ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 822

นางครุ่นคิดอย่างมีความสุข ก่อนจะอดไม่ได้ที่จะเผยยิ้มอย่างได้ใจออกมา

ด้านนอกประตูเกิดเสียงดังปังลอยออกมา นางลุกขึ้นยืน เปิดประตูออกด้วยความโมโห ยังไม่ทันได้มองคนด้านหน้าประตูให้ชัดก็ตะเบ็งเสียงไปด้วยความโกรธ “ท่านไม่ใช่ว่าจะใส่หัวไปหรอกหรือ? รีบไปซะ ต่อไปก็อย่าได้กลับมาสร้างความรำคาญให้แก่ข้า…”

คำของนางยังไม่ทันสิ้นสุด ดาบเล่มยาวก็ชี้มายังหน้าผากของนาง บีบบังคับให้นางต้องถอยหลังไปไม่หยุด สองมือของนางยกขึ้น มองไปยังแม่ทัพตระกูลเฉินทั้งสิบสองที่เข้ามาจากประตู ด้านหลังนั้น ยังตามมาด้วยประมุขตระกูลเฉินเหล่าไท่จวิน

“ท่าน…พวกท่านคิดจะทำอะไร?” ในใจของเซี่ยหว่านเอ๋อร์ตื่นตระหนกขึ้นมา แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นว่าไม่มีผู้ใดล่วงรู้ รัชทายาทก็ไม่มีทางเอ่ยออกมา ทันใดนั้นก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น “พวกท่านบุกรุกที่พักส่วนตัว ข้าสามารถแจ้งทางการจับพวกท่านได้”

เฉินไท่จวินใช้เท้าเตะไปยังประตู การกระทำสำเร็จในคราวเดียวโดยไม่รู้สึกถึงความชรา นางเดินมายังเบื้องหน้าของเซี่ยหว่านเอ๋อ สายตาอันเฉียบคมเป็นดั่งลูกธนูอันเย็นชาทั้งสองสาย ที่มาพร้อมกับน้ำแข็ง “รัชทายาทบอกว่า เป็นเจ้าที่ทำร้ายหลิวหลิ่วของพวกเรา อย่างนั้นหรือ?”

“เหลวไหล ข้าไม่ได้ทำ!” เซี่ยหว่านเอ๋อคิดแต่เพียงว่ารัชทายาทไม่มีทางขายนาง หากว่าเมื่อเขายอมรับออกมา เรื่องนี้ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากเขาได้ “เป็นพวกเราแม่ลูกที่ช่วยเฉินหลิวหลิ่วเอาไว้ ตระกูลเฉินของพวกท่านคิดจะตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นอย่างนั้นหรือ?”

“ตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้น?” เฉินไท่จวินเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “บุณคุณหรือความแค้นพวกเราล้วนแต่ต้องตอบแทน”

เมื่อนางเอ่ยจบ ก็ออกคำสั่งเสียงดัง “ค้น พลิกค้นที่นี้เสีย!”

แม่ทัพทั้งสิบสองรีบเข้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่เกินชั่วครู่ ก็นำกระเป๋าเงินและเครื่องประดับของเฉินหลิวหลิ่วออกมา เฉินหู่หยิบขวานจากห้องเก็บฟืนออกมาด้ามหนึ่ง บนขวานนั่นยังมีคราบเลือดเปรอะเปื้อนอยู่

ของถูกโยนลงบนพื้น ทันใดนั้นสีหน้าของเซี่ยหว่านเอ๋อก็กลายเป็นซีดขาว “ไม่ใช่ข้าที่เอามา ห้องเก็บฟืนนั่นก็ไม่ใช่ของข้า เป็นของท่านแม่ข้า”

เฉินหลงประสานมือ “ลุง ป้า พี่น้องทุกท่าน ท่านป้า พี่สะใภ้ นี่เป็นความขับค้องใจส่วนตัวของพวกเรา ทุกท่านสามารถคอยดูได้ ทว่าอย่าได้เจ้ามายุ่งเกี่ยว”

ไม่ว่าใครต่างก็ไม่สอดมือเจ้าไปยุ่ง เซี่ยหว่านเอ๋อถึงแม้ว่าจะย้ายมาได้ไม่นาน แต่ก็เย่อหยิ่งชอบเหยียดหยาม ปกติแล้วมักจะทำให้เพื่อนบ้านขุ่นเคือง ไม่เป็นที่ชื่นชอบ มาตอนนี้ทุกคนเพียงแต่ต้องการมุงดู ในใจอย่าได้เอ่ยถึงว่ายินดีเพียงไร

เฉินหู่กระทำการอย่างปราณีต ใบหน้ารูปไข่เล็กแต้มไปด้วยรอยแปดรอย เป็นเทคนิคพิเศษ และต้องหลีกเลี่ยงเครื่องหน้าทั้งห้า ฉะนั้น แปดดาบนี้ลงมือแล้ว เซี่ยหว่านเอ๋อก็กลายเป็นแมวที่แต่งแต้มขึ้นมา

เฉินหู่ยังคงใส่ใจให้ยาห้ามเลือดแก่นาง เพื่อรับประกันว่านางจะไม่ตายไปเพราะเสียเลือดมากจนเกินไป เซี่ยหว่านเอ๋อเจ็บปวดจนสลบไป หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาแล้ว คนตระกูลเฉินก็จากไปแล้ว ยังคงปิดประตูให้อย่างใส่ใจ ห้ามมิให้คนห้อมล้อมมุงดู

นางลุกขึ้นมาอย่างโซซัดโซเซ พุ่งเข้าไปมองใบหน้าของตนเอง ร้องไห้คร่ำครวญออกมา “มิสู้ฆ่าข้าไปเสีย ไม่สู้ฆ่าข้าทิ้งไปเสีย!”