ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 728

“สี่ตาเล่า?” อ๋องเหลียงเอ่ยถาม

“อยู่กับท่านแม่ ท่านต้องการจะพบมันหรือ? ข้าจะไปนำมันมา” อี๋เอ๋อร์เอ่ย

“ไม่ เจ้าอย่าไป!”

อี๋เอ๋อร์ปลอบโยน “ตกลง ข้าไม่ไป ข้าจะให้แม่ทับเซียวไปนำสี่ตามา”

อันที่จริงแล้ว อ๋องเหลียงไม่ได้ต้องการจะพบกับสี่ตาจริง ๆ ในตอนที่เขากับอี๋เอ๋อร์อยู่ด้วยกัน อี๋เอ๋อร์มักจะบอกว่าจะนำสี่ตาออกมา ในตอนที่อี๋เอ๋อร์ต้องการจะทำการค้านั้น สี่ตามักจะหมอบอยู่ตรงฝ่าเท้าของนาง นาง มักจะชอบเอ่ยถึงเรื่องที่น่าสนใจของสี่ตา เอ่ยออกมาอย่างมีชีวิตชีวา เอ่ยออกมาอย่างยินดี

“สี่ตาเชื่อฟังหรือไม่?” อ๋องเหลียงเอ่ยถามพลางหลุบเปลือกตาลง

“ไม่เชื่อฟัง ชอบทะเลาะเบาะแว้ง แถมยังตะกละ ชอบขโมยไก่ของป้าข้างบ้านกิน ป้าข้างบ้านมักจะชอบมาเอาเงินจากท่านแม่ ท่านแม่จะบอกว่าสี่ตาไม่ใช่ของบ้านพวกเรา มันมาเอง ให้ป้าข้างบ้านนำไปจัดการเอง ป้าข้างบ้านคิดว่าสี่ตาเป็นสุนัข จึงจูงมันไป ถูกสี่ตาทำให้ตื่นตกใจจนวิ่งหนีไป ภายหลังข้าขโมยเงินของท่านแม่ไปคืนป้าข้างบ้าน ป้าข้างบ้านยังดุด่าข้าอีกด้วย”

อ๋องเหลียงยิ้มออกมา แต่ว่าดวงตากลับค่อย ๆ ปิดลง

อี๋เอ๋อร์มองยังเขาด้วยความเป็นกังวล จากนั้นก็หันไปถามจื่ออัน “เขาจะตายหรือไม่?”

จื่ออันแตะลงบนหน้าผากของเขา รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิของเขาเริ่มลดลง ถึงได้วางใจลง “วางใจได้ เขาจะไม่เป็นอะไร ไข้เริ่มค่อย ๆ ลดลงแล้ว”

อาการติดเชื้อจะค่อย ๆ กัดกินวิญญาณของเขาเรื่อย ๆ โจมตีไปยังความสามารถการต่อต้านขั้นต่ำของเขา เขาก็จะเริ่มเหนื่อยขึ้น ไม่มีเรี่ยวแรง

คืนนี้ทุกคนต่างก็ตื่นตกใจ อี๋เอ๋อร์ยืนกรานที่จะให้เซียวท่าไปหาสี่ตา นางคิดว่าอ๋องเหลียงต้องการจะพบกับสี่ตา นางบอกว่าในตอนที่กำลังเจ็บป่วยนั้น ทางที่ดีที่สุดคือทำตามที่เขาเอ่ยบอก

เซียวท่านำสี่ตามาด้วยไม่ได้ จะต้องให้หลิวเย่ว์เป็นคนนำมาเอง ก่อนที่จะมานั้น หลิวเย่ว์ก็ถามเซียวท่าออกมา “ใช่แล้ว รัชทายาทของต้าเหลียงซ่งรุ่ยหยางอยู่ที่จวนอ๋องหรือไม่?”

“ไม่อยู่ เขาจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” หลิวเย่ว์เมื่อได้ยินเซียวท่าเอ่ยออกมาเช่นนี้ ถึงได้รับปากที่จะนำสี่ตาไป

“ฮูหยินเองก็สามารถทำเรื่องเล็กน้อยอื่นได้เช่นกัน” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

“ได้คืบจะเอาศอก” หลิวเย่ว์ยังคงมีน้ำเสียงเฉยเมยดังเดิม

มู่หรงเจี๋ยเมื่อรู้ว่าเป็นหลิวเย่ว์ ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ก่อนหน้านั้นจื่ออันเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่นว่า นางจะต้องมอบเขาละมั่งโลหิตออกมาอย่างแน่นอน ตอนนี้หากว่าเปิดเผยสถานะของนางออกมา เกรงว่านางอาจจะรู้สึกไม่สบายใจจนทำลายเรื่องเสียได้

ในใจของทุกคนต่างก็รู้ดี นางจะต้องไม่อยากให้ซ่งรุ่ยหยางรู้ว่านางอยู่ที่นี่ โดยเฉพาะวันนี้ที่มีคนมากมายอยู่ด้วย นางยิ่งต้องระมัดระวังมากยิ่งขึ้น

อ๋องเหลียงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง จื่ออันเรียกให้คนนำยามาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไข้ของเขาค่อย ๆ ลดลง และไม่มีอุณภูมิสูงจนเกิดโรคลมชัก นางจึงได้เอ่ยออกมาตามตรง “ช่างอันตรายมากจริง ๆ ทว่าก็มีปาฏิหาริย์แล้ว”

นอกจากนี้แล้ว วันนี้ซ่งรุ่ยหยางตื่นแต่เช้า ก็ได้ยินทหารองค์รักษ์บอกว่า สถานการณ์เมื่อคืนนี้ของอ๋องเหลียงอันตรายยิ่งนัก เมื่อเขาคิดไปมา ก็รู้สึกว่าควรจะไปเยี่ยมสักเล็กน้อย