ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 830

หัวใจของจื่ออันทรุดลง กระนั้นนางก็ปลอบโยนเขา “อาการเจ็บปวดถือเป็นเรื่องปกติ ช่วงนี้ท่านน่าจะยุ่งเกินไป และพักผ่อนไม่เพียงพอ”

“จริงหรือ?” มู่หรงเจี๋ยไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขายังรู้สึกว่าตนเองสุขภาพแข็งแรงดี

จื่ออันกล่าวต่อ “จริงสิ ข้าจะลองฝังเข็มอีกครั้ง คราวนี้ท่านต้องบอกข้าว่าตนเองรู้สึกอย่างไร”

“เจ้าคิดจะฝังเข็มข้าอีกแล้วหรือ?” มู่หรงเจี๋ยเริ่มไม่พอใจ

“อีกครั้งเดียวเอง อดทนหน่อยนะ” จื่ออันเอ่ยเสียงเบา ขอบตาของนางเริ่มแดงเล็กน้อยแล้ว

เมื่อฝังเข็มอีกครั้ง มู่หรงเจี๋ยบอกความรู้สึกหลังจากถูกฝังเข็มแต่ละจุดตามคำแนะนำของจื่ออัน

เมื่อเข็มเจาะเข้าไปยังจุดที่ตรงกับตำแหน่งเยื่อหุ้มหัวใจ เขาจะรู้สึกไม่สบาย หรือเจ็บปวดไม่มากก็น้อย รู้สึกแสบร้อนและคันยุบยิบขึ้นมาเป็นครั้งคราว ส่วนจุดฝังเข็มอื่น ๆ มีอาการเจ็บเพียงเล็กน้อยซึ่งเป็นเรื่องปกติ

หลังจากดึงเข็มออก จื่ออันตรวจสอบชีพจรและอัตราการเต้นของหัวใจ

ความถี่การเต้นของหัวใจนั้นไม่ต่างจากคนทั่วไป แต่หลังจากฟังอยู่นานจึงจับสังเกตได้ว่าหัวใจเหมือนจะหยุดเต้นไปประมาณสองถึงสามวินาที แล้วฟื้นคืนดังเดิมอย่างรวดเร็ว

“ช่วงนี้ท่านรู้สึกอึดอัดบริเวณหน้าอกบ้างหรือไม่?” จื่ออันถาม

มู่หรงเจี๋ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ช่วงนี้ข้ามักเป็นเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง บางครั้งรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นดังที่เจ้าพูด ช่วงที่ผ่านมานี้ข้าโหมทำงานหนักเกินไป”

จื่ออันก้มหน้าลงตอบรับในลำคอ และวางเข็มลงอย่างเงียบ ๆ

“เป็นอะไรไปหรือ?” มู่หรงเจี๋ยเห็นว่านางก้มหน้างุดไม่พูดจาเช่นตอนแรก ทั้งยังใช้เวลานานในการจัดระเบียบเข็มเพียงสองสามเล่มเหล่านั้น

“ไม่มีอันใด จู่ ๆ ข้าก็หวนนึกถึงเรื่องไม่มีความสุขขึ้นมา” จื่ออันเงยหน้าขึ้น ไม่อาจซ่อนเร้นหยดน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป

“เหตุใดจึงต้องนึกถึงเรื่องอันไม่จรรโลงใจเหล่านั้นด้วยเล่า?” มู่หรงเจี๋ยรู้สึกเป็นทุกข์เล็กน้อย เมื่อเห็นนางหลั่งน้ำตา เขาไม่เคยเห็นนางร่ำไห้โดยเหตุผลเช่นนี้มาก่อน

เขายื่นมือไปข้างหน้าเพื่อโอบรั้งร่างนางมานั่งบนตักตนเอง “ในเมื่อมันเป็นเหตุการณ์อดีต มันก็เป็นเพียงอดีตอยู่วันยังค่ำ”

จื่ออันโอบแขนรอบคอเขา พร้อมกับวางคางเกยไว้บนไหล่ผึ่งผายนั้น พยายามควบคุมสติอารมณ์ตนเองอย่างที่สุด นางยังไม่มั่นใจในสิ่งที่ได้รับรู้ ดังนั้นอย่าเพิ่งด่วนสับสน

เขาลุกขึ้นยืนตาม จับจูงมือนางแล้วเดินออกไป

ภายในสวนมีโคมไฟสี่มุมแขวนอยู่ หลังออกมาจากตัวบ้าน อุณหภูมิก็ลดฮวบลงอย่างรวดเร็ว มู่หรงเจี๋ยโอบกอดนางไว้แน่น “หนาวหรือไม่?”

“ไม่!” จื่ออันเงยหน้าขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้เขา

“โกหก!” มู่หรงเจี๋ยลูบเรือนผมของนาง ยังคงกอดนางไว้ไม่ปล่อย ขณะเดินต่อไปยังทะเลสาบ

ผิวน้ำเหนือผืนทะเลสาบยังไม่แข็งตัว โคมไฟพลิ้วไหวไปมาตามกระแสลม ทำให้ก่อเกิดแสงและเงาที่สั่นไหวพร่ามัว แม้กระทั่งพื้นผิวของทะเลสาบยังสั่นกระเพื่อมเป็นระลอก

ทั้งสองเดินเลียบไปตามริมทะเลสาบ หยุดพูดคุยกันเป็นครั้งคราว เสียงแมลงกลางคืนและกบที่ร้องดังเอี๊ยดอ๊าด กล่อมให้ค่ำคืนนี้เงียบสงบลงเล็กน้อย

ทว่าจิตใจของจื่ออันกลับเต็มไปด้วยความสับสนยิ่ง เนื้อนวลเมื่อสัมผัสกับสายลมเย็นเยียบที่พัดโชยมา ทำให้ความรู้สึกกระวนกระวายใจยิ่งทวีคูณ นางขยับเข้าไปใกล้กับมู่หรงเจี๋ยมากขึ้นอย่างผิดวิสัย เป็นการดึงดูดความสนใจของเขาโดยธรรมชาติ

“จื่ออัน วันนี้เจ้าเป็นอะไรไป?” มู่หรงเจี๋ยหยุดเดิน จากนั้นก็เอ่ยถามขณะโอบไหล่นางไว้