ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 829

หัวใจของจื่ออันบีบรัดแน่นยิ่งขึ้น “ผู้ที่ถูกพิษกู่ร่วมชะตามีข้อสังเกตอาการหรือไม่? หากเป็นไปตามที่ท่านกล่าว”

“ยากที่จะล่วงรู้ว่าอาการเป็นอย่างไร เนื่องจากกู่ชะตานั้นแฝงตัวอยู่ภายใน ดังนั้นต้องทำการกระตุ้นเส้นลมปราณบริเวณเยื่อหุ้มหัวใจเท่านั้น ถึงจะสามารถสังเกตเห็นอาการได้ ผู้ที่ถูกพิษกู่ร่วมชะตามีปฏิกิริยาตอบสนองเป็นพิเศษต่อการฝังเข็มบนตำแหน่งที่สอดคล้องกัน ครั้นแทงถูกจุดแล้วจะรู้สึกปวดแปลบที่หัวใจ เพราะเป็นจุดแฝงตัวของหนอนกู่”

หยวนพ่านมองหน้านาง “พระชายา ผู้ป่วยที่ท่านพบคนนี้เป็นใครกัน?”

จื่ออันส่ายหน้า “ไม่ ไม่ใช่ผู้ป่วยหรอก ข้าเพียงนึกสนใจพิษนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน”

หยางพ่าานกล่าว “พิษกู่เป็นอันตรายต่อผู้คนมาก จึงถูกเก็บรักษาองค์ความรู้ไว้เป็นความลับในพระราชวัง พระชายาไม่พยายามศึกษามันจะเป็นการดีที่สุด หวงไท่โฮ่วไม่ทรงโปรด”

“เข้าใจแล้ว” จื่ออันตอบกลับ

สุดท้ายแล้วนางก็ไม่พบข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากภายในพระราชวัง ยามที่นางออกมาจากวังก็มืดค่ำแล้ว

เมื่อกลับมาถึงพระตำหนัก มู่หรงเจี๋ยรอนางกลับมาทานอาหารร่วมกัน วันนี้แม่นมเข้าครัวด้วยตนเอง แน่นอนว่าฝีมือการปรุงอาหารของนางย่อมดีกว่าจื่ออันอย่างไม่ต้องสงสัย บนโต๊ะมีอาหารถึงสี่อย่าง และซุปอีกหนึ่งอย่าง ซึ่งซุปเย็นชืดหมดแล้ว

“เจ้าไปไหนมาหรือ?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถามทันทีที่เห็นนางเดินผ่านประตูเข้ามา

“เข้าวังไปถวายบังคมหวงไท่โฮ่วน่ะ” จื่ออันตอบคลุมเครือ

“งั้นหรือ เจ้าควรกลับมาตั้งแต่ตอนบ่ายแล้วมิใช่รึ?”

“ถวามบังคมช่วงบ่าย” จื่ออันคลี่ยิ้มหวาน ก่อนจะตักซุปให้เขา “กินกันเถอะ”

“น่าแปลก แม้แต่ข้าก็ไม่สามารถบอกได้เลยหรือ?” มู่หรงเจี๋ยกล่าว

จื่ออันหยิบตะเกียบขึ้นมาและเริ่มกิน “ไม่มีอะไร หากมีเรื่องใด ข้าจะบอกให้ท่านทราบอย่างแน่นอน”

มู่หรงเจี๋ยไม่เซ้าซี้อีก “กินเถอะ”

หลังจากทานอาหารเสร็จ มู่หรงเจี๋ยก็ไปที่ห้องตำราเพื่ออ่านเอกสารทางราชการ จื่ออันไม่สามารถนิ่งเฉยอยู่ภายในบ้านได้ นางออกมาเดินเล่นในสวน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็คว้าถุงเข็มแล้วไปที่ห้องตำรา

“มีอะไรหรือ?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่านางพรวดพราดเข้ามาอย่างกะทันหัน จึงรีบปิดหน้าเอกสารทางราชการลง

“ขอรับ ข้าน้อยล่วงเกินแล้ว ข้าน้อยขอตัว” หนี่หรงยิ้มกว้าง หลังจากเดินออกไปแล้วก็ไม่ลืมปิดประตู

มู่หรงเจี๋ยเฝ้าดูจื่ออันหยิบถุงเข็มออกมา จากนั้นก็ชี้ไปที่เข็มสั้น “ใช้แบบนี้”

จื่ออันยิ้มพร้อมตอบกลับ “ถูกแล้ว รอบนี้ข้าใช้เข็มสั้น เข็มยาวใช้สำหรับรักษาโรค ส่วนเข็มสั้นใช้สำหรับตรวจร่างกาย”

จื่ออันเดินอ้อมไปด้านหลัง ช่วยถอดเสื้อผ้าออก เริ่มจากอกซ้าย ไล่ไปตามเส้นลมปราณเยื่อหุ้มหัวใจ จนถึงจุดฝังเข็มบริเวณข้อมือ

จื่ออันเจาะจุดฝังเข็ม ระหว่างนั้นก็สังเกตปฏิกิริยาของเขา

เส้นลมปราณเยื่อหุ้มหัวใจทั้งหมดถูกเจาะแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางไล่ไปถึงจุดจงชงในขั้นสุดท้าย หว่างคิ้วของเขาพลันขมวดเข้าหากัน ราวกับรู้สึกเจ็บปวด

“เจ็บหรือ?” จื่ออันมองเขาแล้วเอ่ยถาม

“ไม่รู้สึกเจ็บตรงจุดฝังเข็ม ทว่ารู้สึกเจ็บแปลบตรงหน้าอกหลังจากเข็มทิ่มผ่าน ราวกับถูกมือบีบอย่างไรอย่างนั้น” มู่หรงเจี๋ยตอบ