ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 800

“ท่านอ๋องชราผู้นี้ช่างมีทักษะทางการแพทย์สูงส่งยิ่งนัก”

“เขาเป็นผู้สืบทอดของเวินอี้”

เวินอี้ เป็นเวินอี้อีกแล้ว จื่ออันรู้สึกว่าเวินอี้ผู้นี้ช่างดูแปลกประหลาดซะจริง โดยเฉพาะทักษะการฝังเข็มทองเล่มนั้น ในส่วนท้ายเหล่านั้นใช้ตัวอักษรในยุคปัจจุบันเขียนไว้ หรือว่านางจะเป็นเพื่อนร่วมเดินทางข้ามผ่านเวลามาจากบ้านเก่านาง?

“ไม่รู้ว่าจะสามารถไปเยี่ยมท่านหมออัจฉริยะเวินอี้ผู้นี้สักครั้งได้หรือไม่?” จื่ออันเอ่ยถาม

“ยาก นางไม่รู้ว่าจะเป็นหรือตาย บางทีเจ้าอาจจะลองถามท่านอ๋องชราในวันอื่นดู หากว่าท่านหมอเวินอี้ยังมีชีวิตอยู่ เขาก็คงจะแนะนำเจ้า”

เวินอี้ เวินอี้ จื่ออันค่อย ๆ ทวนชื่อนี้ มักจะรู้สึกคุ้นเคย

มู่หรงเจี๋ยเมื่อเห็นว่านางขมวดคิ้ว ก็เอ่ยออกมา “เจ้าเองก็ไม่จำต้องเป็นกังวลไป ได้ยินเจ้าเจ็ดบอกว่า ท่านอ๋องชราอันหรานจะรับเจ้าเป็นผู้สืบทอดทักษะวิชาเข็มทอง หากว่าท่านหมอเวินอี้ยังมีชีวิตอยู่จริงแล้วนั้น เจ้าจะต้องได้พบกับนาง”

“เขาเอ่ยออกมาเช่นนี้จริงหรือ?” ในใจของจื่ออันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา สำหรับทักษะการแพทย์แล้ว นางถือได้ว่าเป็นคนที่อดทนมาก ถึงแม้ว่านางจะเคยเรียนกับทักษะการฝังเข็มการแพทย์แผนจีนมากับศาสตราจารย์หลินมาแล้ว ทว่าทักษะการฝังเข็มทองนั้นแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก นางหวังว่าตนเองจะสามารถเล่าเรียนได้ ถึงแม้ว่าการดูตำราจะสามารถมองเห็นเข้าใจได้ ทว่าก็ยังไม่อาจจะเข้าใจถึงสาระสำคัญ หากว่ามีอาจารย์คอยชี้แนะ เช่นนั้นก็ไม่เหมือนกันแล้ว

“ใช่แล้ว เคยเอ่ยมาก่อน”

“ดีเลย” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างยินดี

มู่หรงเจี๋ยมองไปยังท่าทียินดีบนใบหน้านาง จึงเอ่ยออกมา “เพราะฉะนั้นทุกคนต่างก็มีหน้าที่รับผิดชอบเป็นของตนเอง เจ้ามี ข้ามี เซียวเซียวเองก็มี มาคราวนี้เจ้าเข้าใจหรือไม่ว่าทำไมพวกเขาถึงไม่อาจจากไปได้? จะต้องอยู่ เผชิญหน้ากับความสงสัยขององค์จักรพรรดิ บางทีอาจจะยาก ทว่าการเป็นมนุษย์นั้นมักจะยากยิ่ง”

จู่ ๆ มู่หรงเจี๋ยก็เปลี่ยนมากลายเป็นที่ปรึกษาชีวิต การเปลี่ยนแปลงสถานะอย่างรวดเร็วเช่นนี้ทำให้จื่ออันรู้สึกไม่คุ้นชิน นางยิ้มออกมา “ดี ได้รับการชี้แนะแล้ว ท่านอาจารย์มู่หรง”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจ “เจ้าอย่าได้ว่าไป ข้าเก่งทั้งบุ๊นและบู๊จริง ๆ สามารถรับคำเรียกขานท่านอาจารย์ได้”

จื่ออันยิ้มออกมา เจ้านกยูงตัวนี้ช่างดูเย่อหยิ่งภาคภูมิใจจริง ๆ

มู่หรงเจี๋ยเกิดความขัดแย้งกันเป็นอย่างมาก ลังเลระหว่างไปกับไม่ไป เหล้า หญิงชราเฉิน เหล้า หญิงชราเฉิน...

“ช่างเถิด ไปเป็นเพื่อนเจ้าก็แล้วกัน” ท้ายที่สุดแล้วเหล้าก็ชนะเหนืออยู่ขั้นหนึ่ง ถึงแม้ว่าเขาจะลอบดุด่าตนเองอยู่ในใจว่าบาดแผลดีขึ้นแล้วกลับลืมความเจ็บปวดไปเสียได้

เขาผลักจื่ออันให้ลุกขึ้น เอ่ยออกมา “เจ้าควรจะดื่มซุปได้แล้ว!”

“ไม่อยากดื่ม!” จื่ออันขมวดคิ้วออกมาด้วยความรังเกียจ

“ไม่ดื่มก็ฝืนดื่มลงไป!” มู่หรงเจี๋ยมองยังหน้าอกของนางด้วยความขยะแขยง “เป็นเช่นนี้แล้วยังไม่ดื่มซุปลงไปอีก สูตรยานี้ข้าขอมาจากหยวนพ่านเป็นพิเศษ มีประโยชน์ต่อเจ้าอย่างแน่นอน”

“ท่านเองก็ดื่มเถิด มีประโยชน์ต่อท่านเช่นกัน”

“ตกลง ข้าจะดื่มเป็นเพื่อนเจ้า มา” มู่หรงเจี๋ยขึ้นเสียง “แม่นม ยกซุปมา!”