ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 807

พวกเขานั่งอยู่ใต้ต้นไทรใหญ่เป็นเวลานาน พูดคุยกันมากมาย นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนเอ่ยกันอย่างตรงไปตรงมา เซียวท่ายังชี้ให้เห็นถึงเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมแต่งงาน ก็เพราะคิดว่าหญิงสาวนั้นน่ารำคาญ ต่อไปมีฮูหยินแล้วเขาก็คงไม่อาจจะอิสระไร้กังวลดังเก่าได้

หลิวหลิ่วสัญญาว่าหลังจากที่แต่งงานแล้ว เขาชอบจะทำอะไรก็ได้ มีเพียงแค่ห้ามมิให้เข้าใกล้หญิงสาวคนอื่น เซียวท่าโล่งใจอย่างมาก หญิงสาวเพียงคนหนึ่งก็มากเกินไปแล้ว หากว่ามากกว่าหนึ่งเขาคงจะรำคาญยิ่งนัก

พูดคุยกันจนกระทั่งเกือบจะถึงยามจื่อ เซียวท่าถึงได้ส่งหลิวหลิ่วกลับไป จากนั้นก็ใช้ม้านั่งลอบปีนกำแพงเข้าไปในจวน วันรุ่งขึ้น เข้าไปทักทายท่านโหวดังเดิม

ท่านโหวเองก็ทำราวกับว่าเขาไม่เคยออกไป เอ่ยตักเตือนแนะนำเขาเช่นเคยก่อนจะไล่ออกไป

เซียวท่าออกมาจนถึงหน้าประตู ก็พบกับจ้วงจ้วงนำฉินจือและฉยงหวาเข้ามา

“องค์หญิงมาแล้ว?” เซียวท่าคิดว่ามาหาเขา ส่งเสียงเอ่ยออกมา “ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก อย่างไรแล้วก็ไม่ได้มีเพียงแค่ท่านที่ไม่รับข้าเอาไว้”

ใบหน้าของจ้วงจ้วงดูเรียบเฉย มีรอยยิ้มขึ้นจาง ๆ ตั้งแต่ที่ฟื้นตัวขึ้นจากการอาการบาดเจ็บแล้ว ใบหน้าของนางก็ดูซีดเซียวมาโดยตลอด ดูไม่แข็งแรงและมีชีวิตชีวาดังเดิม

“ข้าไม่ได้มาหาเจ้า อย่าได้คิดไปเอง ข้ามาหาปู่ของเจ้า” จ้วงจ้วงเอ่ย

“มาหาชายชราทำอะไรกัน?” ในใจของเซียวท่าตื่นตระหนกขึ้นมา “มาถามหาความผิด?”

“ไม่ เพียงแค่เหนื่อยมากเท่านั้น อยากจะหาคนพูดคุยด้วย” จ้วงจ้วงเอ่ย

“ข้าจะเข้าไปกับท่าน” เซียวท่าเกรงว่านางจะโกรธแค้นที่ท่านปู่ไม่ยินยอมให้พี่ใหญ่แต่งงานกับนาง

จ้วงจ้วงเองก็ไม่ปฏิเสธ ปล่อยให้เซียวท่านำนางเข้าไป

ท่านโหวได้ยินว่าองค์หญิงมาเยี่ยมเยียน ก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย ทว่าก็ปรับเปลี่ยนท่าทีในทันทีก่อนจะออกไปต้อนรับนาง

“กระหม่อมคารวะองค์หญิง” ท่านโหวโค้งกายคำนับ

“ท่านโหวรีบลุกขึ้นเถิด” จ้วงจ้วงมองยังเขา มองไปยังแม่ทัพชราที่ผ่านการต่อสู้นองเลือดเพื่อราชวงศ์ต้าโจว

“องค์หญิงเชิญเข้ามาก่อนเถิด” ท่านโหวหลีกออกไปอีกก้าวหนึ่ง ยังคงโค้งกายเชิญนาง

จ้วงจ้วงไม่ปฏิเสธ เดินตรงเข้าไป

เขารู้สึกว่าองค์หญิงคงจะมีความรู้สึกโกรธแค้นและคับข้องใจกับเขา

ทว่า ยากยิ่งนัก เขาเข้าใจองค์หญิง เกรงก็แต่องค์หญิงจะไม่เข้าใจเขา

ความเงียบงันแผ่กระจายไปเช่นนี้ เซียวท่ามองยังจ้วงจ้วงด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะมองไปยังท่านปู่ของเขา ทั้งสองคนนี้เล่นทายคำปริศนากันหรืออย่างไร? ทำไมถึงได้ไม่เอ่ยอะไรออกมา?

“องค์หญิง หรือว่าวันนี้ท่านจะอยู่กินข้าวที่นี่” เซียวท่าเปิดหัวข้อสนทนาขึ้นมา เพราะรู้สึกว่ามันประหลาดเกินไป

จ้วงจ้วงเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ และก็ไม่ได้ตอบรับ ทำเพียงเอ่ยพึมพำมาประโยคหนึ่ง “กินข้าว?”

“กินข้าว คนเราต่างก็ต้องกินข้าว ท่านผอมลงไปมากแล้ว” เซียวท่าเอ่ย

จ้วงจ้วงยิ้มออกมา “อย่างนั้นหรือ?”

“ท่านไม่รู้หรอกหรือ? ท่านลองถามฉินจือดู ใบหน้านั้นก็เล็กลงหมดแล้ว”