ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 825

งานแต่งงานจบลงด้วยความสุขระคนความเศร้า ทางด้านเซียวเซียวก็ยังไม่มีข่าวคราว

เซี่ยหลินไปที่ภูเขาน้ำแข็ง เดิมทีบอกว่าจะกลับมาภายในสองวัน ทว่าเขาก็ยังไม่กลับมา เพียงขอให้ชายอ้วนไร้ฟันกลับมาแจ้งว่าเขาจะยังไม่กลับมาในเร็ววันนี้

สำหรับสถานการณ์ของเซียวเซียว ชายอ้วนไม่ได้กล่าวถึง

จ้วงจ้วงไม่ได้ถามไถ่อะไรเพิ่มเติม และไม่ได้ยืนกรานจะไปหาเซียวเซียวให้ได้ นางรออยู่ที่เมืองหลวงอย่างเงียบ ๆ

หลังจากผ่านเรื่องราวมาหลายหลาก ภาวะอารมณ์ของจ้วงจ้วงก็สงบลงมาก บางครั้งนางก็ไปที่พระราชวังเพื่อถวายพระพร บางครั้งก็ไปหาหูฮวนสี่และจื่ออัน ทว่าสิ่งที่ทำบ่อยกว่านั้น คือนั่งเงียบ ๆ อยู่แต่ในตำหนัก

ผลการสอบสวนของอ๋องหนานหวายออกมาแล้ว เป็นไปตามที่ทุกคนคาดการณ์ไว้ ข้อสรุปของเขาคือหานชิงชิวเป็นผู้สังหารเหยาจื่อ เป็นผลให้เอกสารหย่าร้างได้รับการเผยแพร่อย่างชอบธรรมในที่สุด

ป้ายหลุมฝังศพของหานชิงชิวถูกพรากไป คนบาปไม่สมควรมีป้ายหลุมศพ อีกทั้งเวลานี้นางไม่ใช่คนของตระกูลเซียวอีกต่อไป

หลายวันต่อมา มู่หรงเจี๋ยเดินทางออกจากตำหนักแต่เช้า กว่าจะกลับมาก็เย็นย่ำ ในขณะที่จื่ออันออกไปที่ตำหนักของอ๋องเหลียง เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาในตอนกลางวัน ก่อนจะกลับมาในยามใกล้ค่ำเพื่อเตรียมอาหารเย็น ช่วงนี้นางเป็นผู้เตรียมอาหารทั้งหมดให้กับตนเองและสามี

ส่วนกุ้ยหยวนถูกโอนไปให้เจ้าพนักงานบัญชีจัดการ เจ้าพนักงานบัญชีบอกนางว่าเขามีศักยภาพเพียงพอ และทำงานด้วยความเต็มใจ ทำให้จื่ออันโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

วันที่สงบสุขดำเนินไปเช่นนี้ ทว่าทุกคนรู้ดีว่าความสงบจะคงอยู่ได้ไม่นานนัก

แน่นอนว่าทันทีที่นางกลับมาจากตำหนักของอ๋องเหลียง ในวันหนึ่งอาฝูก็เดินเข้ามาแจ้งว่ากุ้ยไท่เฟยต้องการพบนาง

นับตั้งแต่จื่ออันแต่งเข้าตระกูลนี้มา นางไม่ค่อยถูกชะตากับแม่สามีคนนี้มากนัก แทบไม่ได้แวะไปเยี่ยมเยียนเลยด้วยซ้ำไป ทว่าคราวนี้นางกลับถูกเรียกตัวกะทันหัน ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่น่าใช่เรื่องดี

“พระชายา พระสนมทรงเรียกหาท่านอย่างกะทันหันเช่นนี้ เกรงว่าต้องมีปัญหาแน่ ท่านรอท่านอ๋องกลับมาเสียก่อน แล้วค่อยไปที่นั่นพร้อมกันดีหรือไม่เจ้าคะ” แม่นมถาม

จื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่เป็นไร ข้าอยากไปพบให้รู้ว่านางต้องการอะไร”

“แต่กุ้ยไท่เฟยนั้นรับมือได้ยากยิ่ง หากท่านไปพบนางตามลำพังเช่นนี้ ข้าน้อยกลัวเหลือเกินว่าท่านอาจเสียเปรียบ” แม่นมวิตกกังวลไม่น้อย

กุ้ยไท่เฟยเหลือบมองนาง จากนั้นพลันค่อย ๆ เผยรอยยิ้มบนใบหน้า เพียงแต่รอยยิ้มนั้นช่างแข็งทื่อราวกับถูกบังคับให้แสดงออกมา “เชิญนั่ง!”

จื่ออันกล่าวขอบคุณนางแล้วนั่งลง

กุ้ยไท่เฟยมองเลยไปทางแม่นมและเสี่ยวซุน “พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าและจื่ออันต้องการสนทนาในฐานะแม่สามีและลูกสะใภ้เป็นการส่วนตัว”

แม่นมชำเลืองมองที่จื่ออัน จื่ออันจึงกล่าวว่า “เชื่อฟังคำสั่งของกุ้ยไท่เฟยเถิด”

แม่นมอาสาติดตามนางมา ก็เพราะนางเป็นกังวล ไม่คาดคิดว่าตนจะถูกเชิญออกไปทันทีที่มาถึง ภายในใจนางรู้สึกวิตกกังวลมาก ถึงกระนั้นนางก็ไม่สามารถขัดขืนคำสั่งของกุ้ยไท่เฟยได้ ดังนั้นจึงจำใจต้องพาเสี่ยวซุนถอยกลับออกไป

ครั้นประตูปิดลง อาฝูยังคงยืนนิ่งอยู่ข้างกุ้ยไท่เฟย ไม่แม้แต่จะยื่นถ้วยชาให้จื่ออัน

อย่างไรก็ตาม ต่อให้อีกฝ่ายยื่นถ้วยชาให้ตามธรรมเนียม จื่ออันก็ไม่คิดจะดื่มมัน เพราะข้างกายนางคือฟางเอ๋อผู้เก่งกาจด้านพิษกู่