว เขาจะทำสิ่งใดก็ไม่จำต้องกังวลกับนางอีก

นำสิ่งที่นางคิดว่าติดค้างอยู่นั้น คืนให้กับนางไปจนหมด

ทหารองค์รักษ์เอ่ยถามออกมา “ฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ จะใช้ไม้หนามหรือว่าใช้ไม่ไผ่ดีพ่ะย่ะคะ?”

โทษโบยนั้นมีอยู่สองชนิด ชนิดแรกคือใช้ไม้หนามสร้างขึ้น แบ่งเป็นขนาดใหญ่และขนาดเล็ก บนไม้นั้นตอกหนามแหลมคมลงไป หลังจากสิบไม้แล้ว ก็ทำให้คนเปื้อนเลือดขึ้นมาได้ ส่วนไม้กระดานนั้น กลับดูเหมือนว่าจะเบากว่า ทว่าห้าสิบไม้ นางกำนัลทั่วไปก็เหมือนจะตกตายไป

ฮองเฮาตกอยู่ภายใต้ความลังเล ก็ค่อนข้างที่จะใจอ่อนอยู่เล็กน้อย ทว่าเมื่อเห็นท่าทีที่หลับตาลงอย่างดื้อรั้นของเขา ความโกรธเกรี้ยวก็พุ่งขึ้นมา ตรัสออกมาเสียงดัง “ไม้หนามขนาดใหญ่!”

ทหารองค์รักษ์อ้าปากค้าง ไม้หนามห้าสิบไม้ขนาดใหญ่ ขานี้ของเขาเกรงว่าคงจะใช้ประโยชน์ไม่ได้แล้ว

“ลงโทษ!” หลังจากที่ฮองเฮาสั่งออกมาเสียงดังแล้ว ก็หมุนกายเข้าไป น้ำตาร่วงไหลลงมาจากห่างตาอย่างรวดเร็ว นางจำต้องทำเช่นนี้ เซี่ยจื่ออันคนนั้นมีความสามารถก็รักษาไปเถิด หากว่ารักษาไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้ของเขาก็คงไม่อาจจะลุกขึ้นยืนได้อีก และอย่าได้คิดที่จะมาแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทกันอีก

เมื่อเห็นว่าภายในลานกำลังทำการลงโทษกันอยู่ เดิมทีเขาคิดว่าเป็นเพียงการทุบทีขันทีที่ทำความผิดเท่านั้น กลับไม่คิดเลยว่าจะเป็นอ๋องเหลียง ซ่งรุ่ยหยางตกตะลึงไป อ๋องเหลียงผู้นี้ไปทำความผิดอะไรมา ถึงได้ต้องถึงขั้นลงไม้หนาม?

ในแคว้นต้าเหลียง เมื่อถูกแต่งตั้งให้เป็นชินอ๋องแล้ว ก็จะไม่มีทางที่ถูกลงโทษโบยภายในวัง

เดิมทีเขาคิดที่จะหยุดมัน ทว่าท่านทูตกงซุนเยี่ยนเอ่ยออกมา “ฝ่าบาท นี่เป็นเรื่องภายในของต้าโจว ท่านไม่ควรเข้าไปข้องเกี่ยว”

เมื่อซ่งรุ่ยหยางครุ่นคิดแล้วก็ถูกต้อง เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปยังอ๋องเหลียงด้วยความสงสาร ก็พบว่าเขาอดทนกับความเจ็บปวดอย่างมากนั้นโดยที่ไม่ส่งเสียงใดออกมา ก็ชื่นชมเป็นอย่างยิ่ง และก็เสียใจมากด้วยเช่นกัน

คนในวังเข้าไปรายงาน ฮองเฮาเมื่อได้ยินว่ารัชทายาทของต้าเหลียงมาถวายพระพร ก็ปรับท่าที “เชิญเข้ามา”