ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 729

จักรพรรดิองค์ก่อนนั้นเคยเอ่ยเอาไว้ ภายหน้าซ่งรุ่ยหยางจะต้องเป็นจักรพรรดิที่ดี ทว่าก็อาจจะไม่ใช่นักปกครองที่ดี และก็ไม่ใช่คนที่มีใจทะเยอทะยาน เพราะฉะนั้น เขาถึงได้จะให้จ้วงจ้วงแต่งงานกับซ่งรุ่ยหยาง เพื่อกระชับความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้น ให้ทั้งสองแคว้นสามารถดำเนินการค้าด้วยกันได้

ซ่งรุ่ยหยางกระทำการต่าง ๆ นั้น เพื่อราษฎรจริง ๆ ทุกวันในต้าเหลียงนั้น เขาไปเยี่ยมเยียนผู้ที่มีความรู้ทุกแห่งหน เพื่อฟังแนวคิดการปกครองแคว้นของพวกเขา

คนซื่อตรงเช่นนี้ ไม่เก่งเรื่องกลอุบายใด เพราะฉะนั้นเขาและที่ปรึกษามักจะมีความเห็นที่ไม่ตรงกันอยู่บ่อยครั้ง ทูตกงซุนเยี่ยนนั้นเป็นสหายร่วมเรียนกับรัชทายาทมาก่อน หลังจากนั้นก็คอยติดตามอยู่ข้างกายของเขาอยู่ตลอดเวลา

ทว่ากงซุนเยี่ยนนั้นเก่งกาจในเรื่องวางอุบาย และมักจะรับรู้ได้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นอยู่เสมอ เขาคิดว่าตำแหน่งของซุ่งรุ่ยหยางนั้นไม่มั่นคง ถึงได้มักจะเสนอให้เขาเอาชนะเหล่าขุนนาง และคบหากับคนที่มีความสามารถ มีสถานะตามแคว้นที่มีชายแดนติดกันให้มาก

ก่อนที่จะมานั้น ซุนกงเยี่ยนยังเกลี้ยกล่อมให้เขาไปมาหาสู่ให้แนบชิดกับรัชทายาทมู่หรงเฉียว และราชครูเหลียง เพราะว่าจักรพรรดิของต้าโจวทุกวันนี้ตกอยู่ในอาการประชวร มู่หรงเจี๋ยเพียงแต่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนชั่วคราวเท่านั้น หากเมื่อจักรพรรดิทรงสวรรคตแล้ว รัชทายาทจะต้องขึ้นครองราชย์ ราชครูในฐานะที่เป็นขุนนางใหญ่คอยให้คำแนะนำ ก็จะมีอำนาจยิ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ ภายหน้าเมื่อเขาขึ้นครองราชย์แล้ว ก็จะมีส่วนช่วยเหลืออย่างมาก

เขาคัดค้านที่ซ่งรุ่ยหยางจะไปมาหาสู่กับมู่หรงเจี๋ย และอ๋องอื่น ๆ เป็นอย่างมาก และแน่นอนว่าเป็นเพราะทุกวันนี้ต้าโจวนั้นกลายเป็นสองขั้วอำนาจ พวกเขาเป็นศัตรูกัน หากว่าไปใกล้ชิดกับมู่หรงเจี๋ยและอ๋องเหลียง ก็จะทำให้ห่างไกลจากรัชทายาทและราชครู ก่อให้เกิดการสูญเสียได้

เพราะฉะนั้น ในตอนที่ซ่งรุ่ยหยางเสนอออกมาว่าเยี่ยมอ๋องเหลียงนั้น เขาเองก็คัดค้านออกมา และเอ่ยเกลี้ยกล่อม “ฝ่าบาท อ๋องเหลียงนั้นถูกฮองเฮาลงโทษ และก่อนหน้านั้นเขายังทำร้ายรัชทายาท ท่านไปเยี่ยมก็คงจะไม่เหมาะสมนัก”

ซ่งรุ่ยหยางกลับไม่สนใจว่ากงซุนเยี่ยนจะเอ่ยอะไรออกมา แล้วเอ่ยว่า “ไม่ต้องสนใจอะไรมากขนาดนั้น ข้าชื่นชมมู่หรงซิน ต่อไปสามารถเป็นสหายกันได้ เขาได้รับบาดเจ็บ ข้าจะไปเยี่ยมจะมีอะไรที่ไม่เหมาะสม”

เมื่อเอ่ยจบแล้วเขาก็ออกไปในทันที

ซุนกงเยี่ยนเมื่อเห็นว่าแนะนำไปแล้วเขาก็ยังไม่ฟัง จึงส่ายศีรษะแล้วตามออกไป

หงฮวากลับไปรายงานฮองเฮา ฮองเฮาเมื่อได้ยินว่าสถานการณ์สาหัสถึงเพียงนั้น ก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที “เป็นไปได้อย่างไร? เขาฝึกฝนวรยุทธ์มาโดยตลอด เพียงแค่ห้าสิบไม้ขนาดใหญ่เท่านั้น ทำไมถึงได้บาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้ได้?”

หงฮวาเอ่ย “พระชายาโมโหเป็นอย่างมาก นางโยนบ่าวออกมา ดูแล้วสถานการณ์สาหัสมากจริง ๆ เพคะ”

ฮองเฮาส่ายศีรษะ “ไม่มีทางที่จะสาหัสเช่นนั้น ข้าถามหมอหลวงมาแล้ว หมอหลวงบอกว่ามากสุดคือเสียขาทั้งคู่”

“ประหลาดมากจริง ๆ เพคะ ในตอนที่อยู่ในวัง คนยังได้สติอยู่ หากว่าสถานการณ์สาหัสมากเพียงนั้นจริง หวงไท่โฮ่วก็คงจะไม่ส่งฝ่าบาทออกจากวังไป”

ฮองเฮาคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่ได้การแล้ว ข้าจะต้องออกไปดูเสียหน่อย ตอนนี้ข้าไม่วางใจเซี่ยจื่ออันยิ่งนัก นางจะจงใจทำให้อ๋องเหลียงบาดเจ็บสาหัสขึ้นหรือไม่?”

อ๋องหลี่สนใจหมาป่าของนางเป็นอย่างมาก จึงได้เข้ามาพูดคุยกับนาง

“ให้อาหารดิบหรือว่าอาหารที่สุกแล้วหรือ?” อ๋องหลี่เอ่ยถาม

“ให้อาหารมังสวิรัติ!” ในขณะที่หลิวเย่ว์เอ่ยออกมานั้น ในมือก็หมุนวนลูกประคำ

“อ่าห์?” อ๋องหลี่ตกใจอย่างมาก “มันเป็นหมาป่า กินมังสวิรัติ?”

“ข้าให้อาหารมังสวิรัติ แต่มันจะขโมยกินเนื้อ” หลิวเย่ว์หันมามองเขา “ท่านชื่นชอบมันมากหรือ?”

“ข้าเลี้ยงสุนัขเอาไว้ตัวหนึ่ง ชื่อว่าต้าจิน แข็งแกร่งกว่ามัน” อ๋องหลี่ดูภาคภูมิใจเล็กน้อย “ทว่า ข้าเองก็ชอบหมาป่า”

“หากว่าชอบก็เอาไปเถิด” หลิวเย่ว์เอ่ย