ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 732

“เอ๋!” อ๋องหลี่กลับตอบรับออกมาอย่างมีเหตุผล และเป็นเพราะว่าเสียงตะคอกดังของหลิวเย่ว์ ดูคล้ายคลึงกับอาหมาน ก่อนหน้านั้นเพียงแค่อาหมานตะคอกออกมา เขาก็ตอบรับกลับในทันที

อาหมานเหวี่ยงฝ่ามือแข็งแกร่งออกมา ตบลงบนใบหน้าของอ๋องหลี่ แล้ววิ่งหนีไปอย่างเศร้าเสียใจ

เมื่ออ๋องหลี่ได้สติขึ้นมา ก็จ้องมองไปยังหลิวเย่ว์ ในขณะที่กำลังจะเผยความโกรธออกมา หลิวเย่ว์ก็กอดเขาเอาไว้แน่น และกระซิบเสียงเบาข้างใบหูของเขา “เขาละมั่งโลหิต คืนนี้จะส่งมอบให้”

ทุกคนไม่ได้ยินคำพูดของนาง แต่กลับมองเห็นนางกอดอ๋องหลี่ ต่างก็คิดกันว่าอ๋องหลี่จะต้องผลักนางออกไปในทันที แล้วดุด่ากลับไป เพราะอย่างไรแล้ว คนคร่ำครึอย่างเขาต่อต้านเรื่องเช่นนี้มากที่สุด

ทว่าเขากลับไม่ได้ใช้แรงผลักนางออกไปอย่างแรง ทำเพียงแต่ค่อย ๆ ผลักออก จากนั้นก็จ้องมองสบสายตาไปยังนาง “นางเป็นบุตรสาวของข้า ทำไมเจ้าถึงได้เพิ่งจะเอ่ยออกมาในตอนนี้?”

“ท่านแต่งงาน มีภรรยาแล้ว ข้าจะเอ่ยออกไปได้อย่างไร?” ใบหน้าของหลิวเย่ว์เต็มไปด้วยท่าทีของความเสียใจ

ใบหน้าของอ๋องหลี่เริ่มที่จะบิดเบี้ยวเปลี่ยนไป เขากัดฟัน “เรื่องนี้เกิดขึ้นกะทันหันจนเกินไป จนข้ายากที่จะรับได้แล้ว”

ให้เขาโกหก ง่ายเสียยิ่งกว่าการฆ่าเขา ทว่า เพื่อเห็นแก่เขาละมั่งโลหิตแล้ว เขาคงไม่อาจที่จะไม่ฝืนทนได้

หากว่าหลิวเย่ว์ไม่ส่งมอบให้ดังคำสัญญา เขาสาบานได้เลยว่า จะสับนางจนเป็นเนื้อบดละเอียด แล้วป้อนให้กับต้าจินและสี่ตา

ซ่งรุ่ยหยางจ้องมองไปยังหลิวเย่ว์อยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้ยิ้มเย็นเอ่ยออกมา “ระหว่างพวกเรา คงต้องมีบางอย่างที่ต้องพูดกันให้เข้าใจ”

หลิวเย่ว์เช็ดตรงหางตาของนาง แต่ไม่มีน้ำตาอยู่แม้แต่น้อย “ใช่แล้ว ระหว่างพวกเรามีความคับข้องใจบางอย่างที่ต้องคลี่คลายกัน ท่านพักอยู่ที่ใด? วันพรุ่งนี้ข้าจะไปหาท่าน”

“เจ้าจะไปหรือ? ไปกันตอนนี้เลย” ซ่งรุ่ยหยางกัดฟันเอ่ยออกมา เขาเคยถูกหลอกมาแล้ว สิบเจ็ดปีก่อน

อี๋เอ๋อร์มองยังซ่งรุ่ยหยาง ก่อนจะมองไปยังหลิวเย่ว “ท่านแม่ ท่านรู้จักลุงท่านนี้ด้วยหรือ?”

“สหายเก่านะ ไม่” หลังจากที่หลิวเย่ว์เอ่ยผิดแล้ว ก็รีบเงยหน้าขึ้น “คนบ้านเดียวกัน ล้วนแต่เป็นคนต้าเหลียง”

ซ่งรุ่ยหยางมองยังกงซุนเยี่ยน สีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่น่ามองอย่างยิ่ง

กงซุนเยี่ยนรีบร้อนเอ่ยออกมา “ฝ่าบาท นางพูดจาไร้สาระ เมื่อถูกจับได้ก็กัดคนไปทั่ว กระหม่อมไม่ได้ส่งคนไปไล่ฆ่านางมาก่อน”

หลิวเย่ว์โมโหขึ้นมา พับแขนเสื้อขึ้นมาทันที เผยให้เห็นร่องรอยแผลเป็นน่าเกลียดน่ากลัว “ข้าพูดจาไร้สาระ? เจ้าดู ทั้งหมดนี้เป็นรอยดาบที่เจ้าฟันลงมา เจ้ายังไม่ยอมรับอีกหรือ? เพราะอะไรถึงไม่ยอมรับกัน? นายท่านของเจ้าส่งเจ้ามาฆ่าข้า เจ้าทำร้ายข้าได้ก็สามารถไปรับรางวัล มีอะไรให้ต้องไม่กล้ายอมรับกัน?”

เมื่อจื่ออันและมู่หรงเจี๋ยมองมาจนถึงตรงนี้ ก็พอจะเข้าใจออกมาเล็กน้อย ทุกคนล้วนแต่เคยผ่านแผนการชั่วร้ายมาแล้ว จะไม่เข้าใจได้อย่างไรกัน?

มู่หรงเจี๋ยก้าวมาข้างหน้าแล้วเอ่ย “พี่ซ่ง ที่นี่มีเรือนปีกอยู่ ไม่สู้ท่านกับนางไปพูดคุยกันที่นั่นให้ชัดเจน ข้ารับรองได้ว่า อี่เอ๋อร์ไม่มีทางจะเป็นบุตรสาวของพี่สามข้า ตอนนี้นางมีอายุสิบหกปีแล้ว”

อ๋องหลี่ส่งเสียงร้องออกมา “อาเจี๋ย เจ้าไม่รู้ความใน อย่าได้พูดจาไร้สาระ นางเป็นบุตรสาวของข้า” เมื่อเอ่ยจบแล้ว ก็ส่งสายตาเตือนให้กับมู่หรงเจี๋ย

อาเจี๋ยนี่ก็จริง ๆ เลย ไม่รู้เรื่องราวอะไรก็พูดจามั่วซั่วออกมา หากว่าหลิวเย่ว์ไม่ยอมส่งมอบเขาละมั่งโลหิตออกมาแล้ว ท่านอาเล็กก็คงจะช่วยเหลือเอาไว้ไม่ได้แล้ว