ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 808

ท่านโหวเซียวเองก็ไม่ได้ห้ามเซียวท่าพูดคุยกับองค์หญิง มีคนพูดคุยด้วยอย่างไรแล้วก็ดีกว่านิ่งเงียบ

ทว่าเซียวท่าเองก็ไม่อาจเอ่ยต่อไปได้ เพราะว่าจ้วงจ้วงไม่ได้เอ่ยตอบกลับด้วย

ราวกับว่านางเพียงต้องการมานั่งพักชั่วครู่เท่านั้น

ท่านโหวเซียวเริ่มนั่งไม่ติดแล้ว เอ่ยออกไปกับเซียวท่า “เจ้าออกไปก่อน ปู่มีเรื่องจะพูดกับองค์หญิงสักสองสามคำ”

เซียวท่าเหลือบมองไปยังจ้วงจ้วง ไม่อยากจะออกไปแม้แต่น้อย ทว่าก็เชื่อว่าองต์หญิงคงจะไม่มีเจตนาร้ายใด จึงเอ่ยออกมา “เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะออกไปอยู่ด้านนอกนี่เอง”

ฉินจือและฉยงหวาเองก็ออกไปพร้อมกัน ในมือของจ้วงจ้วงถือถ้วยชาเอาไว้ถ้วยหนึ่ง ไม่ได้ดื่มลงไป เพียงแต่จ้องมองฟองชาในถ้วยนั้นอย่างเงียบ ๆ

“องค์หญิง!” ท่านโหวเซียวส่งเสียงเรียกออกมา จ้วงจ้วงจึงเงยหน้าขึ้นมองเขา

ท่านโหวเซียวมองไปยังใบหน้าที่ซูบบางนั้น และเพราะว่าความผอมบางนั้นทำให้ดวงตานั้นดูโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “องค์หญิง ท่านกำลังตำหนิกระหม่อมอยู่ใช่หรือไม่?”

จ้วงจ้วงตะลึงไปชั่วครู่ “จะได้อย่างไรกัน?”

“คนจริงไม่พูดโกหก องค์หญิงโกรธแค้นกระหม่อม กระหม่อมก็เข้าใจดี” ท่านโหวเซียวเอ่ยออกมา

จ้วงจ้วงส่ายศีรษะ เอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจนัก “ทำไมจะต้องโกรธแค้นท่าน? เรื่องของข้ากับเซียวเซียวไม่ได้เกี่ยวข้องกับท่าน ท่านเองก็ถูกสั่งห้ามเอาไว้”

ท่านโหวเซียวไม่คิดเลยว่าองค์หญิงจะมีความชอบธรรมเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจ เพียงแต่ “หากว่าองค์หญิงไม่ทรงโกรธแค้นกระหม่อม ก่อนหน้านั้นที่มากล่าวโทษ นั่นเพราะเหตุใดกัน?”

จ้วงจ้วงยิ้มออกมา เหลือบมองไปรอบ ๆ “ข้าเพียงแต่อยากจะมาดู อยากจะนั่งที่นี้สักครู่ ที่นี้มีกลิ่นอายของเขาอยู่ อันที่จริงข้าอยากจะเข้าไปในห้องของเขา แต่ข้ารู้สึกเกรงใจเล็กน้อย”

ในใจของท่านโหวรู้สึกแย่ ไม่คิดเลยว่าจุดประสงค์ที่นางมาคือเช่นนี้ เขาถอนหายใจออกมา “เซียวท่า เข้ามาเถิด นำองค์หญิงเข้าไปยังห้องพี่ใหญ่เจ้า”

เซียวท่าผลักประตูเข้ามาในทันที เอ่ยถามอย่างโง่เขลา “ไปยังห้องพี่ใหญ่ทำอะไรกัน? พี่ใหญ่ไม่อยู่เสียหน่อย”

ท่านโหวมองไปยังจ้วงจ้วง เมื่อเห็นว่าจ้วงจ้วงกำลังจะลุกขึ้น ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยถาม “สำหรับเรื่องที่ไท่โฮ่วจะทรงพระราชทานงานอภิเษกให้ องค์หญิงมีความคิดเห็นอย่างไรกัน?”

จ้วงจ้วงนั่งลงอีกครั้ง “ไม่มีความคิดเห็นอะไร ท่านโหวกลัวหรือ?”

จ้วงจ้วงย่อกายลงตำนับ “ขอบใจมาก คำยืนยันจากท่านมีความหมายต่อข้ามาก”

นางเดินตามเซียวท่าออกไปนั่งอยู่ในห้องของชายหนุ่มที่นางชื่นชอบ ที่นี้ล้วนแต่เต้มไปด้วยกลิ่นอายของเขา นางใช้นิ้วมือลูบผ่านหนังสือที่เขาเคยอ่าน เสื้อผ้าที่เคยเคยสวมใส่ จอกที่เขาเคยใช้

น้ำตาของนางไหลออกมาไม่หยุด ทั้งร้องไห้ ทั้งหัวเราะ ในใจถึงได้รับรู้ถึงความรู้สึกเป็นจริง

อันที่จริงนางฟื้นขึ้นมาหลายวันนี้ นางเหมือนราวกับมีชีวิตอยู่ในภาพลวงตา หลังจากที่ตื่นขึ้นมานั้น จื่ออันบอกกับนาง เซียวเซียวนอนสิ้นใจอยู่ด้านหน้าเตียงของนาง ในตอนนั้นนางคิดว่า ในที่สุดแล้วเขาก็ไม่ผิดต่อนาง

เมื่อเริ่มเข้าวันที่สอง สำหรับไม่ว่าใครที่คิดถึงทรัพย์สมบัติของนาง นางไม่ใส่ใจกับมันแม้แต่น้อย จนกระทั่งมาถึงตอนนี้ นางถึงได้ค่อย ๆ ตื่นขึ้นเดินออกมาจากความฝัน เดินมาถึงความเป็นจริง

นางจะแต่งให้กับเซียวเซียว ทว่าเซียวเซียวยังไม่กลับมา เขาจะดีขึ้นหรือไม่ ไม่มีใครสามารถตอบนางได้

นางไม่ได้ต้องการแต่งงาน ขอเพียงให้เขาปลอดภัย

มิฉะนั้นชีวิตนี้ของนางคงจะไม่อาจรักษาเอาไว้ได้