ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 810

เซียวท่าเอ่ย “วันนี้ข้าเข้าวังมาแต่เช้า ยังไม่ได้พบกับหลิวหลิ่ว หรือว่านางจะออกไปหาข้าแล้วไม่พบข้าก็เลยกลับไป?”

“ยังไม่กลับมา วันนี้ออกไปตั้งแต่เที่ยง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา” เฉินหลงเอ่ย

“เช่นนั้นจะไปจวนองค์หญิงหรือไม่? หรือว่าจะไปทางด้านของโหรวเหย๋า?” เซียวท่าเอ่ย

จื่ออันค่อนข้างจะไม่วางใจ เอ่ยออกมา “เจ้าก็ออกไปตามหาเถิด”

ด้วยเหตุนี้ทหารจึงแบ่งออกเป็นสามทาง แบ่งไปยังจวนองค์หญิง จวนอ๋องเหลียง และร้านติ้งเฟิง ท้ายที่สุดแล้วยังไปหาโหรวเหย๋า ต่างก็บอกว่าไม่พบหลิวหลิ่วเข้ามา

คราวนี้ทุกคนพากันร้อนรนขึ้นแล้ว มู่หรงเจี๋ยเคลื่อนย้ายทหารลาดตระเวนออกไปตามหา

เฉินไท่จวินร้อนรนเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นนางก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันเกิดของหลิวหลิ่วใกล้เข้ามาแล้ว วันเกิดครบรอบอายุสิบเก้าปี

ในใจของนางตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง ให้ทุกคนในตระกูลเฉินออกไปตามหา

ช่วงประมาณยามค่ำ ในที่สุดก็ได้ยินคนรับใช้รีบร้อนเข้ามารายงาน “ไท่จวิน คุณหนูกลับมาแล้ว”

“เจ้าเด็กคนนี้ ดูสิว่าข้าจะไม่หักขานางหรือ!” เฉินไท่จวินลุกกระโดดขึ้น ก่อนจะก้าวเดิมไปอย่างรวดเร็ว กลับมองเห็นเฉินหลิวหลิ่วที่แบกกลับมา

ทั่วทั้งกายนางเต็มไปด้วยเลือด สีหน้าซีดขาว มองไปจากที่ไกล ๆ ก็เห็นว่าไม่หายใจแล้ว

“สวรรค์ ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ไปได้?” ขาของเฉินไท่จวินอ่อนแรงลง จับเสากลมเอาไว้

คนที่ส่งหลิวหลิ่วกลับมากลับเป็นฮูหยินหิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อ ทั้งสองคนนี้หายไปจากสายตาของทุกคนนานมากแล้ว ทุกคนแทบจะลืมพวกนางสองแม่ลูกไปเสีย

“เร็วเข้า รีบเรียกพระชายามา!” พ่อบ้านเมื่อเห็นว่าเฉินไท่จวินไม่มีอาการตอบสนองกลับแล้ว จึงรีบออกคำสั่งทันที

ทันใดนั้นคนในจวนก็โกลาหลขึ้นมาทันที เพราะว่าคนรับใช้และองค์รักษ์ต่างก็ออกไปตามหาคนแล้ว คราวนี้ในจวนจึงเหลือเพียงหญิงชราและสาวใช้เท่านั้น เหล่าไท่จวินแบกหลิวหลิ่วไปยังเตียงด้วยตนเอง

เซี่ยหว่านเอ๋อที่ไม่ส่งเสียงใดมาโดยตลอด ก็ไม่มีท่าทีใด ได้ยินว่าเฉินไท่จวินจะมอบเงินให้ ถึงได้ยิ้มออกมา แล้วจึงถอยออกไปพร้อมกับเฉินหลิงหลง

เมื่อส่งสองแม่ลูกเฉินหลิงหลงออกไปแล้ว เฉินไท่จวินถึงได้ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของหลิวหลิ่ว

ร่างกายของหลิวหลิ่วมีรอยดาบอยู่แปดรอย แต่ละดาบนั้นลึกถึงกระดูก หน้าอกสองรอย ด้านหลังสี่รอย บนขาสองรอย รอยดาบนั้นใหญ่มาก ไม่ใช่บาดแผลที่เกิดขึ้นจากรอยดาบทั่วไป

นางหายใจอ่อนแรง คนก็สลบไปแล้ว ริมฝีปากซีดขาวจนไม่พบสีเลือด เฉินไท่จวินรีบให้ยารักษาบาดแผลทองคำแก่นางเพื่อหยุดเลือด

หลังจากที่นางรักษาอาการเบื้องต้นแล้ว จื่ออันและคนอื่น ๆ ก็มาถึง

เซียวท่าที่มองเห็นหลิวหลิ่วที่ไม่มีแม้แต่สีเลือดและดูไร้ชีวิต ก็ตื่นตกใจเสียจนแทบจะหยุดหายใจ หลายวันก่อนหน้านั้น นางยังมีชีวิตอยู่ และยังเตะเขา ประลองกับเขา ทว่าไม่พบเจอกันเพียงแค่สองวันเท่านั้น นางก็กลายเป็นเช่นนี้เสียแล้ว

“เป็นใครที่ลงมือกัน?” เขากัดฟันเอ่ยออกมา